Verwachtingen en Voorwaarden

Onuitgesproken verwachtingen … Men verwacht dus iets. Men gaat er vanuit dat de ander(en) daarvan op de hoogte zijn. Dat ze de verwachtingen niet gecommuniceerd hebben is een feit. Diepe teleurstelling indien de ander(en) niet voldoen aan die niet gecommuniceerde verwachtingen! Ondraaglijke emotionele pijn, de ander(en) hadden dat moeten weten!!! Hoe dan? Nou gewoon, ze kennen mij toch? Daarbij dat is normaal. Voor wie dan? Voor mij is dat heel normaal, daar hoef ik niet over na te denken. Dus de ander(en) moet dat ook vanzelfsprekend vinden! Dit komt men tegen in allerlei relaties. Werk, Liefde, Studie, Vrienden, Kennissen … Al die relaties moeten dus hetzelfde denken en voelen? Bovendien ze moeten allemaal telepathisch zijn. De verwachtingen worden niet uitgesproken maar als vanzelfsprekend aangenomen dat de ander(en) daarvan op de hoogte moeten zijn.

Stampvoetend, boos over zich niet gehoord voelen, zich genegeerd voelen. Vergetend dat men zelf niet de verwachting heeft uitgesproken. Komen er dan opeens allerlei voorwaarden waaraan de ander dan zal moeten voldoen. Want anders … Nu gaan voorwaarden gesteld worden, liefst ook zonder reden en zonder te communiceren naar degene(n) voor wie het bestemd is. Men belt een vriend of vriendin of een onbekende en stelt dat het zo is, zoekend naar bevestiging. Als die ander dan het één zijdig verhaal te horen krijgt, en misschien niet eens een bevestiging uitspreekt, maar gewoon verteld dat zij/hij het begrijpt, kan de volgende beschuldiging de deur uit. Maar jij zei …

Mogelijk geeft iemand een advies, maar is in de nog voortdurende verontwaardiging met een half oor geluisterd. Het advies is op de eigen interpretatie opgevolgd. Bovendien was het een advies, niet een bevel. Ook hier zit een gevaar. Degene volgt het halve advies op met een eigen interpretatie. Maar … dat was jou advies en nu doe(n)(t) degene(n) het weer.

Nog beter, ook die ander(en) had een onuitgesproken verwachting. Daar werd niet aan tegemoet gekomen, want de verwachtingen lagen nu eenmaal niet op één lijn, ze waren verschillend. Miscommunicatie alom! Onbegrip voor elkaar.

Indien men niet communiceert is de kans groot dat er allerlei misverstanden ontstaan. Niet vervelender dan onduidelijkheid. Onduidelijkheid geeft ruimte om zelf in te vullen. Ook kan onduidelijkheid een gevoel van onveiligheid creëren. Onzeker over wat nu de verwachting is van de ander. Wordt er gedaan zonder vooraf te informeren of dit wel hetgeen is wat men wil.

In deze fase komt ook nog een andere verwachting tevoorschijn. Wat wil de persoon zelf? De vragen, wat wil ik, wanneer wil ik, waar wil ik, waarom wil ik etc. worden in het dagelijks leven nogal eens over het hoofd gezien.

Indien men voorwaarden wilt stellen, bedenk dan wel dat de ander dat ook moet willen. Men kan wel eisen dat ‘dit of dat’ en ‘anders’, in het stellen van voorwaarden en eisen, zou het ook weleens zo kunnen zijn dat de ander niet meegaat, en men dus eigenlijk verliest. Dat is prima indien men bereid is dat verlies te aanvaarden! Is men daartoe niet bereid zal er nog naar een compromis gezocht kunnen worden.

Normen en waarden zijn niet voor iedereen hetzelfde of vanzelfsprekend. Niet iedereen heeft dezelfde opvoeding, scholing etc. gehad.

Juist dat verschil maak het leven zo mooi. Kan het leven zo mooi maken. Maar dan zullen verwachtingen wel uitgesproken moeten worden. Daarmee kan heel wat miscommunicatie voorkomen worden.

Bovenstaande niet te verwarren met het aanvoelen, wat altijd lastig is voor ‘jezelf’ belangrijk daarbij is hoe zuiver is dat aanvoelen of die intuïtie. Wat is het verschil tussen voelen en denken. De grote interpretatie daarvan. Sta er even bij stil, voordat teleurstelling in zicht is.

Door liefdevol te communiceren, ja zelfs over het aanvoelen, kan heel veel leed en verdriet bespaard blijven.

Medium Esther