Zijn?

Met enige regelmaat kom ik mensen tegen die willen zijn! De vraag die ik mezelf stel, wat willen ze dan zijn? Wat zijn ze dan? Zijn ze bewust of juist onbewust? Stellen zij geen oordeel of oordelen zij juist wel? Zijn zij een eigen ik? Hebben ze geen ‘eigen’ ik?

Met enige verbazing lees en hoor ik stukken over ‘het zijn’, als ik het dan lees, heb ik een eigen mening die het vooral vaag vind dat ze schrijven of zeggen. Met enige regelmaat merk ik dan de opmerking in mezelf op ‘Ben jij nog steeds in je zijn, als je je in een situatie begeeft die daadwerkelijk gevaarlijk is?’ Denk maar eens aan het huidige wereldbeeld.

Zijn is voor mij bewustzijn. Daarmee doelend op hoe je je voelt, wat jouw reactie is op gebeurtenissen. Bewust mediteren, dat best ingewikkeld is gezien de vele soorten meditaties. Net als de interpretatie wat nu eigenlijk meditatie betekent. Meditatie lijkt voor een ieder een andere betekenis of uitdrukkingswaarde misschien beter gezegd gevoelswaarde te hebben.

Bij meditaties is voor velen de irritatie dat stemmetje in het hoofd. De één laat het wegdrijven c.q. zweven op een wolkje. De ander duwt de gedachte weg door middel van concentratie op bijvoorbeeld lichaamsdelen. Weer een ander laat het zijn en accepteert dat er gedachten zijn. Is dat zijn? Acceptatie?

Accepteert iemand in het zijn dan alles onvoorwaardelijk? Is dat mogelijk? Alles ongeacht wat er gebeurt het accepteren? Dan kan ik me nog voorstellen dat iemand bijvoorbeeld een klap uitdeelt en dat deze ontweken of afgeweerd wordt. Maar … accepteren? Iemand maakt je verbaal voor iets lelijks uit, accepteer je dat? Ja, tuurlijk zegt dat wat over degene die je voor iets lelijks uit maakt. Het gevaar dat deze persoon tegen andere ook nog de persoonlijke mening deelt is dan aanwezig. Dat accepteren mensen die zijn dan? Inclusief de mogelijkheid dat anderen iets gaan menen of denken dat niet klopt? De persoon in het ‘zijn’ veroordelen? Maar ik ben in het ‘zijn’ dus het raakt me niet? Dat weer de vraag laat stellen … en de menselijke emotie dan?

Als men in het zijn dan onvoorwaardelijk alles accepteert is dit dan zijn in bewustzijn op een aardse manier? Wordt het ik dan ook in het ‘zijn’ geaccepteerd? Of wordt het ik juist volledig genegeerd of ontkent?

Men kent over het algemeen de uitspraak in de Bijbel van G’d, Ik ben, die ik ben’ zei G’d tegen Mozes.

Zo zijn er tal van uitspraken in de Bijbel die te maken hebben met vertrouwen en/of geloven. Vertrouwen is vaak een innerlijk weten. Echter geloven is gebaseerd op hoop! Hoop is zeker geen weten. Geloven in heeft veelal te maken religie en de hoop dat er dat gebeurt dat goed is. Natuurlijk ook heel mooi voor degene die hun leven in welk geloof dan ook hebben.

Is het zijn dan een geloof? Geloven in het zijn? Dat is anders als het zijn onvoorwaardelijk accepteren.

Het is vooral voor mij mijmeren wat is nu eigenlijk zijn?

Medium Esther