Wat moet de buitenwereld

Wat moet de buitenwereld hier wel niet van denken. Laat nooit en te nimmer je ware Ik zien, dat is de boodschap die veel mensen meekrijgen in hun jeugd. Want wat moet de buitenwereld er wel niet van denken. Laat zien dat je netjes en beleefd bent. Ga niet ergens over praten, over de ellende die er is.

Herkenbaar! En weet je wat het met je doet? Het maakt je knap onzeker. Want er wordt van jou gevraagd anders te zijn dan je in werkelijkheid bent, en daardoor word je onzeker, ga je je verstoppen, met alle gevolgen van dien.

De vuile was, nee die mag niet buiten gehangen worden, daar heeft een ander niets mee te maken. Als kind weet je niet beter, wil je loyaal zijn aan je ouders, dat het verstikkend werkt, heb je dan nog geen idee van. Dat je de rest van je leven hier last van kan hebben, staat niemand bij stil. Dat je er onzeker van wordt, is een gegeven. Je kan immers niet jezelf zijn. Je bent een toneelstukje gaan opvoeren en als je dat maar vaak genoeg doet, ga je het als een gewoonte zien.

Je uiten, emoties laten zien, dat doe je dan niet, want stel je voor. Praten over iets, dat kan niet, want je bent als de dood de verkeerde dingen te zeggen. Zo leef je je leven, de buitenwereld mag jou niet kennen en het gevolg daarvan is, dat je jezelf ook niet hebt kunnen vinden en zijn.

Dat dit zijn uitwerking heeft op je sociale contacten, op je relatie, op de familie, naarmate je ouder wordt, is een heel logisch gevolg. Je wordt volwassen, je gedraagt je nog steeds onzichtbaar, uiten wat je diep van binnen voelt, gebeurt niet. Wel leugentjes, want ja, eigenlijk vroeger je ouders er om. Dat ze er nooit achter zijn gekomen, komt, omdat ze meer bezig waren met anderen dan met jou.

Dat het leven nu vol tegenslagen zit, ach ja, die waren er thuis ook, dat is toch gewoon? Nee, dat is het bij lange na niet. Je hebt jezelf niet mogen zijn, je hebt jezelf nog nooit echt gezien. Dus de buitenwereld weet ook niet wat ze aan jou hebben, en dat allemaal, omdat de buitenwereld er niets van mag denken.

Dus ben je beleefd, braaf, slik je nog steeds alles in. Begint in jou er woede naar je ouders te ontstaan, je bent klaar met toneelspelen, maar dat in de gaten hebben en waardoor het gekomen is, geen idee. Relationeel ben je een wrak, je doet je best, je houdt je staande, maar ook daar houd je de schone schijn op. Dat de ander dominant is, ja dat zie je. Of die ander dat echt is, dat zie je niet. Dat je zelf er voor zorgt dat die ander zo doet, heb je niet in de gaten.

Alles, maar dan ook alles in je leven wilt niet lukken en je zoekt hulp bij een medium op Paragnost Eddie en die laat je ogen opengaan. Die ziet wat er gebeurt is in je jeugd en het is zo herkenbaar. Die geeft aan wat het effect is van jouw opvoeding om je anders voor te doen dan je in werkelijkheid bent. Ze geeft ook aan, neem het niemand kwalijk, de mens weet niet beter en iedereen doet op zijn manier zijn best.

Blij ben je, opgelucht, er is dus niets mis met mij. Ik heb alleen nog nooit gedaan wat goed is voor mijzelf. Ik heb met de buitenwereld rekening gehouden en niet met mijzelf. Diverse malen zoekt ze het medium op en elk gesprek leert ze bij. Leert ze zich te gaan openen, voorzichtig aan anderen aan te geven wat zij wilt. Het doet haar goed en ze ziet het effect er van. De buitenwereld begint respect voor haar te tonen. Mensen nemen geen loopje meer met haar. Ze stopt met toneelspelen.

Want een lange weg zeg om hier na 40 jaar achter te komen. Maar wat een geluk dat ik dat medium tegenkwam en die mij dit allemaal vertelde. En ja mijn familie, die heb ik lange tijd niet gesproken. Maar nu ik krachtig genoeg ben, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en contact gezocht. En wie weet, kan ik als een spiegel voor ze zijn, zodat ook zij zichzelf gaan ontmoeten. Dat gun ik ze zo.

Medium Claire