Ik kan het niet met je delen mama

Ik kan het niet met je delen mama

Een brief aan je moeder

Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan het niet met je delen. Zodra ik zou vertellen wat mij beweegt, dan wimpel je het weg, dan gaat het gesprek direct over jou. Hoe zwaar jouw leven wel niet is, dat je datgene wat ik voorzichtig opper, ook heb meegemaakt. Ik kan het niet met je delen, hoe graag ik het ook zou willen. En als je zou weten hoe mijn hart schreeuwt om te delen met jou, maar je ziet het niet. Je hoort me niet, je bent er niet voor mij, lieve mama.

Al mijn hele leven lang probeer ik goed voor je te zijn, probeer ik te laten zien hoe goed ik mijn best voor je doe. Probeer ik aan je te laten zien wat een mooi mens ik ben, maar je wilt het niet zien. Alles draait om jou, daarom ben ik gestopt met delen, want diegene met wie je als kind iets zo dolgraag zou willen delen. De behoefte die daaronder ligt is immens en is met jou mama.

Mijn diepste pijn, die snijdt door mijn ziel, mijn angsten waar ik mee worstel, het verdriet van het alleen zijn, dat alles zou ik met je willen delen. Maar elke poging strandt, elke poging loopt uit op een fiasco. Omdat je altijd het gesprek naar je toe trekt, je nog nooit naar me echt hebt geluisterd. Mij nog nooit hebt begrepen mama.

Maar wat zou ik dat graag willen, het is een grote wens, dat diegene die mij heeft gebaard, een keer naar mij zou luisteren, dat ik mijn pijn met je zou kunnen delen, maar ik doe het niet, want inmiddels weet ik na zoveel jaar, dat je dan zegt, stel je niet zo aan, doorgaan. Zo is het leven. Misschien is het leven voor jou zo, maar niet voor mij mama.

Ja, je hebt mij verzorgd, in jouw ogen alles gegeven, maar je hebt mij je hart niet gegeven, die is altijd koud en kil, die zit zo vol met boosheid die zijn weerga niet kent. Begin bij jou niet over emoties, jouw leven is waardeloos, mijn leven is fantastisch, jij wilt mijn leven. Jij ziet dingen in mijn leven, die er helemaal niet zijn. Jij ziet mijn lijden niet, dat verstop ik voor jou, want je wilt het uit mijn mond niet horen en ik mag het niet laten zien. Je wimpelt het weg, het is niet waar, ik mag niet eens voelen wat ik zelf voel mama.

Wat snak ik naar die band, die warm aanvoelt als een bad, dat ik mij eindelijk gekoesterd voel door jouw liefde. Dat ik eindelijk mijn verhaal, mijn kant kan laten zien, die ik verstop voor je. Want ik weet dat als ik jou alles zou vertellen, je het niet wilt horen, mij overruled, mij zielig vindt en je dan een paar dagen later laat weten, dat jij niet kunt slapen. Omdat ik mijn ziel bij je heb blootgelegd. En ik wil niet dat jij niet kunt slapen, ik houd nog steeds met alles rekening voor je, maar je ziet het niet mama.

Ik zou zo graag mijn diepe binnenste aan je willen laten zien, wat daar speelt, wat mij verdriet doet, ik heb het nodig om te helen, maar je laat mij niet toe. Geen duimbreed, als een cipier sta je voor de deur, scheldend en tierend, gooi je al je eigen frustraties bij mij neer. Ik luister naar je, ik begrijp je. Maar begrijp je mij ook! Dat ik als kind dit mijn leven lang al hoor, dat ik mijn leven lang al jou voorrang geef op mijn eigen geluk. Dat ik dat doe hopende dat je jezelf eindelijk een keer ziet gaat staan. Wat een mooi mens je eigenlijk wel niet bent mama.

Maar je wilt het niet zien, je ziet mij zoals jij mij wilt zien en jaloers op bent, omdat jij ziet en denkt dat ik alles heb, maar ik heb niets. Ik heb moederliefde moeten ontberen. En zonder moederliefde kan een kind niet leven. Ik heb het als kind, en als volwassene geprobeerd het je te geven, daar heb ik alles voor uit de kast gehaald, de strijd werd heviger, de snijdende woorden ook. Zonder moederliefde ga je van binnen dood mama.

Ik weet het, jij bent van binnen al dood, je laat niets zien, daar mag niemand bij. Maar gooi je ellende niet op mij mama. Daarom neem ik ook afscheid van je, ik kom erachter dat al mijn liefde jou niet kan helen, nu wordt het de tijd dat ik mijzelf ga helen. En ik weet, nu keer je mij compleet de rug toe, doe maar, het mag, met al je frustraties zul je nu zeggen tegen iedereen die het horen wil. Ze is gek, ze is overspannen, ze is een verwend nest, ze laat me vallen, geen seconde denkend, zou ik als moeder hier misschien een aandeel in hebben. Voor mij voelt het nu nog als falen, maar ik weet dat gaat veranderen, en wie weet als ik mijzelf heel, dat jij ook gaat helen, want je worstelt met dezelfde pijn als ik.

Medium Claire