Paragnost Eddie en Consulenten

Identiteit , act en ego’s

Identiteit , act en ego's

Gedurende miljoenen jaren van overlevingsstrijd was de kwetsbare mens alleen veilig voor de gevaren van buitenaf in een hechte sociale groep.

In die groep moest hij ook geliefd zijn, want afwijzing betekende de kans ongeliefd en niet beschermd te zijn door de anderen en daardoor geen veiligheid meer. In de groep had ieder naar vermogen een bepaalde taak, hierdoor een door anderen gerespecteerde identiteit, waardoor men zich beschermd voelde.

Ook ons huidige voortdurende verlangen naar goedkeuring, waardering en sociale verbondenheid mede onze bijbehorende identiteit komen in de diepte voort uit een verlangen naar veiligheid. Onze identiteit is echter steeds een aangenomen identiteit, al naarmate onze flexibele sociale taak en onzekere omstandigheden.

In feite is onze identiteit dus steeds opnieuw een act en hebben we vele ego’s met gespeelde en/of veronderstelde eigenschappen. Onze ego is dus over het algemeen datgene wat we ons “verbeelden” te zijn om gewaardeerd, goedgekeurd, en/of niet afgekeurd te worden. Ons meestal onbewuste verlangen naar waardering, sociale verbondenheid en veiligheid is evenwel zo sterk, dat we de sketch die we opvoeren iets of iemand te zijn, zelf willen aannemen, dit in de hoop, anderen ook in die illusie te brengen.

Levend in een egoact ben ik echter een nepmens; en kan ik ook niet echt mezelf zijn, en kan er ook geen waarlijke pure integriteit in mij zijn. Belediging of vernedering is niets anders dan een aanval op mijn gespeelde rol; en mijn waan van eigenwaarde slechts “ik-waarde”.

Wanneer al onze identiteiten louter acts zijn, wat is dan onze ware identiteit? Deze is in eerste instantie ons onbevangen “zijn” in onze zuivere bewustheid. Wanneer je op een bepaald ogenblik in totale concentratie je aandacht werkelijk geheel en totaal ergens op focust, vergeet je in dat ogenblik even wie je bent en wat je bent, en misschien zelfs waar je bent. Er is dan alleen “zijn”, in totale aandacht, in dat moment.

Wanneer je bijvoorbeeld in dat moment je werkelijk totale aandacht richt op het horen van een al of niet bestaande zeer hoge fluittoon, net boven je gehoorgrens, ervaar je slechts aandacht en innerlijke stilte, bewustheid. Je rationele denken staat dan even stil. Je illusie iets of iemand te zijn, is dan even verdwenen. Je aandacht, je bewustheid, is dan even in directe aanraking met de realiteit van het bestaan. Hoe intenser je luistert en hoe completer je aandacht, hoe meer al het andere verdwijnt. Er is nu alleen nog luisteren. Maar toch is er continue “iets”, iets dat de stilte waarneemt.

Want hoe weten we anders dat er stilte is en dat er bijvoorbeeld in dat moment geen gedachte is? Iets is getuige van de stilte. Iets wat niet denkbaar en toch ervaarbaar is. Iets dat niet denkt, wel ervaart en zich bewust is van zichzelf, is onze zuivere bewustheid. Dit onbevangen “zijn” in zuivere bewustheid is ons meest authentieke “zijn”. Een “zijn”. Dat niet “iemand” is, geen persoonlijkheid is.

Een “zijn”, geen gedachte is/geeft. Dit pure “zijn” is in eerste instantie onze authentieke identiteit. En al onze egowanen zijn slechts identificaties met denkbeelden, ideeën of oordelen over onszelf.

Warme groet, medium Chantal