Als we onze ziel verwaarlozen

Als we onze ziel verwaarlozen komen we in een burn out terecht. Als we toch eens wisten hoe belangrijk onze ziel is. Dan zouden we zo anders gaan leven. Dan zorgden we er voor dat we onze ziel altijd als ons beste maatje zouden zien. We zouden hem koesteren, beschermen, verdedigen.

Nooit en te nimmer te kort doen. Maar ja, zegt een spiritueel consulent van de website Paragnost Eddie,. We weten het niet. Niemand die het ons vertelt, dan kun je het ook niet weten. Maar de gevolgen er van zijn enorm.

Steeds meer en meer mensen lopen met hun ziel onder hun arm. Dat is een uitdrukking die we wel kennen. De omschrijving die je daarbij kunt vinden, is doelloos rondlopen, te lanterfanten. De ziel, niet zichtbaar, niet bespreekbaar gemaakt.

Toch een van onze allerbelangrijkste onderdelen. Juist datgene wat niet zichtbaar is, als het Goddelijke, het Universum, toeval en in dit rijtje past ook de ziel, is van levensbelang. Omdat het niet zichtbaar is, maar voelbaar, staan we er vaak in ons vluchtige leven niet bij stil.

Juist dat vluchtige leven, waarin we hollen en vliegen, geen tijd nemen, terwijl tijd juist zo belangrijk is. Waarin we niet leren onszelf belangrijk te vinden. Juist de focus ligt op alles om ons heen meer dan belangrijk te vinden, kunnen we onszelf in een burn out terecht brengen.

We leggen “de schuld” vaak neer bij het werk. Daar is het veel te druk. Dat is een vaak gehoorde opmerking als iemand in een burn out terecht is gekomen. Het is namelijk “makkelijk” om het buiten jezelf neer te leggen. Dat doen we dus ook vaak.

Toch ontstaat een burn out ook door ons eigen handelen. Het zijn vaak diegenen die gevoelig zijn, afgestemd op alles buiten zichzelf om. Ze weten heel goed wat een ander voelt, wat een ander nodig heeft.

Zijn ook vaak helpers, geeft een paragnoste van Paragnost Eddie aan. Ze kunnen heel goed inschatten wat er in hun omgeving speelt. Maar helaas weten ze vaak niet veel wat er in hun eigen binnenwereld speelt.

Daarnaast zijn ze grenzeloos, en stellen vaak pas een grens als het echt boven hun hoofd uitstijgt. Dan zijn er dagen nodig om te herstellen, maar dat gebeurt niet, want oh jee. Stel je voor dat je werk er onder gaat lijden. Of je baas het niet goed vindt, dat je ziek bent.

Angst dus, waaruit wordt geleefd. Moeite om aan te geven wat ze diep van binnen voelen. Niet durven te communiceren vrijuit. Zo verwaarlozen we onze eigen ziel, door ons eigen gedrag en als je zo leeft, loop je op een gegeven moment met je ziel onder je arm.

Dan stroomt je energie niet meer volop. Je voelt je vermoeid, je benen sleep je voort, alles gaat trager en trager. Op een gegeven moment is dan die burn out er. Dan leggen we de schuld neer bij het werk.

Stond overal alleen voor. Was de enige die dingen oppakte. Collega’s liepen de kantjes er van af. Is dat zo? Of koesteren die collega’s wel hun eigen ziel en kenden die wel zichzelf en waar hun grens ligt.

Ben je op dit punt beland, wellicht een idee om een spiritueel consult in te plannen met een van de spiritueel consulenten van Paragnost Eddie. Die jou gaan begeleiden op het pad, om je ziel als het meest waardevolle te gaan zien en zorg voor te gaan dragen op de juiste manier.