Als volwassen kinderen je financieel willen uitkleden

Als volwassen kinderen je financieel willen uitkleden, hoe doorbreek je dit patroon?

Je volwassen kinderen hebben altijd wel iets, met name op het financiële vlak maken ze er een puinhoop van. Ze kloppen telkens bij je aan en je strijkt je hand over je hart. Maar diep in je hart wil je dit niet meer.

Sterker nog, ze staan alweer voor de deur, ze hebben nog meer nodig. Je weigert, en daar gaan ze, ze schelden je huid vol. Je krijgt een volle lading over je heen, net of het de normaalste zaak van de wereld is, dat jij ze een pot geld geeft. Je krijgt de schuld op je nek van hun ellende, klagen over alles. Ze zien niet in dat ze zelf de veroorzaker zijn van de ellende in hun leven. Voor jou is de maat vol, je wilt dit patroon doorbreken, maar hoe?

De aanpak is eigenlijk heel simpel. Vanuit een volwassen houding, weet je, en handel je naar als volgt. Voor een kind moet je zorgen, voor een volwassen kind niet! Je kunt wel er voor een volwassen kind zijn, als deze om hulp vraagt. Nooit zelf hulp aanbieden of je er mee bemoeien als het kind in de problemen zit. Datgene wat je kunt aanbiedingen, zijn oplossingen aandragen, meer niet.

Deze aanpak, daarmee bereik je dat ze stoppen met vragen om geld. Het zal eerst strijd opleveren, ze zullen met modder gooien, de verwende nesten, maar ze zijn volwassen en zullen zich daar naar moeten gaan gedragen. Het zijn geen kleuters meer. Wil jij deze negatieve cirkel doorbreken, moet je ze gaan zien als volwassenen, die zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen leven.

Elke ouder geeft om zijn kinderen, althans het gros, uitzonderingen daargelaten. Als ouder ben je blij met je kinderen en wens je ze alles. Je wenst ze een fijn, gezond leven, waarin ze het voor de wind gaat. Uiteraard wens je ze ook een goed gevulde bankrekening toe, want daarmee kunnen ze hun leven vorm geven, zonder geld komen we tegenwoordig nergens.

Maar wat als jouw kinderen hun leven invullen, waarbij jij als ouder, met lede ogen aanziet, dat ze zichzelf telkenmale ten gronde richten. Dat ze telkens helaas verkeerde keuzes maken, dat daardoor hun relaties naar de knoppen gaan. Dat ze financieel er een puinhoop van maken? Dat ze het de normaalste zaak van de wereld vinden, dat jij de puinhopen voor hun opruimt. Dan is het tijd voor actie.

Je spreekt ze er weer op aan, hopende dat jouw relaas impact op ze zal hebben. Dat ze gaan begrijpen dat je niet altijd een vangnet voor ze kan blijven. Dat ze nu volwassen zijn en hun eigen boontjes moeten gaan doppen. Dat ze moeten gaan werken voor hun eigen geld. Ze hun eigen schulden moeten oplossen.

Ze begrijpen het niet, en vinden het schijnbaar heel normaal dat je voor ze klaar staat. Sterker nog, je krijgt nu de schuld in je schoenen geschoven van hun ellende en financiële puinhoop, nu je zegt, dat je ze niets meer geeft. Pure manipulatie.

Je krijgt een hele tirade over zich heen, dat het jouw schuld is, dat jij degene bent die dit veroorzaakt. Laat het gebeuren, neem afstand en stop de conversatie. Geen antwoord is ook een antwoord en in dit geval een hele duidelijke.

Zo kom je uit dit duivelse dilemma. Jouw kinderen verwachten van je dat jij hun problemen voor ze oplost. Ze hebben nergens enig benul van, dat ze hier toch echt zelf verantwoordelijk voor zijn.

Zowel de ouders als de kinderen zullen moeten gaan werken aan een volwassen houding. Zolang beiden die houding niet gaan pakken, wordt deze negatieve cirkel niet doorbroken.

Ook al vindt de ouder het zielig, ze moeten stoppen met de kinderen te supporten op welk vlak dan ook. Dat moeten ze blijven volhouden net zo lang totdat de kinderen zo in het nauw gedreven worden, dat ze geen kant meer op kunnen. Bij wijze van spreken komen ze op straat te staan. Als voor hun dat een verschrikkelijk beeld is, zal dat ze aanzetten de verantwoordelijkheid over hun eigen leven te gaan pakken. Indien niet, is de put nog niet diep genoeg, die komt er vanzelf. En dan moeten ze wel.

Iedere volwassene is verantwoordelijk voor zijn eigen leven! Zolang je als volwassen persoon de schuld neerlegt bij een ander en verwacht dat die voor jou de zaken gaat oplossen, stel je je als een klein kind op. Het wordt tijd dat het kleine kind volwassen wordt en aan de slag gaat zijn eigen leven op orde te gaan brengen.

Dit kan een zwaar proces zijn, maar het is net zo zwaar als een volwassen mens het zelf wilt maken. Klagen helpt niet, een ander voor je karretje spannen ook niet. Ga voor je eigen kar staan, trek die zelf eens vooruit, word je eindelijk volwassen en trots op jezelf en geef je het goede voorbeeld aan je eigen kinderen.

Medium Claire