Emoties loslaten

Gaat het om de of loslaten van de persoon?. Na verlies, staan we voor een hele zware taak, loslaten. We vinden loslaten van liefde een van de zwaarste taken waar we in ons leven voorstaan. Sterker nog, zodra het je overkomt, heb je geen benul meer van het leven, van de tijd, van anderen, of van jezelf.

Je hele zijn staat gericht op het verlies en de hoop, althans, als je de ander terug wilt. Hemel en aarde zul je er voor bewegen en elke dag is gevuld met intens verdriet en verlangen en heel veel angst. Het hoofd draait overuren, neemt je compleet over. Je hart is er uit gerukt, je ziel onder je arm en je kunt je geen leven zonder de ander voorstellen.

Toch is het de harde realiteit, wat de reden ook is, het is er niet meer. En zal ook nooit meer zo worden. Het kan wel terugkomen, maar zal het een andere vorm kennen. We zullen aan de slag moeten met loslaten. En dat is hard werken en werken we eerst compleet tegen.

Als twee mensen uit elkaar gaan, verliezen we de realiteit uit het oog. We herinneren ons alleen nog alle fijne dingen, datgene waarom de breuk er is, dat zien we ineens niet meer. Dat we voorafgaand aan de breuk, de golflengte samen misten. We meer met een boos en chagrijnig gezicht rondliepen, dat bestaat ineens niet meer.

Dat de ander ineens ander gedrag begon te vertonen, we hebben het wel in een flits opgemerkt, maar er echt iets mee gedaan. Andere zaken waren schijnbaar belangrijker. We kunnen onszelf wel iets aandoen.

Waarom heb ik de signalen gemist, had ik het maar anders aangepakt, ik wil hem terug. Ik kan die helse pijn niet langer meer verdragen. Ik wil alleen nog maar die ander. Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed. De rest is niet meer van enig belang. Terwijl we daarvoor de relatie lieten voor wat die was. De mens beseft pas wat die kwijt is, als het er niet meer is.

We staan voor een bijna onmogelijke taak, loslaten. Hoe het in de toekomst ook zal zijn, we zullen het moeten loslaten. Maar wat moeten we eigenlijk loslaten? Moeten we de persoon loslaten of de emoties die er allemaal bij naar boven komen. Of misschien wel beide, zowel de ander als alle bijbehorende emoties.

In ieder geval zitten we ergens compleet aan en in vast. Dat vastzitten, maken we erger en erger, omdat we het niet willen loslaten, klampen we ons er helemaal in vast. We bijten ons er in. Hoop is gevestigd op een paragnost van Mediums20 die je toch elke keer weer verzekert, dat het allemaal op zijn pootjes terecht gaat komen. Maar je begint de hoop ook te verliezen. Een paar maanden verder en je hoort niets. Helemaal niets.

Toch nog maar weer eens de paragnost bellen om te horen of het allemaal nog wel gunstig in de kaarten ligt, er volgt een bevestigend antwoord, wat weer even voor een tijdje rust en hoop geeft. Maar toch, zelf geloof je er eigenlijk al helemaal niet meer in en misschien is dat wel de bedoeling. Dat het tijd wordt om weer met beide benen op de grond te komen, om met het loslaten te starten.

Loslaten waarvan eigenlijk, die vraag komt op een gegeven moment bij iedereen wel een keer naar boven. Sterker nog, op een gegeven moment wil je je er van verlossen, je hele leven staat al maanden stil. Je huis is een puinhoop, je werk heb je verwaarloosd. Buiten kom je niet meer. Laat staan eens iets leuk doen, waar je overigens nu ook niet aan moet denken.

Toch begint heel langzaam een bepaald besef binnen te druppelen, begin je de realiteit te zien dat de relatie ook negatieve kanten kende. Begin je je eigen aandeel te zien en dat je ook zelf mee hebt gewerkt aan de breuk. Dan denk je, ja wat moet ik nou eigenlijk loslaten? Ik moet alle emoties als boosheid, verdriet, pijn, teleurstelling loslaten, want die doen mij pijn.

Dan ben je klaar om jezelf weer terug te vinden, begint de rust weer tot je te komen, krijg je weer zin je onder mensen te begeven. Had ik dit maar eerder geweten, dat ik de ander wel heel erg mis, maar dat de emoties mij eigenlijk ziek maakten en dat ik die zelf maar aan het vasthouden was.