Niets komt zomaar aanwaaien

Niets komt zomaar aanwaaien. Wat me opvalt als medium, is dat een volwassen persoon die met zichzelf voor een verandering staat, als bijvoorbeeld het loslaten van een persoon, stoppen met piekeren, en je biedt hier als medium oplossingen voor, dat je vaak te horen krijgt. Je denkt er zo makkelijk over. Zo werkt het niet hoor.

Het handvat dat je als medium biedt aan de klant, heeft vaak te maken met loslaten. Gedachten loslaten over iets wat je graag wilt en er nog niet is. De mens zijn gedachten zijn dan daar compleet op gericht. Waar de mens dan aan voorbijgaat, is aan zichzelf. Malende gedachten zijn ziekmakers.

De hersenen draaien in zulke periodes overuren, daar moet het lijf snoeihard voor werken. Dat houdt het lijf even vol, maar op een gegeven moment niet meer. En dan worden we ziek, begint met een griep, en nog een en nog een. We leggen bezoeken bij de huisarts af, worden doorverwezen naar de specialist en ondertussen gaan de malende gedachten door. Er komen er zelfs bij. Wat mankeer ik, is het ernstig! Stilstaan dat het je malende gedachten wel eens kunnen zijn, komt dan niet op.

Als deze klant contact opneemt met een medium van Paragnost Eddie, zal deze proberen de klant gerust te stellen, door een toekomstvoorspelling te geven, maar ook door handvatten aan te bieden om in te gaan zien, wat het effect is van malende gedachten op je lijf en je gezondheid.

De huidige mens maakt zichzelf liever ziek met zijn eigen gedachten, dan moeite te willen doen om iets los te laten. Het antwoord luidt dan vaak, je kunt dat wel makkelijk zeggen, maar dat is moeilijk. En dat klopt ook. Dat ontken ik als medium helemaal niet. Maar alles is wel te leren, als je het maar wilt zien, als je er maar mee begint.

Vergelijk het eens met je kinderjaren. Vroeg jij je als kind af, dat is moeilijk hoor, waarmee je bij voorbaat al zegt, dit gaat mij niet lukken. Geen enkel kind bedenkt dat, die gaat er gewoon mee aan de slag. Die leert lezen, elke dag wordt er geoefend. Die leert de tafels, ook die leren we door ze te oefenen en dat alles vinden we maar heel gewoon als kind. Dat is toch ook niet zomaar komen aanwaaien! Moet je eens kijken welke bergen je reeds hebt verzet.

Maar zodra we volwassen zijn, stopt het schijnbaar. Willen we niet meer leren. Denken we dat we klaar zijn. Is het te veel moeite om iets je eigen te maken, te gaan oefenen het je eigen te maken. Hoe fijn zou het niet zijn als je als volwassen persoon je kunt verlossen van malende gedachten. Dat je begrijpt wat het met jou doet en dat je vanuit dat inzicht aan de slag gaat met oefenen.

Ergens moeite voor doen, wat tijd kost en inzet, een kind hoor je er niet over, volwassenen wel. En weet je, je beslist zelf, wat je doet, hoe je het doet, het is jouw leven. Maar als je leven vol zit met pijn en verdriet, je hoofd overuren draait en je leven stilstaat vanwege een ander die je zo dolgraag terug wilt. Ben je dan goed bezig?

Hoe belangrijk vind je jezelf dan? Hoeveel waarde hecht je aan je eigen leven, als je het aan het vergooien bent met een oefen-loze gedachtestroom die probeert grip te krijgen op een ander en je nooit gaat lukken. Hoe hard wil je aan de slag om het leven voor jezelf zo aangenaam mogelijk te maken, dat is de cruciale vraag.

Alles in het leven is in feite moeilijk, niets komt aanwaaien, maar de mens kijkt niet naar zichzelf. Die kijkt naar dingen buiten zichzelf om. Daar doen we moeite voor. We doen moeite om werk te vinden, voor onze partner, voor onze kinderen, voor onze baas. En we kunnen daarvoor zoveel moeite doen, dat we onszelf er door kwijtraken. Zal dit alles de bedoeling zijn? Nee, want er komt vanzelf een moment, dan moet je wel gaan loslaten. Dan word je letterlijk gedwongen. Dan is de weg terug nog zwaarder.

Medium Claire