Paragnost Eddie en Consulenten

In verbinding versus analyse

In verbinding versus analyse

©Mieke

Er zijn nu eenmaal van die momenten dat je een situatie op de draad analyseert. Je wilt het naadje van de draad kennen.
Zo ben je nu eenmaal.
Wanneer je merkt door te slaan in het overmatige analyseren kan je je uitgeput voelen.
Ben je onzeker over iets of iemand?
Je hoofd geeft zelden het antwoord over je onzekerheid.
Een stapje opzij zetten, alles op een rijtje zetten en voel in je hart.
Het verstand, het analyseren, het beredeneren, het logische denken helpt je bij vraagstukken die verwijzen naar het materiële, het aardse. Als ik mijn jaaropgave opmaak voor mijn boekhouder, dan gebruik ik mijn linkerbrein en uiteraard kan ik er ook wel dingen bij voelen. Maar het hoofddoel is structuur aanbrengen, cijfergegevens ingeven die inkomsten en uitgaven laten zien.
Wat ik vaker opmerk dat in gevoelsmatige situaties evengoed het linkerbrein op volle toeren draait.
In relaties gebeurt het vaker dat de een of de ander of zelfs allebei elkaar op een zodanige manier analyseren dat er helemaal niets meer overblijft van de liefde.
Men heeft elkaar tot een studie-object gevormd.
En dat doet het linkerbrein.
De behoefte om de ander te willen begrijpen vraagt een hartsverbonden en kwetsbare aanpak. Niet door elk woord, gedrag en iedere houding van een partner in vraag en ter discussie te stellen. Graven om de analyse en de bevindingen te kunnen verantwoorden? Graven om controle te hebben en te houden over de ander?
Graven omdat het graven in zichzelf te confronterend kan zijn, dus wordt liever gegraven in het leven van de ander. Of het verleden van de ander. Of het verleden van elkaar.
Waarom doet de ander zo vreemd? Wat verbergt de ander? En de analyse en daaraan verbonden ondervragingen zijn gestart en worden een binding.
Geen verbinding. Een verbinding voelt anders.
Een verbinding voel je in je hart, je voelt dat je veilig bent in wat je deelt met de ander. Je wordt er niet op afgerekend in een onenigheid of discussie.
Je gaat integer om met het hart van de ander, van elkaar.
Het hart heeft niets met analyseren en logica te maken.
Zelfs in een hulpverlenende context wordt vaak het linkerbrein gebruikt. Het probleem moet gekaderd worden. Binnen een bepaalde context.
Zo heet dat. Het probleem schetsen. En vanuit die ingang worden oplossingen bedacht. Goed bedoeld.
En wat met de beweging van het in kader brengen naar het voelen in het hart?
Partners worden net op dezelfde manier de grootste analytici, zij het dan wel vanuit het projecteren van het verleden uit eigen gezin van oorsprong.
Daarbinnen worden alle patronen van macht, onmacht en machtsstrijd uitgespeeld.
Er zijn geen winnaars in dit spel. Enkel verliezers.
Alleen hebben we dit nog niet echt begrepen omdat het een kwestie is van het hart.
Durven we in te dalen en verbinding te maken met ons hart? Ons naakt en kwetsbaar opstellen? Elkaar niet neersabelen in die naaktheid en kwetsbaarheid.
Beetje bij beetje verdwijnt het veiligheidsgevoel, de liefde smaakt bitter en voelt grauw en rauw. Het linkerbrein heeft gewonnen met alles wat we onder het linkerbrein mogen begrijpen. De impact ervan is gigantisch als we ons niet bewustworden van hetgeen werkelijk speelt.