Je eigen schaduw overwinnen

Je eigen schaduw overwinnen. Ze heeft zich teruggetrokken in zichzelf, Louise, alles maar ook alles wat ze doet, het lukt haar niet, haar leven de vorm te geven waar ze als kind van droomde. Ja, haar levenspad is niet over rozen gegaan. Haar ouders waren er wel voor haar en ook heel liefdevol, het ontbrak haar nergens aan en ze vindt zichzelf een heel mooi mens, die nog geen vlieg kwaad zou doen, maar toch, haar dromen verwezenlijken, het komt niet van de grond.

Ze wil zo dolgraag een fijne partner, snakt naar dat gezinnetje met een aantal kinderen. Ze kan ze krijgen, mannen genoeg die de revue zijn gepasseerd, maar ze blijven niet. Ze begrijpt het niet, ze is lief, ze is volgzaam, ze is bereid alles voor de ander over te hebben en ze blijven niet. Haar ouders, daar valt ze telkens op terug, dat voelt vertrouwt en die weten het beste voor haar. Ze is blij dat ze die kan vertrouwen, en haar vertellen wat ze moet doen. Die zeggen ook, het ligt niet aan jou, die mannen van tegenwoordig hebben geen moraal. Blijf je prachtige zelf.

Ze is inmiddels 34 en de biologische klok begint te tikken, ze heeft het advies van haar ouders opgevolgd en is en blijft haar prachtige zelf. Maar zo langzamerhand is ze helemaal niet gelukkig meer, ze had zoveel willen doen, maar niet alleen, samen en waarom lukt dat niet. Ook haar werk bevalt haar niet meer. Ze was zo blij met haar studie voor tandartsassistente, maar nu, altijd doen wat een ander aan je vraagt, klaarstaan, de klanten geruststellen, het geeft haar een gevoel van, altijd maar klaarstaan voor iedereen, wie staat er klaar voor mij?

Ze heeft zich teruggetrokken en de toren waarin ze zit, is zonder vreugde, zonder plezier, zonder humor, er kan geen lachje meer vanaf. Ze wil loskomen uit de eenzaamheid, maar ja, volgens haar ouders bestaan er geen mannen meer die echt serieus een relatie willen opbouwen, en dat gelooft ze zo langzamerhand ook.

Steeds verder en verder zakt Louise een put in, zichzelf mooi aankleden, opmaken, dat heeft ze al lange tijd achter zich gelaten. Naar een feestje gaan er op uittrekken hoeft voor haar niet meer. Ze piekert zich suf om maar datgene wat ze zo graag wilt, te realiseren en ze komt er maar niet uit. Wie ben ik eigenlijk, vraagt ze zich al lange tijd af. Ik ben een schim van mijzelf geworden, en dat is zeer onaangenaam gezelschap zo langzamerhand.

Een klein lampje begint te branden bij Louise, iets in haar zegt iets tegen haar, haar ziel begint te spreken. Haar ziel begint zich te roeren en ze begint er naar te luisteren. Ze begint tegen zichzelf te praten en zichzelf af te wijzen, dat is een goed teken. Ze begint haar eigen ziel te ontdekken en komt zo tot de ontdekking dat ze altijd alleen maar naar anderen heeft gekeken en geluisterd en dat ze nog nooit datgene heeft gedaan wat ze zelf diep van binnen zou willen.

Er gebeurt van alles in haar, ze ziet in flitsen haar jeugd voorbij komen, die was liefdevol, jazeker, maar haar ouders zien haar nog steeds als dat hele kleine meisje waarvoor ze klaar moeten staan. En haar vertellen wat ze moet doen. Daar wil ze vanaf, ze wordt boos op haar ouders nu, dat ze inziet dat ze haar nog steeds betuttelen en ze laat het hun weten ook.

Het maakt haar niet uit dat haar ouders hun rug naar haar toekeren, ze is weerbarstig volgens haar ouders, tegendraads, wij weten het beter. Louise denkt jullie weten het helemaal niet beter, ik ga doen wat goed is voor mijzelf, ik ga luisteren naar mijn ziel, dat heb ik niet geleerd, dat hadden jullie mij mee moeten geven. Ik neem ze dat kwalijk.

Met kleine stapjes voorwaarts komt Louise uit de toren waar ze zich eenzaam en verlaten voelde. Ze ziet nu in dat haar ouders wel heel liefdevol waren, maar veel te beschermend en betuttelend en zolang zij blijft doen zoals het haar is geleerd, zal ze diep ongelukkig blijven en nooit haar dromen kunnen verwezenlijken.

Ze ziet nu ook dat haar ouders helemaal nog nooit echt hebben geleefd. Haar moeder luistert naar haar vader, neemt alle zorgtaken op zich en haar vader wilde ook dat Louise zo zou worden. Haar ouders zijn volledig er aan voorbij gegaan dat Louise niet hun bezit is, dat Louise een mens is en haar eigen pad mag bewandelen, zoals het voor haar goed is.

Ze heeft nog een lange weg te gaan met vallen en opstaan, maar haar schaduw heeft ze van zich af gegooid, het angstige kind dat klein werd gehouden en zogenaamd liefdevol werd opgevoed, die schaduw wil ze loslaten. Liefdevol, geen haat naar niemand toe, haar ouders wisten immers ook niet beter. Zelfs al vind je zelf dat je de liefste ouders van de wereld hebt, wil dat nog niet zeggen dat ze je het beste hebben meegegeven. Daar kom je achter als je losgaat in de volwassen wereld.

Medium Claire