Als om 8 uur de wekker gaat

Als om 8 uur de wekker gaat. Maandagmorgen 8 uur, de wekker is al een paar keer afgegaan, alleen ik hoef niets van mijzelf, helemaal niets. Niet dat ik niets te doen heb, oh jazeker wel, er wachten allemaal hele leuke dingen op mij. Zeven dag in de week in de weer, zo’n 12 uur per dag, geen moeite kostend.

Alleen maar leuke dingen, want sinds ik de stekker er uit heb getrokken om voor een baas te werken, geen verplichte nummers meer, doe ik alleen nog maar leuke dingen. Niet dat alles leuk is, ik heb mijzelf er van overtuigd dat alles leuk is. Zo ook mijn eerste activiteit van de dag, het uitlaten van mijn hond, die onder aan de trap op mij wacht. Dat is vier keer per dag een verplicht nummer, als ik het ga zien als een verplicht nummer, weet ik inmiddels dat het mij tegen gaat staan. Weet ik dat ik er als een berg tegenop zie en had ik veel liever eerst een kop koffie willen maken en dan op mijn gemak wakker worden.

Dat zou ik, als ik het zou zien als een verplicht nummer, veel liever doen. Maar nu ik mijzelf er van heb overtuigd dat ik alleen nog maar leuke dingen doe op een dag, ben ik blij dat het monster onderaan de trap staat, mij enthousiast verwelkomt en weet wat er komen gaat.

Met nog de slaap in mijn ogen, check ik nog een keer of ik de sleutel wel in mijn broekzak heb, ik weet dat dat nog een restje is van een vorig leven, controle uitvoeren, bang zijn dat ik iets vergeet. Het wordt wel steeds minder nu, het willen hebben van controle. Omdat ik mijzelf heb wijs gemaakt dat het niet nodig is, alles in control te willen hebben. Dat ik nu weet dat ik alleen maar controle over mijzelf heb. Dat ik de enige ben die mijn eigen gedachten in een fijne stand kan zetten, en gemoedsrust daardoor de boventoon voert.

Het heeft wel even geduurd hoor, voordat ik het doorhad hoe controlerend of ik wel niet was, maar nu niet meer. Mijn hond staat startklaar, rekt zich uit op het grindpad en je vraagt je af wie laat wie uit. Om de bocht staat het buurmeisje met haar fiets, we schrikken er allebei even van.

Ook dat is nog iets van vroeger, dat weet ik inmiddels heel goed. Het is mij opgevallen ineens, dat ik wel heel vaak ergens van schrok, of niet durfde. Daar ben ik aan gaan werken, want weet je, ik kwam er achter dat een leven levend vanuit angst, geen leven is. Zo af en toe slaat het nog even toe, maar ik merk wel dat ik snel herstel nu gelukkig. En dat de angst op de achtergrond aan het verdwijnen is. Het leven wordt zo steeds leuker.

Dat ik en de hond schrokken van het buurmeisje, daar is wel een reden voor, omdat de buren ook een hond hebben en die bewaakt zijn territorium zo goed. Als je er niet op bedacht bent, dan staat die achter het tuinhek en dan geeft ie toch een brul. Mijn hond, een sukkel, kan daar niet tegenop, maar hij doet wel stoer inmiddels, hij is het na gaan doen. Een beetje een egohond geworden, zeg maar. Ik mag dat wel, opkomen voor jezelf. Zo spiegelen ze er samen vrolijk kwispelend op los.

Vroeger nooit gedaan, opkomen voor mijzelf, maar ik kreeg door dat ik daar niet zoveel mee bereikte. Ik durfde niet zo goed vroeger, vond mijzelf niet mooi, vond ook dat ik niet zoveel kon, maar dat viel mij ineens op. Ja na een periode van veel verdriet hoor, na een diepe put in mijn leven. Eerder ben je niet bereid hè te willen veranderen, wij mensen moeten hard worden geraakt voordat we het door hebben.

Toen, ja toen moest ik wel. Toen stond ik er ineens alleen voor en wat voelde ik mij alleen. Nu niet meer, want weet je alleen zijn ben je alleen maar als je jezelf daar van overtuigt. Als je dat jezelf wijsmaakt. Nu heb ik mijzelf wijsgemaakt dat alleen zijn iets magisch is. En weet je, het werkt.

Als de wekker nu gaat op maandagochtend, niet meer om half zes, maar heerlijk om 8 uur, dat gun ik mij nu, was ik eerst niet zo goed in, dan voel ik mij rijk. En zo verdomde dankbaar. Dan kijk ik de straat in, die inmiddels leeg is, geen auto te bekennen, al die mensen zijn vroeg opgestaan, haasten, vliegen, en op pad. Die druk voelen, nooit meer. Dan weet ik dat ze allemaal in de file staan. Ik niet meer, want ik hoef niets meer van mijzelf. Dan mag ik mijn hond uitlaten en zijn we samen dikke vrienden, we smeden tijdens elke wandeling een band. We nemen de tijd voor alle uitjes die we samen maken.

We hebben ook alle tijd, sinds dat ik het lef had om te stoppen met mijn vaste baan. Zo maar ineens besloten. Ik hoede niets meer van mijzelf, ik mocht zijn en of geld er zou komen, het maakte niet uit. Niet dat ik het niet nodig heb, net zoals jij, heb ik het nodig. Maar ik maakte er mij niet meer druk om.

Ik heb de magie van het leven mogen ontdekken, door mij te ontdoen van het moeten, waardoor ik mijzelf kon gaan ontmoeten en nu weet dat als je overtuigd bent en jezelf wijsmaakt dat je goed genoeg bent en alles in jezelf in huis hebt, dat het leven voor jou werkt en jij het niet tegenwerkt en je doet wat goed is voor jezelf, je alles krijgt wat je nodig hebt.

Het zijn de mens zijn eigen gedachten die hem in alles beperken. Het is de mens zelf die zich van alles op een verkeerde wijsmaakt en het leven je om die reden niet geeft zoals jij het voor ogen hebt. Pas als jij je gedachten en overtuigingen verandert in denken in overvloed, krijg je overvloed.

Medium Claire