Ben je echt niet gehecht?

Ben je echt niet gehecht? ‘Ik ben helemaal onthecht, geloof me. Ik heb al een zo lange weg afgelegd en ik heb niets of niemand meer nodig.’
Ik herinner me een gesprek met een vriendin die me vertelde helemaal onthecht te zijn aan aardse dingen. Ze vond het allemaal ballast. Op een dag werd ik uitgenodigd voor een kopje koffie en een rondleiding in haar spiksplinternieuwe villa. Uiteraard was ik nieuwsgierig naar haar nieuwe levensstijl als totaal onthecht aards wezen.
Met trots kwam ze me met haar knalrode nieuwe wagentje ophalen en reden richting haar woonplek. Ondertussen voelde ik wel verwarring rond onthechting van het aardse, het nieuwe stekje, het nieuwe wagentje…maar ik parkeerde dat gevoel. Ik wou het bezoekje niet verpesten door dat verwarde gevoel. En voor alle duidelijkheid, er was ook geen sprake van enige jaloezie, want in die tijd was ze een zeer dierbare spirituele vriendin. We hadden ook heel veel plezier en deelden de vreugde van onze kindertjes. En we deelden ook onze ervaringen op diepere lagen.
Ik zag haar opstekje en ik was verbaasd. Ik zag enkel een paar stoelen, twee bankstellen, veel alternatieve voeding in de keukenkastjes en het voelde heel kaal, heel onwennig. Ik voelde me dus nog verwarder. En waar waren al haar boeken gebleven? Weg. Elk boek dat ze kocht, las ze en gaf ze weg.
We pakten het thema rond onthechting opnieuw op omdat ze ook mijn verwarring ervoer. Hoe rijm je nou een villa, een nieuw wagentje? Had ik nou een totaal verkeerde voorstelling van totale onthechting, ik kwam al zeker niet in aanmerking. Als iemand me vertelt totaal onthecht te zijn, dan had ik in de tijd er een heel ander idee over.
Opgewonden vertelde ze me hoe zij onthechting ervoer. Ik zat er wat beduusd bij, want ik was toen en nog heel lange tijd erna boekenverslaafd. Ik zei wel lachend dat dit mijn énige verslaving was, en toch. Was ik nou zo zwaar gehecht? Verslaafd aan kennis, aan weten? Ik ervoer een zeer naar gevoel in mezelf. Ik kon het nog niet pakken, want ik ben niet gehecht aan een huis, ik heb geen auto, ik lig hier helemaal niet wakker van, ik spoorde van hier naar ginder met het openbaar vervoer en ervoer dat ook als prettig.
Ik ging richting huiswaarts en het thema gehechtheid en onthechting bleef nazinderen. Leefde ik verkeerd? Had zij het juist? Ik bleef met het thema bezig. Hoe gehecht was ik? Ik startte mij eigen onderzoek naar gehechtheid. Ik ben er nog niet klaar mee, omdat ik me realiseer dat het verlangen naar totale onthechting al een hechting is aan een verlangen. Dus heb ik die illusie al snel laten varen: oh? Is dat een stapje richting onthechten?
Met mijn verhuizing heb ik heel veel boeken bewust weggegeven. Maar de grootste test voor mezelf was de volgende: ik keek naar elk boek en bij sommige ervoer ik: weg ermee, no big deal. Bij andere boeken had ik het gevoel van die te willen houden voor mezelf. Oh, dat was dus die hechting aan dat boek en aan die schrijver. Ik wiebelde heen en weer, want ik voelde die hechting. Ik nam nog meerdere boeken en voelde innerlijk verzet. Ik overtuigde mezelf met allerlei redenen om die boeken wel te houden.
Ik sliep er een paar dagen over en wat was dat een uitdaging om de diepere laag te pakken van hechting. Ik nam die boeken waaraan ik me gehecht had, de overtuiging die naar boven kwam, en de gigantische gevoelens eromheen. Ik trilde als een rietje, ik huilde, ik nam die boeken in mijn handen, legde die netjes in een grote doos, nam die boeken weer uit die doos, legde ze er weer keurig in…en uiteindelijk nam ik afscheid van die boeken die me dieper raakten dan andere boeken die ik met zeer veel gemak doorgaf aan mensen die er heel blij mee zouden zijn.
Je zou kunnen oordelen hoe gek dit is, wie is nou gehecht aan boeken? Ik voelde schaamde, want ik ben al helemaal niet gehecht aan schoenen, handtassen, kleren, geld en andere voorwerpen.
Mijn manier om te onthechten was iets wat me heel dierbaar was los te laten. Ik ontdekte ook natuurlijk de nog veel diepere lagen waarom ik sinds kindertijd zo gehecht was geraakt aan boeken, aan kennis, aan weten, aan onderzoeken. En bij iedereen die zich gehecht voelt zitten thema’s aan verbonden. Het is heel moedig om die thema’s voor jezelf te onderzoeken. We staan er vaak niet bij stil, en we moeten er zeker niet over oordelen. En zeker niet laten oordelen, want oh wat doen we dit gauw bij elkaar. Een auto kan een comfort zijn voor iemand, maar kan ontdekken dat die deze weer met gemak kan loslaten. Wat zijn we toch zo gehecht aan alles waarvan we dachten: ik niet hoor, ik ben totaal onthecht.
Gehechtheid komt werkelijk in zovele vormen voor: gehechtheid aan succes, aan gezien worden, aan een podium, aan status, aan titels, aan diploma’s…de lijst is eindeloos.
De vraag is eerder de bereidheid te hebben met de billen bloot te gaan, niet voor de buitenwereld want ach, we zitten allen in dat grote circus met onszelf en elkaar te gluren naar elkaar. Het gaat echt over onszelf en tenminste onszelf met liefde en mededogen te zien als zoekende wezens in een overweldigende wereld.
Moeten we ons onthechten of is dat een gedachte gecreëerd vanuit het ego? Vanuit het hart iets dierbaars weggeven is moeilijker dan het lijkt. Doorgaans iets weggeven wat we zelf niet meer zo waardevol ervaren is veel gemakkelijker dan iets weggeven waarmee we ons verbonden voelen. Het is echter een geweldige stap richting onthechting.

Warme hartegroet
Mieke Box 45