loslaten

Wanneer weet je dat je mag loslaten? Goeie vraag. De vraag die ik me ook wel vaker stel.
Als we niets verwachten, van niemand iets verwachten, moeten we niets loslaten. We houden nergens nog de grip op. We zouden ons even kunnen voorstellen hoe dat zou kunnen voelen.
We leven ons leven. Wat komt, komt en wat niet komt, komt niet. Niet getreurd, niet gepleurd.
We stoppen niet met ademen omdat iets niet komt. We kijken het aan en we gaan schouderophalend verder. Niets aan de hand. Was het maar waar.
En eigenlijk is er in wezen niets aan de hand. Even van bovenaf als een adelaar in de lucht kijk ik naar situaties waar ik geen zeggenschap over heb. Kijk ik er vanuit mijn gevoel naar, dan voel ik me geraakt in mijn gewonde stukken. En iedereen heeft die gewonde delen in zichzelf.
Of we nu zelf hulpverlener zijn of niet. Een dokter kan ook ziek worden en ja zeker, op een dag verlaten we allemaal de aarde, stappen we uit ons fysieke jasje. Ik weet niet wat ik meeneem bij mijn overgang van hier naar daar, liefst zonder bagage. Maar dat is zeker een wishfulthinking-gedachte?
Dus we zijn hier op aarde gebombardeerd en bestookt met oordelen over onszelf, bij voorbaat zijn we al vervormd in onze basis. En dat stopt natuurlijk niet, want iedereen heeft wel een zegje over de een en de ander. Zo intensief aan je pijnstukken gewerkt. Je dacht er echt helemaal of toch bijna klaar mee te zijn. Niet dus.
Op die test zat je niet te wachten om te kijken of je écht dit of dat pijnstuk verwerkt hebt? Daar krijg je dan iemand die op dat knopje duwt en je voelt ‘au’. Je verdenkt diegene als de veroorzaker van je ‘au’, je denkt mogelijks dat die in het complot zit. Hoeveel gedachten denk je over diegene die op dat knopje heeft geduwd? En wat voel je? Juist, precies die pijn. Niet meer zo heftig, maar toch. Je wilt dat gevoel afblokken, wegsturen, verbannen, en mocht het kunnen pak je een pilletje om de pijn te verzachten.
Je wordt zelfs boos op de onderliggende gevoelens, je wordt boos op jezelf dat dit gevoel er nog steeds zit. En dan komen de tranen, je dacht voorheen dat je geen tranen meer zou gelaten hebben.
Misschien wil je diegene uit je leven schoppen, omdat die er elke keer weer opnieuw in slaagt je een rotgevoel over jezelf te geven. In de meest gunstige situaties heb je met iemand te maken die al dan niet bewust van jouw pijn je spiegelt, in de minder gunstige gevallen heb je te maken met iemand die bewust je pijn reactiveert. Ik hoor dan wel eens dat de overvloedig gebruikte woorden als psychopaat, narcist door de lucht worden gezwierd alsof het over snoepjes gaat.
Maar ook diegene is iemand met diepe wonden. Waar trek je dan de grens, als het iemand is om wie je geeft en van wie je houdt? Wanneer geef je jezelf dan de toestemming om los te laten, omdat je van jezelf houdt en weet dat loslaten het beste is voor jou.
Verslaafd aan pijn, aan afwijzing, denial is een krachtig signaal om het tij te keren. Hoe leer je opnieuw van jezelf te houden? Ik geloof niet dat dit lukt als je in een omgeving blijft, of mensen in je leven toelaat, die je elke keer weer opnieuw zeer bewust in je pijn raken. Als je ervaart dat bepaalde voeding heel schadelijk is voor je lichaam en geest, blijf je evenmin doorgaan op dezelfde manier.
Van bovenaf gekeken, als een adelaar, kunnen we kijken naar onze diepe wonden en wat voor ieder de beste manier is om de wonden te helen. Dan kunnen we weer in onze basis landen en de ander niet meer zien als dé veroorzaker van pijn en leed. Kunnen we elkaar (wederzijds) bedanken en eventueel loslaten. Loslaten in liefde, uit liefde.