Je moet jezelf de hemel in prijzen

Je moet jezelf de hemel in prijzen. Hoe fijn zou het zijn als jij jezelf het mooiste mens op de aarde vindt, die er rondloopt? Of griezel je er van en alleen het idee alleen al, wijs je het af! Van het ene uiterste in het andere uiterste.

Er is beeldvorming bij jezelf de hemel in prijzen en vaak is dat beeld zodanig dat het eigenlijk een no go is. Je zet jezelf niet op een voetstuk, of op de voorgrond. Dat hoort niet. Als je dat beeld er bij hebt, dan zul je inderdaad griezelen en het niet kunnen en toch…

Toch wordt het dan tijd jezelf wel de hemel in te gaan prijzen en weet je waarom. Je telt mee, je mag er zijn, je bent ook belangrijk, net als iedereen. Want jouw beeldvorming is gevormd door je jeugd, daarin werd je voorgedaan dat je nederig moest zijn, altijd anderen voor moest laten gaan, super beleefd iedereen bedanken en dan een stapje achteruit doen. Zodat anderen voorrang kregen en jij door die stap achteruit, jezelf op de achtergrond plaatste. Dat doe je nog steeds en prijs je jezelf door de hemel niet in.

Aan tafel binnen een gezin worden de rollen die een ieder heeft heel snel zichtbaar. Het kind wat voor zichzelf durft op te komen, krijgt vaak alles voor elkaar. De stille die netjes wacht tot het bord wordt gevuld, laat het toe. Zo leer je langzaam aan je plek in de wereld, een plek van wegcijferen en anderen belangrijker vinden dan jezelf.

Je krijgt zelfs een hekel aan diegenen die altijd zich zo nodig moeten laten gelden, je kent ze precies wie het zijn. Binnen je familie, je vriendenkring, collega’s op het werk. Nee, het zijn niet jouw favorieten, maar ja ach, laat ze maar denk je altijd. Ondertussen in jezelf emoties opstapelend dat jij niet gezien en gehoord wordt. Dat gaat ongemerkt en duurt jaren voordat je dat in de gaten gaat krijgen.

Maar dan sta je met jezelf voor een duivels dilemma. Jarenlang heb je klaar gestaan voor anderen, jarenlang heb jij iedereen geholpen. En wie stond er voor jou klaar! Wie keek er naar jou om? Niemand, helemaal niemand. Je begint het je steeds meer te realiseren.

Ondertussen lopen er al verschillende relaties in je leven scheef. Ruzie met een zus, die je nu toch wel eens een keer de waarheid hebt verteld. Ze was boos, ongelooflijk boos en ze begreep niet waar je mee zat. In haar ogen was jij juist degene die altijd lief, leuk en aardig werd gevonden en waar alle aandacht altijd naar uit was gegaan. Nee, als er iemand was die niet meetelde, was het je zus wel.

Je droop af, je zegt er maar niets meer over. Tijdens familiebijeenkomsten mijd je haar, bang voor nog een confrontatie. Zoals je eigenlijk je hele leven lang al confrontaties uit de weg gaat. Je wordt er zo onrustig van en dan laat je het maar.

Maar er knaagt iets in je, het zit je zo langzamerhand echt allemaal niet meer lekker. Als je anderen ziet gaan, dan denk je wel eens, waarom ik niet! Je prijst jezelf de hemel niet in en zolang je dat niet doet, blijf jij altijd de underdog.

Al die mensen die jou tegenstaan, in jouw ogen geen respect hebben, die jou met de nek op een gegeven moment aankijken, waar jij de confrontaties mee uit de weg gaat, die prijzen zichzelf al wel de hemel in.

Ze zijn allemaal een spiegel voor jou, die zegt, prijs jezelf, voor alles wat je goed doet, voor elke stap die je zet, voor alles wat je voor een ander doet, eens de hemel in. En ga dan eens kijken wat er gaat gebeuren! Wat er dan gaat gebeuren is jezelf een hele positieve energieboost geven, die anderen gaat opvallen. Ze zien je ineens staan, ze houden rekening met je, ze vragen hoe of het met je gaat. Je prijst jezelf de hemel in en daarmee geef je jezelf liefde. En toen je die liefde aan jezelf begon te geven, toen kwam er liefde van anderen.

Medium Claire