Niemand ontkomt aan de put

Niemand ontkomt aan de put. Hij wacht geduldig, ze hebben samen al een heel mooi jaar achter de rug. Maar ze werd steeds stiller en hield zich niet meer aan de afspraken. Ze verontschuldigt zich dan wel, maar het werd hem te veel en koos voor zichzelf. Nou, in woorden, niet in daden en gevoel. Want inmiddels zijn ze een paar maanden verder en vergeten kan hij haar niet.

Hij heeft ook aangegeven, ga maar kijken wat je belangrijk vindt, ik hoor het wel als je er uit bent. Hij zocht haar nog wel af en toe op, dan werden berichtjes over en weer gestuurd, maar ook dan vergat ze wel eens iets terug te schrijven en zo verwaterde het contact. Hij wil graag weten wat er aan de hand is en raadpleegt regelmatig een medium. Het gemis is groot en ja, komt dit nog wel goed. Gaan ze nog samen verder?

De deur is niet echt dichtgeslagen, die staat op een kier, maar hij gaat niets meer doen, want alles wat hij doet, doet zij niets mee. En om die reden is hij boos en rancuneus geworden. En wil hij haar ook niet meer helpen. Wat goed zeg ik, dat je dat nu hebt besloten. Is dat zo, vraagt hij! Jazeker, want weet je, niemand ontkomt aan de put. Jij niet en zij ook niet.

De onvermijdelijke put, die we zelf niet zien en wel in terechtkomen, stuk voor stuk, allemaal. En waarom gebeurt dat, omdat we allemaal in onze jeugd iets leren, wat we later moeten afleren. En daarvoor dient die put. Wat we leren, is vechten, doorgaan, iets van het leven maken en het beeld dat daarbij hoort, is werken en geld verdienen. Maar als we daarbij iets vergeten, lief voor onszelf zijn, dan ontkomen we niet aan de put. Dat we het vergeten, kunnen we niets aan doen. Niemand kan daar iets aan doen, omdat we het allemaal eerst niet weten en het ons ook niet wordt meegegeven.

Dat we zelf zo ongelooflijk belangrijk zijn, dat we zelf van onschatbare waarde zijn, dat we zelf de enige zijn die weet wat we nodig hebben en hoe we dat tot ons kunnen nemen. En dat is niet zoals het ons is voorgedaan, dat is niet onze weg, dat is de weg van een ander. En zolang jij de weg loopt van een ander, loop je rechtstreeks de put in.

Dus wat goed van je dat je haar niet meer helpt, des te sneller bereikt ze de bodem van de put en dan ontmoet ze zichzelf, maar daarvoor moet ze eerst alles kwijt zijn, want dat hoort bij haar oude leven, haar onechte Ik. En hetzelfde geldt ook voor jou. Is dat zo, vraag hij. Jazeker, want kijk hoe je nu naar de situatie kijkt en er mee omgaat. Ook jij stevent af op de onvermijdelijke put. Ook jij moet zakken. Waarom dan? Raak ik dan ook alles kwijt?

Dat is aan jou, jij bent aan het wachten, je bent geduldig, je bent inmiddels boos, en rancuneus, je wilt niet meer helpen. Allemaal emoties die jou ook nu weghouden bij je eigen ziel. Allemaal emoties die er voor zorgen dat ook jij je in eigenliefde te kort doet. Aandachtig luistert hij naar wat het medium hem vertelt. En hij begrijpt het en hij ziet het in en dat kan betekenen dat hij nu de bodem heeft bereikt. Misschien heel even, als hij na het gesprek verder gaat zoals hij bezig was. Dan is hij nog niet zover. Dan is hij er nog niet klaar voor.

Maar als ze allebei de bodem van de onvermijdelijke put bereiken, de een is er sneller dan de ander en hun zielen echt met elkaar verbonden zijn. Dan gaat de een zijn energie de ander helpen. Dan zegt de ene ziel tegen de andere. Doe eens een pas op de plaats, kijk eens waar je allemaal niet mee bezig bent. Jezelf aan het verloochenen, aan het knokken, waarvoor! Je leven is een grote lijdensweg, is dat de bedoeling van het leven. Waarom stop je hier niet mee, steek je handen in de lucht en zeg. Ik ga leven, ik ga goed voor mijzelf zijn, en mijzelf zijn. Als je daar bent, dat klim je razendsnel jouw put uit en dan ga je met andere gedachten aan de slag. Vanuit jezelf in plaats van wat anderen jou hebben meegegeven en verteld en je al die jaren naar hebt geleefd en je nog noot heeft gebracht, wat Jij nodig hebt.

Medium Claire