We zijn heel goed in het negeren van onszelf

We zijn heel goed in het negeren van onszelf. Wat is eigenlijk het principe van het leven. Geboren worden, en dood gaan, even heel cru gezegd. En wat doe jij in de tussentijd? Maak je er iets van, of ben je boos dat het leven je niet geeft wat je er zelf bij hebt bedacht? Voel je je miskend, verwaarloosd. Aan je lot overgelaten en sta je voor je gevoel overal alleen voor?

Het leven is een grote ballenbak, van allemaal ballen die we in de lucht proberen te houden. Die ballen zijn, werk, relatie, kinderen, ouders, familieleden, sociale contacten. En alles wat daarbij hoort. De manier waarop jij met deze ballen omgaat, dat is het principe van het leven.

Het gaat dus in het leven helemaal niet om de ballen die je in de lucht moet houden. Het gaat om jou. Echter de mens richt zich vooral op alles buiten zichzelf om. Ogen kijken tenslotte niet naar binnen, ze kijken naar buiten.

En toch, als jouw ogen zich eens bewust op jouw binnenkant zouden richten. Wat zien die ogen dan? Ooit wel eens gedaan, durfde je dat, was je er bewust van dat je het deed? Vaak niet hè, die binnenkant van jou die moet gewoon doen wat jij wilt. Daar wil je geen last van hebben. Het moet mee in de malle molen van het leven. En het liefst elke dag, zodra je opstaat, optimaal functioneren.

Een pijntje hier, hoofdpijn daar, dat wil je niet voelen. Gelukkig zijn er daar allerlei pillen, zalfjes, drankjes voor en verlos je jezelf van een binnenkant die om aandacht vraagt. Negeren, oplossen met iets van buitenaf en door.

De meeste mensen leven zo, dag in, dag uit, en negeren de signaleren die hun lijf afgeeft. Het hoofd vraagt alle aandacht op en moet gevoed worden, met gedachten, met piekeren, met aandacht, met vermaak. Dat signalen sterker worden, hebben we niet in de gaten. Dat ons lijf schreeuwt om aandacht, vaak dus ook niet.

Dat we een relatie met onszelf hebben, komen we pas achter, als het lijf ons in de steek begint te laten. Dan staan alle seinen op rood. Had ik maar, ik ben stom geweest. Ik had nooit….Jouw lijf is het huis waarin jij mag wonen. Het is je ziel die jij moet koesteren.

Niemand anders kan jouw ziel liefhebben, alleen jij. Zolang dat besef er niet is, negeren we onszelf. We laten onszelf in de steek, omdat we te druk zijn met ons te richten op de dingen en mensen buiten onszelf om.

Wanneer we dit in de meest erge vorm doen, is na verlies van een geliefde. Dan gaan we onszelf compleet negeren, omdat de ander weg is, we ons verlaten voelen. Afgewezen voelen. Allemaal signalen die we negeren, terwijl we juist het tegenovergestelde zouden moeten.

Als je je verlaten voelt, of afgewezen, dan zouden alarmbellen bij je af moeten gaan. Want dat gevoel zegt iets tegen jou, en niet over het gemis van de ander. Stop met het negeren van jezelf, zegt dit gevoel. Het zo willen gaan zien, daar zijn we nog niet aan toe. We blijven kijken naar wat ons is overkomen. Wat anderen ons hebben aangedaan. Terwijl dit gevoel juist zegt, kijk eens naar jezelf. Heb je jezelf alles gegeven wat je nodig had. Heb je goed voor jezelf gezorgd.

Wanneer ga je beseffen, dat al die gevoelens die je nu voelt, niets te maken hebben met een ander. Dat ze te maken hebben met jou! Als je dit na het lezen van dit blog, wel inziet. Naam dan contact op met een medium of paragnost van Paragnost Eddie, die gaat jou laten zien waarom het zo ongelooflijk belangrijk is, jezelf nooit meer te negeren. Nooit meer in de steek te laten.

Medium Claire
Paragnost Eddie