Paragnost Eddie en Consulenten

Zal ik altijd van me houden?

Zal ik altijd van me houden?Zal ik altijd van me houden? Liefde, het gaat altijd, echt altijd over ‘liefde’. Ontelbare vragen over het verlangen naar liefde, het claimen van een geliefde, zal hij of zij altijd van me houden.
Niemand hoor ik zeggen: ’Ik hou niet van mezelf, hoe kan ik meer van mezelf houden?’ Stel ik de vraag: ’Hou je van jezelf?’ Dan is het antwoord vrij snel: ‘Ja, natuurlijk.’

En dan blijven dezelfde vragen volgen en luister en voel ik. Wat weten we eigenlijk van liefde? Want liefde is geen relatie met de ander. Liefde is de relatie met onszelf.

Wat hebben we over liefde voor onszelf ooit meegekregen? Ik herinner het me heel goed. Mijn programma klonk als volgt, al waren het aanvankelijk energetische boodschappen: ‘Als je de ander niet op de eerste plek zet, ben je een egoïst’. Ik had de boodschap begrepen. Ik wou graag gezien worden, net als iedereen. Iedereen, tenminste, daar ga ik van uit.
Alles stelde ik in het werk om de ander op de eerste te plaats te zetten. Als kleuter speelde ik onbewust in het spel mee, want ja, zonder liefde kan een kind niet gedijen. Zonder liefde kwijn je weg, word je ziek en ga je dood of stap je zelf uit het leven. Hard wat ik schrijf. Neen, dat is hoe het werkelijk is in deze wereld.

Opgroeiend werd ik opstandiger. Eerst de ander en dan ik, hoezo? Telde dan niet mee wat ik verlangde, wat mijn behoeften waren. Ondanks dat ik heel vrij werd gelaten om mijn ding te doen, bleef de energie van ‘eerst de ander en dan ‘ik’ hardnekkig in mijn hele zijn de boventoon voeren.
Automatisch trok/trek ik ook die mensen aan die me lieten zien hoe ik het patroon bleef/blijf herhalen. Eén van de ontelbare patronen die we allemaal met ons meetorsen, want niemand is hier echt vrij van. Het lijkt soms wel een hele knokpartij met onszelf, een strijd met de omgeving, een gevecht met een partner, om onszelf op de eerste plaats te zetten. Dit klinkt voor heel veel mensen nog steeds als: ‘ik voel me schuldig bij de gedachte als ik eerst kies voor mezelf, want ik laat de ander in de steek en dan doe ik iemand verdriet, en dan voel ik me slecht. Het is gigantisch wat er allemaal speelt en toch spelen we als volwassenen nog steeds het spel mee. We zijn nog steeds het kind van toen dat alles uit de kast haalt om maar geliefd te worden.

Hoe kan ik van mezelf houden onder al die gedachten?
Honderden boeken kunnen we erover lezen. Ja, natuurlijk, het is toch ‘normaal’ dat je eerst van jezelf houdt? Normaal. Is dat écht zo? Waarom is het dan zo moeilijk om te zijn wie je bent? Waarom wring je je dan in honderdduizend bochten om liefde te krijgen? Waarom blijven hangen in een relatie waarin diezelfde boodschappen zitten? Waarom jezelf in een werkomgeving vastzetten waar je niet jezelf kan en mag zijn? Knikken en slikken, want we hebben het geld hard nodig.

Zal ik altijd van me houden is maar zozeer de vraag of we daartoe wel in staat zijn in een samenleving waarin we alles slaafs zijn gaan geloven? Bereid zijn om ontelbare stappen te zetten naar onszelf. Bereid zijn om alle oordelen over onszelf en de buitenwereld los te laten. Bereid zijn om de allergrootste uitdaging aan te gaan en erkennen dat dit geen makkelijke opgave is. Je kunt mensen ‘verliezen’, je kunt aan de schandpaal worden genageld, je kunt een heleboel shit over je heen krijgen… omdat je eindelijk kiest voor jezelf.

Zal ik altijd van me houden, draai ik om: Ik neem de eerste stap om van mezelf te houden, elke dag een beetje meer. Dat is mijn belofte. Vanuit de belofte aan mezelf nodig ik de ander uit op elk moment een beetje meer van zichzelf te houden. De ooit verinnerlijkte boodschappen die niet gebaseerd waren op eigenliefde komen heel langzaam te vervagen, je neemt er afscheid van, ze zijn nog slechts een herinnering.

Warme hartegroet
Mieke Box 45