Weten en of denken?

Deze twee woorden worden veel gebruikt, het is heel wat anders als het bekende therapeuten zinnetje ‘Wat voel je?’

De woorden ‘weten’ en ‘denken’ worden qua betekenis nogal door elkaar gebruikt, en verkeerd geïnterpreteerd en/of in sommige gevallen, geheel vrijwillig anders aangenomen.

Denk jij dat? Daar wordt uitgegaan van de interpretatie die een ander doet, waarbij de ander dan vaak wel mag oppassen, dat het geen aanname wordt. Denken kan alle kanten opgaan, wat de één denkt, is niet wat de ander denkt, of beter gezegd vind!

Denken heeft met meningen te maken, bij denken wordt gezocht naar een antwoord, niet altijd naar feiten. Lang niet altijd zijn alle feiten bekend. Zoeken naar bevestiging naar een antwoord, buiten de eigen verantwoordelijkheid en de daadwerkelijke feiten. Het vinden van een mening en daaraan expressie geven, wordt al gauw als denken betiteld. Even denken hoe heb ik dat ook alweer geleerd? Dat is heel wat anders als het studieboek pakken, om de feiten die ‘toen’ geleerd zijn naar boven te halen.

Denken kan aangezet worden, door een opmerking, waardoor het overdenken ontstaat. Denken is niet hetzelfde als zuiver weten!

Nadenken … tijdens het lezen van dit blog al door hoeveel woordjes voor het woord ‘denken’ gezet kunnen worden?

Nadenken, overdenken, bedenken, denken …Weten in het woord liggen feiten, men weet of weet niet. Net zoiets als ja of nee. Duidelijkheid is in het woord weten. Weten kan dan zeker in de alternatieve wereld wel verkeerd gebruikt worden. Want zuiver weten, is puur.

Probleem bij zuiver weten, is dat mensen ook menselijk blijven, dus ook therapeuten, hulpverleners, paragnosten etc. en soms is het lastig om zuiver te blijven. Zeker bij herhaald contact of cliënten die feiten kunnen verdraaien. Hoewel veel cliënten dit zeker niet moedwillig doen, speelt hierbij wel de rol, van het willen horen en zien.

Willen, de vraag is dus eigenlijk: Wil de cliënt horen wat de hulpverlener denkt of weet? Met de nadruk op willen!

Het komt nog wel eens voor dat een cliënt WIL, daar kunnen we niet veel mee, zeker niet als daarbij andere personen betrokken zijn. Iedereen heeft namelijk een eigen wil. Het willen van zal dus in een realistisch perspectief gezien moeten worden.

Dan kan het voorkomen dat het volgende leuke ‘woordje’ eraan komt! Maar WAAROM? Nou DAAROM? Soms proberen we het uit te leggen. Dat een ander andere gevoelen en emoties heeft. Dat de ander een EIGEN WIL heeft. Een vrije keuze.

Daar komt de volgende, maar in de toekomst dan? Niet alles in de toekomst lig al vast. Naast de vrije wil van mensen, speelt ook het gedrag van de cliënt zelf een rol. Er wordt dan soms iets aangeraden, vervolgens gaat men daarmee op de loop. Doet dan totaal wat anders, en belt dan, maar ‘jij zei’ … Gelukkig weten veel cliënten daar ook anders mee om te gaan, en zitten in het besef dat iets anders is gelopen.

Het innerlijk weten is zuiver, de interpretaties zijn geheel wat anders. Zowel bij de hulpverleners als bij de cliënten.

Eigenlijk is er een fijn middel, in het taalgebruik, voor weten kunnen geen woorden gezet worden, voor denken wel!

Het weten is dus niet te interpreteren maar wel te beïnvloeden. Het denken kan men woorden voor zetten, dus te interpreteren zonder feiten te erkennen of herkennen.

Denk jij of Weet jij?