Muren afbreken

Muren afbreken. Grenzen stellen. Dat is wat we dagelijks doen in ons leven. In relaties, in vriendschappen, op het werk. Overal.

Zonder er bij stil te staan kunnen grenzen hoge harde muren worden. Onbewust worden muren opgetrokken. Je zegt dan dat je je grenzen stelt, maar je bent er je niet van bewust dat je onbereikbaar bent geworden. Je verschuilt je binnen de omheining van je eigen opgetrokken muur. Je klaagt want niemand hoort je, niemand ziet je, niemand stelt zich voor je open.

Anderzijds hoor je het klagen van anderen. Je bent onbereikbaar. Na een tijdje wordt het stil buiten en voel je in de steek gelaten. En je wordt boos, verdrietig omdat er niemand meer probeert om door die muur heen te komen.

Je wordt bang, want buiten je zelf-gecreëerde muur is het gevaarlijk. Het zijn je vele ervaringen en wat je misschien aangeleerd hebt, is dat het buiten gevaarlijk is, niemand is te vertrouwen.

Je ontdekt dat je mindset vergeven is van dit soort overtuigingen. Waar het voorheen veilig voelde, voel je je ingemetseld achter je schijnbare veilige muur.

Het vraagt moed om die muur af te breken. Een stap in het onbekende durven te zetten, want je weet ondertussen niet meer hoe het onbekende voelt. Niemand kan je voorspellen hoe dit zal uitpakken voor jou. Maar het gaat niet over hoe anderen op je zullen reageren, maar hoe je zelf zult omgaan met het onbekende.

Stel je voor dat je je muur steen per steen afbreekt. Misschien sta je te bibberen op je benen, voel je je draaierig, voel je je onzeker en angstig. Maar je zet moedig door. Je ademhaling voelt al een stukje vrijer, je kunt al even kijken over de muur die je verder wilt afbreken, je verbergt je nog wel even achter wat er nog overblijft van die muur, maar het voelt anders. Er is iets in jezelf aan het veranderen. Je bent er nog niet, maar dat is oké. Jij hebt de muur opgebouwd en jij breekt die muur weer zelf af. Op jouw manier en in jouw tempo.

Het ego heeft de muur opgebouwd, uit zelfbescherming vanuit angst en niet-liefde voor onszelf. Je ego vertelt je een angst-verhaal. Je ego vertelt je dat je uit liefde voor jezelf die muur hebt opgebouwd. Waar angst leeft, is geen liefde. Het is angst.

Het ego kun je voorstellen als een plastic bloem, levenloos, onecht, het is niet meer dan een ding, het kan nooit bloeien, het is dood, levenloos. Al lijkt een plastic bloem prachtig te zijn, de schitterendste kleuren te hebben. De essentie van een bloem is bloeien. Je ziet nu dat je je lang tevreden hebt gevoeld met een plastic bloem en je had ontelbare redenen om daar tevreden mee te zijn, het gaf je aanvankelijk veiligheid en gemak. Maar je werd eenzaam, afgesneden van je ziel, het leven, jouw leven.

Zie je zelf openbloeien als een echte bloem, met prachtige goddelijke kleuren.

Ook al kan niemand jou enige zekerheid geven buiten de muren, jouw goddelijke essentie kan niemand zonder jouw toestemming vernietigen.

Inspirerende hartegroet
Mieke Box 45