Vroeger werd je weggestopt

Nu krijg je een stempel opgedrukt. Vroeger kenden we geen labels, we waren gewoon iemand, een persoon. Dat je anders bent dan een ander, lijkt mij niet meer dan logisch. De tegenwoordige tijd is een tijd van labels plakken. De mens vraagt daar eigenlijk zelf om. We zijn verworden tot eenheidsworstjes, die uit een fabriek rollen en als de worst er anders uitziet of doet, dan is er vast en zeker iets met deze worst aan de hand. Ze liggen in de schappen van de winkel als buitenbeentjes, ook een label.

Vroeger werd zo’n worst weggestopt, bij de “normale” mens vandaan gehaald. Je viel buiten de boot, je kon je niet “normaal” gedragen, althans dat dachten de normale mensen. Je kreeg een stempel. Niet goed uit de bakkerij gekomen, we hebben wel een plek voor jou, maar niet binnen de maatschappij.

De mens in de tegenwoordige tijd doet in feite precies hetzelfde, maar dan op een andere manier. We pretenderen dat ieder mens anders is, misschien niet helemaal goed uit de bakkerij is gekomen, maar daar kun je niets aan doen. We stoppen deze “misbaksels” niet meer weg in een uithoek, we geven ze een stempel. We hangen er een label aan.

Het is de vraag wat fijner is. Weggestopt, of rondlopen met een label tussen de “normale” mens. Waarbij je jezelf de vraag kunt stellen, wat is normaal. De normale mens bestaat niet, juist diegenen die normaal zijn, verdienen een stempel. Die bepalen immers voor anderen dat ze niet normaal zijn.

We moeten van het stigma af dat er “normale” mensen zijn en abnormale mensen. Alles wat leeft, mens, dier, de natuur is normaal. Elk normaal mens is anders. Ze passen alleen beter in het plaatje waar wij het label normaal aan hebben gehangen.

Maar de mens wil graag een stempel. Want als we die hebben, dan kunnen we daar iets mee. Dan kunnen we zeggen dat we HSP-er zijn, autistisch, ADHD-er, Christen, Jood, Moslim, om een paar stempels op te noemen. Dan kan er rekening met je worden gehouden. Volgens mij moeten we met iedereen rekening houden. Is iedereen normaal en net zo bijzonder. Dat maakt al dat leeft zo uniek.

Het lijkt nu net, nu we de abnormale mens niet meer wegstoppen, dat we veel beter bezig zijn als vroeger. Toen plaatsten we ze buiten de maatschappij. We zijn niet beter bezig als vroeger, we zijn nog steeds bezig mensen uit te sluiten, door ze een stempel te geven.

Stel je voor, kinderen met een syndroom van down, we kunnen tijdens de zwangerschap een test laten doen, als blijkt dat je een kind met het syndroom van down verwacht, mag je kiezen. Laten we het weghalen, of mag het zijn plek innemen tussen de normale mensen, maar wel met een stempel uiteraard.

Een zeer lastige keuze voor de ouders, die eigenlijk helemaal niet voor enige twijfel zou moeten zorgen. Diegene die het syndroom hebben er gewoon laten zijn, zonder een stempel. En dat toepassen op alles wat niet binnen het normale plaatje past. Dan gaan er veel dingen veranderen. Dan zien we dat we van iemand met het syndroom van down ongelooflijk veel kunnen leren. Dat deze mensen bijna egoloos leven. Ze liefde hoog in het vaandel hebben staan en daar kan de normale mens nog wel zijn voordeel mee doen.

Laten we stoppen de mens in hokjes te duwen, want beeld je als normaal mens eens in dat jij met een stempel zou rondlopen? Hoe zou je je dan voelen? Wat zou dat met je doen? Gevoelsmatig geeft je dat een knauw en je zult je vaak kleiner voelen dan anderen. Niet begrepen, gehoord. Je voelt dat anderen op een bepaalde manier naar je kijken. Ze gaan je anders behandelen, je hebt immers iets. Ditzelfde geldt voor mensen met een handicap.

Ieder mens zou volledig in het leven moeten mogen staan. Stempels de deur uit en openstaan voor elkaar om van elkaar te mogen leren. Gaat er veel veranderen, daar ben ik van overtuigd.