Zelfverloochening en zelfafwijzing

Zelfverloochening en zelfafwijzing. Hoe zelfverloochening ontstaat is heel gelaagd. Zelfverloochening kan al op een heel jonge leeftijd ontstaan. Niemand verloochent en wijst zichzelf af op een bewuste manier.
De gevolgen ervan zijn dat we onszelf de heilige relatie met onszelf ontnemen, ons geboorterecht en dat waar we aanspraak op hebben en de bewuste verbinding met spirit in onszelf laten liggen.
Proberen te zijn wie we niet zijn in werkelijkheid creëert verwarring waarbij het onmogelijk is een relatie vanuit zelfbewustzijn te ontwikkelen.
Of we het nu leuk vinden of niet, we worden geboren in een familie en daar doen we de eerste ervaringen op die tijdens de eerste 7 levensjaren bepalen hoe we voor de verdere levensjaren denken, handelen, voelen. Tenzij we innerlijk werk doen en ons bewust worden van de noodzaak aan innerlijke verandering.
Door onze werkelijkheid te erkennen en daarvoor de verantwoordelijkheid te nemen maken we verandering mogelijk.
Overtuigingen en persoonlijke waarheden creëren onze aardse realiteit. De invloed van ouders is heel groot en bekrachtigt de overtuigingen van het kind.
In het geval dat ouders niet het licht in zichzelf zien is het moeilijk voor het kind het licht in zichzelf te zien. Stel dat een kind in een gezin opgroeit waarin de ouders of één van de ouders gaat aanleunen op het kind dan leert het om zijn eigen behoeften als minder belangrijk te ervaren. De ouder of ouders leunen op het kind en het kind wil vanuit loyaliteit en liefde de ouder of ouders datgene geven wat ze niet aan zichzelf geven. In dit geval ontstaat de eerste overtuiging dat het niet belangrijk is en verloochent zichzelf.
Hoe we het draaien of keren, in alle combinaties van ouder-kinddynamiek kunnen situaties zijn ontstaan waardoor het kind zichzelf ontkent.
Diepe gevoelens van zelfverloochening, zelfafwijzing en verwarring creëren een diepe pijn rond wat liefde is. Er is voorbijgegaan aan de ruimte om het kind te laten ontwikkelen vanuit zelfliefde. Het lichtnet van liefde werd gedomineerd door de ervaringen en overtuigingen. Relaties mislukken, keer op keer, omdat de imprint van deze ervaringen de weg naar liefdevolle relaties in de weg staan.
Velen die zich op het spirituele pad begeven, werken al jaren aan problemen met anderen. Vaak beschuldigt men elkaar van een tekort aan liefde. Er wordt via ontelbare manieren gezocht om iets te doen aan de destructieve gevolgen van pijnlijke ervaringen met anderen, in de hoop dat alles zal veranderen.
Er is even een gevoel van opluchting, maar die opluchting is niet duurzaam en niet blijvend. Hoe komt dit? Je hebt alle therapieën die er maar voorhanden zijn gevolgd en toch… . Dit komt doordat alle pogingen hun ware doel voorbijschieten, ook al zijn ze oprecht, ze zijn vaak misplaatst. Er wordt te vaak gemikt op de ruimte tussen onszelf en de anderen, terwijl de oorzaak van problemen in onszelf ligt.

Veel meer dan voorheen zijn we nu verantwoordelijk voor het creëren van ons eigen lichtnet van zelfliefde. Het is ieders verantwoordelijkheid om onze eigen patronen te veranderen. Onze autoriteit zit in onszelf. Wachten tot de ander of anderen ons accepteren en ervan uitgaan dat we hierdoor zullen veranderen heeft geen zin, want dit zal niet gebeuren.

We zullen onszelf moeten accepteren, voor onszelf een lichtnet moeten creëren en daarin onze verantwoordelijkheid nemen. Een van de universele wetten zegt trouwens dat niemand ons kan geven, wat we niet aan onszelf kunnen geven.
Opruimen van heel wat onware mythen leiden naar zelfliefde, zelfrespect, zelfwaardering, waardoor we dan ook vanuit dit lichtnet respectvol met de ander kunnen omgaan.

Inspirerende hartegroet
Mieke Box 45