Een stapje

Een stapje dichter naar werkelijke verbinding: ik- jij- wij

Zelfs Plato wist het ….je mag zeggen wat je wil….als je de liefdesenergie niet kan delen exclusief, blijft er wel een knagend verlangen ernaar.

Een mooi moment naar binnen te gaan…en dieper te voelen, en dat gevoel er laten zijn…

Er zijn zoveel manieren om deze energie te laten stromen, liefde voor het Alles wat IS, maar de liefde voor die Ene met wie je echt tot op het allerdiepste niveau jezelf laat zien, laat ons in ons Ware Zijn totaal openbloeien.

Geen kaart, geen reading, geen mooie woorden noch teksten kunnen dit vervangen…het is puur ervaren in het menselijke Zijn.

Nu ik dit prachtige boek van Pamela Kribbe aan het lezen ben, is dit nog duidelijker geworden én een bevestiging tegelijk….onderdruk dat diepe verlangen niet langer, de dag dat je dit ruimte geeft en echt klaar bent om je hart open te stellen voor een
werkelijke wezenlijke liefdesverbinding, zijn de dieper liggende wonden geheald en kan je ook werkelijk iets betekenen voor iemand die hier nog op weg naar is.

Eerder blijft het anders toch maar bij het projecteren van verlangens op diegene die ook zoekende is….wie is dan de healer/ de therapeut en wie zou wie dan moeten betalen…dat is maar even de bedenking.

Ik hoor dit wel eens ‘ de therapeut is mijn beste vriend(in), hij / zij vertelt me ook zijn/ haar persoonlijk verleden, samen zitten we dan een potje te janken…’ therapeuten die niet professioneel geschoold zijn hierin, lopen in de valkuil van overdracht-
tegenoverdracht en kunnen op een bepaald moment niet zo prettig eindigen zelfs.

Het is net als bij iemand die heel graag les wil geven, maar nooit geleerd heeft voor de klas te staan en heel veel lees over lesgeven, didactiek….dan zal dit enkel blijven bij verlangen en mogelijks tot het vertellen hoe lesgeven is, terwijl je het
nooit hebt ervaren….en dit is met alles in het leven zo….echt alles, alleen, het risico om het hart open te stellen is voor velen een hele opgave, zoniet de allergrootste menselijke opgave.

Mislukt je zelfgemaakt brood eens, geen paniek, je bakt gewoon een nieuw brood, ga je op je gezicht als een les niet zo goed is verlopen, niet erg, de volgende les valt allicht wel beter mee….maar met de liefde is het anders gesteld: niemand begint een
relatie met de gedachte dat het wel eens kan stoppen…dus velen stellen me vaak de vraag ‘ Is dit nu voor altijd ‘….het is en blijft een moeilijk te beantwoorden vraag, omdat we weten dat alles een begin heeft en ook een einde, zelfs relaties die goed gedijen,
liefdevol zijn,eindigen op een dag op een natuurlijke manier door overlijden. Als we het leven zo benaderen, zouden we ons dus beter niet openstellen voor dé liefde, want op een dag moeten we ook weer loslaten, alles
moeten we loslaten eigenlijk….relaties, kinderen, dieren, werk, gezondheid.

Leven vraag lef hebben….leven vraag het leven lief hebben zoals het in elk moment is.

En dat we in ons leven bepaald worden door de levensfasen waar we allen doorheen groeien is eveneens een natuurlijk gegeven. Een baby vertoeft enkel maar in een oceanische fase en piekert niet over straks…een peuter -kleuter exploreert en onderzoekt
hoe alles in elkaar zit, een tiener is niet actief bewust bezig met loslaten en het einde, een puber wordt al eens geconfronteerd met loslaten ( in een scheiding van de ouder- liefdesverdriet- verandering van school enz;..)
daar is vaak al de eerste confrontie van hartepijn, zelfs zielepijn en vanaf dan worden we allen hiermee geconfronteerd. Verlieservaringen.

Ik ken heel wat mensen die bang zijn om dood te gaan….en bij nader schouwen van hun levensloop merk ik dat die mensen ook een heel diepe angst om te leven hebben (gehad): een leven geleid hebben in en doorheen angst….en dit vind je inderdaad vaker
bij mensen met een diepe angst voor de dood. Angst om te falen, angst om bedrogen te worden, angst om lief te hebben, angst voor intimiteit, angst om de ander te verliezen, angst om zichzelf te verliezen, angst om voor gek te staan, angst voor de angst….met
andere woorden: angst om te leven, voluit te leven, te leven in een levendig lichaam.

De weg naar verbinding zal ons eerst dwingen te kijken hoe we in verbinding staan in en met onszelf, met onze pure natuur ( die we als baby wél hadden) met ons pure zijn zoals we zijn…dan pas ( geloof ik) kunnen we ons vanuit wie we zijn onszelf laten
zien aan de wereld- aan vrienden- aan een partner.

Soms vertellen mensen me wel eens dat ze meer liefde voor hun dieren voelen en meer liefde krijgen, dan van een partner…dieren houden onvoorwaardelijk van hun mensen, dieren oordelen niet, dieren zijn wie ze zijn en houden niets voor,, dan wel een spiegel
voor ons, voeg ik eraan toe. Mensen kunnen zodanig vergroeien met hun dieren dat ze als het ware een liefdespartner vervangen en ook vertellen dat ze geen behoefte hebben aan een partner.

Onbewust worden verlangens geprojecteerd op dieren…maar goed…zoveel mensen, zoveel verhalen. De essentie hierbij is niet: wat is goed- wat is fout, hier gaat het niet over, dan wel: wat is er wezenlijk aan de hand dat in deze tijd, waarin er een zo
sterk verlangen is naar wezenlijke verbinding met een ander mens , die diepere verlangens geprojecteerd worden op dieren? Even toch een bedenking in de kantlijn…zonder meer.

Neem het risico om jezelf die kans te geven, je te openen om te ervaren, er is niet zoiets als het perfecte moment, elk moment is perfect om jezelf te laten zien, in die angst, die onzekerheid, het mogelijke gekwetst worden, de grootste zegeningen in het
leven zijn gelegen in het durven leven, het lef hebben je echt te laten zien en je niet langer te verstoppen achter het virtuele, waar eigenlijk geen echte verbinding kan zijn, ze is virtueel en kan best leuk zijn, maar ze leidn zelden tot werkelijke wezenlijke
verbinding.

Truukjes om de wezenlijke verbinding te ontlopen…veilig bovendien waarin zelf gekozen wordt wat gezien mag worden en liefst de naar buiten toe mooie dingen, leuke dingen, maar zelden de schaduwkanten….en als het al eens gebeurt, is er snel een oordeel.

Als we even rondlezen op de zovele communicatiemedia…de mooie plaatjes, de nog mooiere teksten, de youtube filmpjes die ons vertellen hoe fantastisch het leven wel is, of hoe graag we elkaar zien ( zonder elkaar te kennen, virtuele contacten) hoe super
we elkaar vinden…..en wordt iets geraakt aan een mogelijk verborgen kant, dan wordt ofwel iemand meteen ontvriend, geblokkeerd, of is die persoon toch niet zo aardig meer.

Gelukkig bestaan deze kanalen wel en zeker voor mensen die inderdaad grotendeels alleen zijn, weinig real life contacten hebben…één ding is wel opvallend: het verlangen naar contact, verbinding…waaruit hier en daar wel eens een real life verbinding
uit voortvloeit.

Zo heb ik mijn partner nu alweer ruim vier jaar geleden ontmoet, ik ben helemaal niet buiten de deur gegaan, noch lopen zoeken….ik was hier evenmin mee bezig, zoals ik zou zeggen: ik was al jaren al-één en gelukkig en mijn gevoel was wel dat ik aanvaardde
zoals mijn leven verliep, mocht er op een dag iemand zijn met wie ik die verbinding kon voelen, zou het zo zijn en in het geval van niet….tja, dan zou het ook zo zijn geweest. Acceptatie en toch mijn hart terug openstellend, herstellend van diepe emotionele
wonden.

Ik gaf toen full time communicatietrainingen voor de Overheiden, in de sociale sector en ik werkte ook al voor een spirituele advieslijn… éénmaal thuis was ik ook helemaal thuis, genoeg mensen gezien overdag en verlangend naar rust…en daar was dan
wel FB, zij het af en toe wat krabbels. En eigenlijk door mijn kinderen die me zowat aanmoedigden een beetje moderner te zijn…komaan mams, maak maar eens een profieltje. En zo geschiedde, alleen lag dit niet in de lijn van
de ‘ verwachtingen ‘…dus had ik even te dealen met ‘ hoe kan dat nu ‘, ‘ het is een bevlieging ‘, ‘ach, dat waait wel weer voorbij ‘ tot en met ‘ we gaan eens een kaartje leggen om te zien of dat blijft duren met die twee ‘ .

Niemand kan ons beloven dat we in een relatie blijven omdat zoiets niet te voorspellen is….we kunnen slechts elke dag bewust en eerlijk voor elkaar kiezen, aan onszelf blijven werken in onze exclusieve verbinding, en ook verder als individu blijven staan
op eigen benen. Dat is naar ons gevoel de meest gezonde manier om in een liefdevolle relatie te staan…we zijn geen bezit van elkaar, doch we zijn eerlijk en trouw in onze verbinding en zeker in onze verbinding zijn zoveel aannames waar ik vooral eerder meer
last van had dan mijn partner…ik wou steeds bewijzen dat oordelen gebaseerd waren op wat de buitenwereld zegt en niet hoe de werkelijkheid is. Gelukkig ben ik hier doorheen gegroeid en ontgroeid.

Ondertussen zijn we ruim vier jaar verder, en hebben we ook best ons deel gehad in vertrouwen, opbouwen, loslaten van diepe zielswonden in en door elkaar. Ik geloof niet dat iemand op aarde rondloopt die kan zeggen: ‘ Ik ben zonder zielswonden, ik ben
nooit belazerd , ik ben vrij van ….wat dan ook ‘…we kunnen ervoor kiezen diep naar binnen te gaan, stapje per stapje de laagjes afpellen die de verbinding met jezelf én de ander nog steeds afremmen.

Liefde is een werk-woord en in vooral een exclusieve liefdesverbinding spiegel je elkaar, en leer je opnieuw van jezelf te houden, met de juiste partner…op de juiste manier….sommigen vinden dit maar niets en vinden dan dat partners elkaar niet horen
te spiegelen en dat dit veel te vermoeiend is. Ik begrijp dit….doch waar partners dag in dag uit mét elkaar samenzijn, samenleven kan dit niet voorkomen worden. Dit is vaak wat partners uit elkaar haalt: op termijn voelen dat er niets te delen valt, dat de
relatie vervlakt is, dat er geen uitdagingen zijn in de relatie…hier zit dan vaak de overtuiging achter dat een relatie ‘moet ‘ beantwoorden aan de ideale plaatjes zoals in de romannetjes te lezen is.

We leven in een 3 D werkelijkheid, op aarde, en het is ook hier dat we menselijke ervaringen op onze weg krijgen, waar we ook de verbinding kunnen maken met ons spirituele wezen en dat gaat gepaard met ups en downs, wars van de dualiteit en polariteit
die we doorheen het leven ervaren.

Omarm alles in wie je bent, je hoeft niets op te poetsen omdat je bang bent voor afwijzing; de eerste afwijzing vindt plaats in jeZelf en dat toon je tegelijk ( onbewust) aan de ander en ben je een magneet voor iemand die je in je zelf-afwijzing bevestigt…zijn
het goeie relaties of slechte relaties? Ik geloof niet in zoiets als goeie of slechte….het zijn relaties waardoor je kan ontdekken waarom je dan nog steeds iemand naar je toetrekt die je toont waar je nog niet voldoende van jezelf houdt.

Vrouwen die vb voortdurend potentiële partners aantrekken die niet vrij zijn, die hulp nodig hebben, voor wie je een surrogaat-moeder bent, voor wie je een hulpverlenersrol inneemt…kan je dit eenzijdig op het bordje van die ander leggen? Neen….het
toont jou met welke energie je iemand zelf ( onbewust) aantrekt.

Mannen die vb voortdurend potentiële partners aantrekken die zorg nodig hebben ( het kleine onvolwassen meisje) die bescherming nodig hebben, die een comfortabel leven willen zonder zelf te investeren…..en niet onder ogen zien dat ze hier ook weer zelf
die energie in zich dragen ‘ kom maar bij pappie….ik zal voor je zorgen ‘.

De Nieuwe Tijd staat in relaties in het teken van gelijkwaardigheid op elk vlak, autonoom én toch in een diepere hartsverbondenheid.

Deze verschuiving leidt op dit moment tot veel vragen ‘ Is diegene wel de persoon met wie ik die verandering kan doorleven ‘? Ik heb toch maar één antwoord op: ‘ Onderzoek het samen, zonder elkaar te willen herkneden, want dit werkt niet langer ‘.

Ik ben me bewust dat mijn stelling dat je het sterkst groeit in een liefdesverbinding wellicht op weerstand zal stuiten, uiteraard groei je ook in vriendschapsrelaties en contacten, maar het gegeven dat er in vriendschapscontacten toch andere normen en
waarden zijn, andere verwachtingen gesteld worden, is een ander gegeven.

Het is geen oordeel over mensen die alleen zijn, single zijn….ik stel me enkel de vraag ‘ Vanwaar komt de stellige uitspraak dat iemand perfect kan leven zonder die diepere exclusieve partnerverbinding ‘.

Een uitnodiging om de tijd te nemen naar die mogelijks diep verborgen vrouwelijke/ mannelijke wonden te gaan en tijd te nemen om deze alsnog te healen.

Ik kan hierbij het prachtige diepgaande en hoop GEVEND boek van Pamela Kribbe, als heel zuiver kanaal, aanraden…het geef zo krachtig, liefdevol en begripvol weer waar en op welke manier we in relaties kunnen groeien naar die liefde waar we allen naar
verlangen…te beginnen de liefde terugvinden voor onszelf, te weten dat we allen Liefde ZIJN.

Blessed New Moon