Moe van het vechten

Moe van het vechten, vertrouwen geven, vergeven en de teleurstellingen.

Zoals ze vroeger al zeiden, van werken word je niet moe. Waar word je dan wel moe van? Tegenwoordig zijn heel veel mensen moe. Steeds jonger worden mensen al moe. Vroeger was je het rond je 40ste, nu lees je van overspannen studenten, kinderen die niet naar school kunnen, die er even helemaal doorheen zitten.

Hoe komt het dan zoveel mensen moe zijn? Komt dat wellicht door het vechten, waarvoor dan? Het vertrouwen geven telkens weer. Of iemand moeten vergeven, die keer op keer jou het vertrouwen niet schenkt?

Lopen we vast op de vele teleurstellingen? Grote kans dat dit inderdaad de diverse redenen zijn waarop we vastlopen en vermoeid door raken, geeft een medium van Paragnost Eddie aan. Waar vechten we dan eigenlijk voor?

Om de leukste, de beste, de perfectste te zijn, zegt hetzelfde medium van Paragnost Eddie. We zijn in een leefwereld terechtgekomen, dat net als New York functioneert. The city that never sleeps. 24 uur per dag leeft deze stad. De sirenes hoor je elk uur van de dag. De yellow cabs blijven altijd doorrijden. Winkels, cafés restaurants, theaters, de standjes op elke hoek, ze zijn er altijd.

De huidige mens gunt zichzelf niet zoveel. Het vergelijken met vroeger is niet de weg, immers vroeger gunde de mens zichzelf ook niet zoveel. Die werd gedicteerd, had minder keuzes. Had ook een verplichte dag, de zondag, om dan te rusten.

Met andere woorden, door de ruimte die we als mens hebben genomen, gekregen ons eigen leven in te vullen. Door te streven naar een ideaalbeeld, is de mens eigenlijk altijd aan het vechten.

Op zoek naar vertrouwen, we nemen de ander en onszelf qua leven niet zo serieus helaas. Zullen we vaak in situaties terecht komen waarin we anderen moeten vergeven. Daarna weer vrolijk doorgaan, alsof er niets is gebeurd. Dat kost ook bergen energie.

Willen we allemaal een perfect plaatje neerzetten, waardoor we weer tegen teleurstellingen aanlopen. Want dat perfecte plaatje verwacht iets. Gezien te worden, gehoord, aandacht te krijgen. Maar dat gebeurt niet.

Nogal wiedes, je bent immers een plaatje en niet wie je bent als mens. De mens heeft dat door en negeert je, neemt je niet serieus. Dan moet je dus weer vergeven en vechten voor het leven. Zo leven tegenwoordig heel veel mensen hun leven.

Ze kijken ook naar anderen, zo wil ik ook zijn. Volledig voorbijgaan aan hun eigen natuurlijke vorm van zijn. Ook dit is vermoeiend, en dit alles bij elkaar opgeteld, word je als spiritueel consulent al moe bij de gedachte, als je dit alles zou moeten nastreven in het leven.

Het is zo nep als wat, het is fake. En wij weten, als spirituele hulpverleners dat liefde niets heeft met nep. Liefde wil puurheid, echtheid. Als dat ontbreekt word je leven met jezelf een groot gevecht. Bomvol teleurstellingen dat je niet krijgt zoals je het wilt zien.

Je wilt namelijk iets zien, maar dat komt er niet, want wat je nastreeft is Utopia. En verre van echt en puur. Dat de mens moe is, is dus heel logisch. Aan de andere kant zo ongelooflijk pijnlijk, want eenmaal in deze hele nare kooi terecht gekomen.

Probeer er dan maar weer eens uit te komen. Het kan wel, door een paar goede gesprekken te voeren met een topconsulent van Paragnost Eddie.