Wat als….

De dingen niet zo zijn zoals ze worden voorgesteld? Dat halve waarheden worden verspreid? Dat het er vooral om gaat eigen hachje te redden? Mensen te betrekken in waanzinnige verhalen, waar uiteindelijk niemand met enig gezond verstand intrapt?

Wat als je merkt dat het de bedoeling is alles wat mogelijks in het leven fout is gelopen, te wreken en iedereen die niet wou meegaan in het verhaal, aan de schandpaal te nagelen?

Wat als je twijfelt om te zwijgen of te spreken omdat krankzinnige verhalen maar al te graag worden geloofd omdat het net die mensen treft die zich ook het slachtoffer voelen en je te maken krijgt met sympathie, vanuit emotie, vanuit projectie, vanuit woede en boosheid en wraak?

Wat als je verhalen in twijfelt durft te trekken , in vraag durft te stellen en sympathisanten hun eigen verhaal ertegen in brengen?

Wat als niemand ziet dat onder een verhaal een diepe schreeuw naar healing en genezing schuilt?

Wat als dé maatschappij veroordeeld wordt om het leed dat binnenskamers plaatsvond en niemand het lef had tijdig op te staan en te reageren op een krachtige manier?

Wat als het verhaal wordt gevoed om eigen boosheid te wreken ten opzichte van iedereen die maar in de weg stond om nog erger te voorkomen?

Wie kan nog geloven in de zovele verhalen die ergens uit eigen diepe krochten is ontstaan en geprojecteerd worden op dé maatschappij, de hulpverlening, de diensten, de paragnosten ?

Is het dan nog niet duidelijk dat het klaar is om vanuit wraak, verbloemd vanuit liefde en compassie , te handelen? Wie handelt vanuit liefde en compassie heeft het niet langer meer nodig verhalen te brengen die anderen naar beneden halen, die anderen in een heel on-liefdevol daglicht stellen.

Is het zo moeilijk een verhaal te brengen vanuit een krachtig geweten en compassie voor wat anderen mogelijks gedaan of niet hebben gedaan?

Is het zo moeilijk een verhaal te brengen op een integere en respectvolle manier?

Is het niet de tijd dan dat er komaf wordt gemaakt met drama- verhalen en dramatische levensgeschiedenissen te verwerken via professionele hulp om daarna vanuit heling mensen te laten deel uitmaken van het groeiproces?

Leer jij niet meer over heling en verwerking dan drieste dramaverhalen naar binnen te laten komen, zodat ook jij blijft hangen in jouw drieste levensverhaal? Een bevestiging dat jouw leven al even ellendig is, zo mogelijk nog ellendiger?

Of is de nood nog zo hoog om anderen mee te trekken in de meest gruwelijke verhalen…omwille van de behoefte om gezien te worden, geliefd te zijn, één grote vraag naar …..liefde.

Alles is één grote vraag naar liefde. En liefde is altijd het antwoord. In liefde hoort geen ruis te zijn. Liefde gooit nooit met modder, zalft niet om tegelijk een klap te geven.

Ik durf duidelijk te stellen dat dit absoluut geen daad van liefde is, maar wel een manier om haat, dualiteit en strijd aan te wakkeren.

Waar liefde is….is geen angst en geen strijd.

Heb jij te maken met een moeilijke situatie waarin je voelt eerder richting vergelding uitgaat, praat met diegenen die jou oprecht en eerlijk verder kunnen ondersteunen, zodat jij je geschiedenis niet hoeft te herhalen. Weiger echt om mee te gaan in het herhalen van de duistere krochten in jezelf.

Warme hartegroet
Mieke
www.miekecoigne.com