Schaduw in het licht

Schaduw in het licht. Op weg naar volwassenheid is men voornamelijk bezig met het uitstippelen van een loopbaan, met relaties, met een toekomst opbouwen.
Er wordt niet in termen van moeilijkheden of problemen gedacht. Men ziet de doelen, de verwachtingen en zo zal het geschieden.
Voor een groot deel is niemand bewust althans bezig met obstakels.
Gaandeweg ontdekken we dat we heel wat op onze weg op een negatieve manier beoordelen.
Het is niet gemakkelijk om negatieve opvattingen los te laten, omdat het overlevingsstrategieën zijn. Die zijn bedoeld om het wat gemakkelijker te maken op ons pad.
We ervoeren ze voor een tijdje of een hele lange tijd heel nuttig. En uiteindelijk blijven we erin hangen.
Het bepaalt uiteindelijk hoe we omgaan met onszelf en anderen.
We krijgen allen op onze weg obstakels. Sommige mensen kiezen voor overdreven optimisme als weg vanuit te weinig zelfvertrouwen. Het is gemakkelijker om niet denken aan moeilijkheden of obstakels. Obstakels worden ervaren als een te grote uitdaging en het ontbreekt dan aan moed om de obstakels die wel zichtbaar aanwezig zijn aan te pakken.
Weigeren om na te denken over de obstakels, voorbereidingen te treffen, veroorzaken vaak moeilijkheden omdat er niet de moed was stil te blijven staan en na te denken.
Het tegendeel van zich voortdurend zorgen te maken en overal beren op de weg te zien, zorgt ervoor dat we blijven hangen in pessimisme.
We kunnen leren een plan op te maken voordat we daadwerkelijk in actie komen.
We kunnen onderzoeken of de dingen die we willen realiseren ons dichter bij ons levensdoel brengen.
Ik heb jaren geleden in NLP gewerkt met het T.O.T.E.-model, een model dat heel krachtig is en voor elk doel dat je je voorhoudt een heel toepasbaar werkinstrument is. Je investeert in jezelf op een pro-actieve manier en je ontdekt je eigen beren op de weg, om uiteraard de beren niet de leiding te geven.
Bij elke verandering stel je de vraag of je je gepassioneerd verbonden voelt met je doel.
En uiteraard is het belangrijk te onderzoeken welke innerlijke en uiterlijke obstakels je op je weg kan ontmoeten.
Je innerlijke obstakels gaan altijd gepaard met twijfel, onzekerheid, angst en de uiterlijke obstakels worden gevormd door de buitenwereld die in heel veel lagen naar jou toekomt. Herken je dit bijvoorbeeld.
Je wilt emigreren. Je weet wat je wilt. Je hebt je actieplan heel goed uitgestippeld. Je weet wat je nodig hebt om je doel in het buitenland te bereiken. Je wordt ondersteund in je plannen door je vrienden. Je familie ontraadt je die stappen te zetten, want… en ga maar eens na om welke redenen jou die plannen ontzegd kunnen worden. Dit is één voorbeeld ervan.
Dit kan tot een behoorlijk emotioneel innerlijk conflict leiden waarin schuldgevoel aan de oppervlakte komt.
Kiezen voor jezelf en het aangesproken worden op schuldgevoel is wat in de onderstroom bij veel mensen leeft. Het hoeft niet in woorden geuit te worden, zoiets wordt gevoeld.
Je laat je moeder, vader, familie achter om te kiezen voor jezelf, hetgeen jij voelt dat goed is voor jou. Je voelt je egoïstisch, want je laat mensen achter van wie je houdt.
Bij mij was een verhuizing van de te druk geworden stad naar een dorpje genoeg om me schuldig te voelen. En nog geen seconde spijt heb ik ervaren. Ik ervoer wel de schuldgevoelens van het in de steek laten van mijn moeder. Mijn moeder had me nodig op emotioneel vlak. En tot op heden heeft ze in al die jaren drie keer welgeteld de weg gevonden naar mijn woonplek, amper 8 minuten van de deur.
Twee van mijn vier kinderen zijn geëmigreerd naar het buitenland en ook al ervoer ik het best als emotioneel, ik heb hun keuze volledig aangenomen en mijn liefde voor hen draag ik op verre afstand in mijn hart. Ik laat hen hun plek aannemen in hun ‘bak van hun fontein’. Mijn kinderen moeten niet zorgen voor mijn geluk of mijn leven. Dit is mijn verantwoordelijkheid.
Rond ouderschap zijn ook gigantisch veel lagen die nog in de schaduw vragen om naar het licht gebracht te worden. Mijn kinderen zijn niet egoïstisch. Ze laten me niet in de steek. Ze laten zichzelf niet in de steek. Ze laten zich niet bepalen door wat zou moeten of horen te zijn. Bij het hele proces van verandering ervaar ik diepe blijdschap dat ik mijn kinderen hun plek laat innemen in hun wereld. En dit gaat niet over mij. Ik neem steeds meer mijn eigen plek in mijn eigen bak in de fontein.
Systemisch mogen we onze plek innemen en mogen we de schaduw van de oordelen die we voor waar hebben aangenomen, onderzoeken en corrigeren op een dieper niveau.
We mogen dus nog heel veel uit de schaduw naar het licht brengen, vanuit acceptatie en met mededogen.
Als we graag denken geen schaduwkanten te hebben, dan hebben we het echt mis.
Uiteindelijk is de essentie niet hoe goed we zijn, maar hoe we ophouden een beeld van onszelf blijven etaleren om de goedkeuring te krijgen van de buitenwereld.