Reflectieblog Eenheidsbewustzijn

Reflectieblog Eenheidsbewustzijn. Er zijn heel wat meningen rond ‘eenheidsbewustzijn’. Meningen zijn, zoals ik in een eerder blog heb geschreven, gebaseerd op overtuigingen, gedachten, aannames, veronderstellingen, en die kunnen behoorlijk dwangmatig en rigide aanvoelen.

Zo had ik onlangs een zeer kort gesprek met iemand die een stelling dropte waar ik voelde dat dit gesprek geen ruimte gaf om in dialoog te gaan. De stelling luidde: ‘Ik vind dat mensen die spiritueel zijn of spiritueel werk doen één moeten zijn met zichzelf.’

Nu met het ‘vinden’ van iets, ervaar en voel ik snel of iemand een opening laat om te sparren. Als die opening, al is het maar een heel klein gaatje, er niet is, dan houdt een gesprek snel op. We hoeven elkaar niet te overtuigen van welke stelling dan ook. Want een stelling zit meestal vast in iemands denken en gedachten.

Het is uiteraard een verlangen om éénheid in onszelf te ervaren en liefst willen we ons altijd één met onszelf voelen. Ik weet zelf niet zo goed wat ik met die uitdrukkingen aan moet. Het is een verlangen, maar zodra dit verlangen wordt vastgelegd in een soort van dogma, schiet het zijn doel voorbij. En is je één voelen in en met jezelf een doel op zich?
Ik ervaar dit soort uitspraken niet inspirerend en thuishoren in de spirituele new age wereld. En veel van dit soort uitspraken ervaar ik als onzin. Inspirerend ervaar ik als: hoe voel jij, hoe ervaar jij jouw gevoel van éénheid met jezelf, in jezelf? Kun jij me dat uitleggen in woorden? Hoe voel jij je dan? Wat ervaar je? Is dat wel in woorden te vertolken?

Is het niet zo dat je het gevoel van eenheid ervaart IN een moment ZELF? Afdwingen dat je je altijd één zou moeten voelen om spiritueel te zijn? Eén zijn met jezelf betekent dus dat je altijd in perfecte harmonie bent? Het ideale verlangde plaatje maakt je dan tot een spiritueel wezen? Clichématig lezen we dat we allen geïncarneerde spirituele wezens zijn. Vanaf het moment dat we op aarde zijn geland, zijn we in een dualistische wereld terechtgekomen. Als kosmisch-spiritueel wezen zijn we één, als aards wezen heb ik tot op heden niemand ontmoet die zich in een voortdurende staat van éénheid bevindt. En daarin zit die dualiteit.
De beleving van éénheid zit niet in het vinden, of het oordelen, of het menen wat éénheid moet zijn. Dit kan voor iedereen anders worden ervaren. Wat is de meerwaarde van dit soort van patstellingen?

Als ik dan ook nog eens bij diepere lagen voel en waarneem welke zoektocht mannen en vrouwen afleggen om hun mannelijke en vrouwelijke kant te belichamen, te integreren, te belichamen, dan voel ik nog sterker de onzin van de overtuiging dat een spiritueel mens en een spiritueel werker één ‘moet’ zijn met zichzelf.
Strooien we nog meer zand in elkaars ogen over wat spiritualiteit zou horen of moeten te zijn? Of zijn we voldoende bescheiden om IN het moment van NU via ons hart, ons hoofd en handelen één te ZIJN?

Geloof niets omdat het in boeken geschreven staat.
Geloof niets omdat wijze mannen of vrouwen zeggen dat het zo is.
Geloof niets omdat het een spirituele doctrine is.
Geloof het alleen omdat jij voelt wat waar is voor jou.

Inspirerende hartegroet
Mieke Box 45