Verwachtingen en normaal

Verwachtingen en normaal. Ik sta bij het gebruik van heel wat woorden stil. Eén van die woorden is ‘normaal’. We ‘vinden’ alles wat we geleerd hebben ‘normaal’. Alles wat niet voldoet aan ‘normaal’ is ‘ab-normaal, af-wijkend’ van wat we kennen.

Steeds vaker tolt dit woord door mijn hoofd, omdat ik dit woord niet gebruik. Ik zal het woord in mijn jonge jaren ook wel hebben gebruikt, want ook ik ben opgevoed in een wereld waar alles wat binnen de verwachtingen voldoet als ‘normaal’ wordt beschouwd.

Ik neem waar dat ook ik uitgedaagd word om te blijven waarnemen terwijl daar ook gevoelens bij aanwezig zijn. Gevoelens als irritatie als ik me niet begrepen voel dat ik helemaal niets heb met het woord ‘normaal’. Normaal is een programma en daar moeten we collectief aan voldoen. Hoe vaak spreek je het woord normaal uit, hoe vaak krijg je het te horen en wat doet het eventueel met jou?

Zeker een uitdaging om in beide situaties niet uit jouw perceptie geslingerd te worden. We kunnen het dan wel allemaal mooi schrijven in blogjes, of zeer mooi voorstellen in gesprekken. Mijn ervaring is hierin vaak ‘rauw’ ontnuchterend.

Het hebben van verwachtingen, dat is toch wel normaal. Dat is toch ‘realistisch’. Je moet je toch ‘aanpassen’ aan de verwachtingen. Je leeft toch op de aarde. Je krijgt meteen een hele reeks verklaringen waarom iets normaal is.

Daar mag je het mee stellen. Je hebt geen verweer, want ja, dat je leeft op aarde, dat is ook weer waar. Je past je elke dag aan, wat voor het overgrote deel van de mensen al een gewoonte is geworden, om op tijd op te staan, op tijd op je werk aan te komen.

Die gewoonten heb je je al zodanig eigen gemaakt, dat je dit normaal vindt. Je vindt het trouwens ook normaal dat je salaris keurig op tijd uitbetaald wordt, hoewel ik wel eens mensen beluister die na de helft van de maand nog steeds zitten te wachten op hun centen waarvoor ze wel een hele maand hebben gewerkt, of zich hebben uitgesloofd. En toch slikken die mensen dat ze pas de tweede week van de maand worden betaald, mopperen en zijn boos, en terecht, maar er verandert niets. Is dat normaal?
Verwachtingen en normaal beheersen en verzieken relaties, verzieken de essentie van ieders leven. Het zien van de poppenkast in de buitenwereld en daarover ons ongenoegen uiten, terwijl de poppenkast in ons eigen leven niet gezien of ontkend wordt. Wat we afkeuren in de buitenwereld, dekken we toe in ons eigen leven of zijn ons er helemaal niet van bewust. Het is ‘normaal’.
Het opdringen van verwachtingen aan anderen is een daad van liefdeloosheid. Onderzoek eens in je eigen leven waar de verwachtingen die je hebt, het contact met anderen belasten, verzuren of verzieken. Misschien doet de ander wat je verwacht, maar vroeg of laat gebeurt het onvermijdelijke.
De lijst van verwachtingen is werkelijk eindeloos en grenst aan het absurde.

Warme hartegroet
Mieke Box 45