Perfect jezelf zijn

Perfect zijn versus perfect jezelf zijn.
Wat een wereld van verschil.
Ik heb niets met perfect zijn, maar perfect willen zijn heeft/had wél iets met mij.
Herken je dit ook bij jezelf?
Sommigen vertellen me met enige trots dat ze in alles wat ze doen perfectie nastreven. En daaronder kan ik begrijpen dat je je uiterste best doet om te zorgen dat het resultaat van je inspanning tot tevredenheid stemt.
In de onderstroom kan wel iets anders leven, namelijk de obsessieve drang om alles perfect te willen doen.
Is het resultaat niet volgens de ‘eigen’ normen perfect, dan ontstaat heel snel schaamte. Schaamte omdat hetgeen je voor ogen hield, niet perfect genoeg is.
Schaamte en perfectionisme.
Laat ons eerlijk zijn. We hebben hier allemaal in min of meerder mate mee te dealen.
De obsessieve drang om er perfect uit te zien, een perfecte ouder, partner, werkgever/werknemer, vriend/vriendin te zijn, is altijd gericht op de buitenwereld. Hoe vinden anderen hoe ik eruit zie, hoe ik het als ouder doe, als partner, werkgever/werknemer, vriend/vriendin enzovoort.
Er is een diepgewortelde angst om afgekeurd, afgewezen te worden, te falen en anderen te ontgoochelen.
Het verlangen om de dingen goed te doen, je best te doen en tevreden te zijn met de resultaten en tevreden te zijn met jezelf, voelt helemaal anders. Je leert van je ervaringen en je gaat op een meer ontspannen manier om met dingen die fout zijn gelopen.
Perfectionisme leidt vaak tot depressie, burn-out en verslavingsgedrag.
Niettemin krijgen we allemaal te maken met afkeuring/goedkeuring, schaamte.
Zijn we zo geboren of vervormd? Ik ben ervan overtuigd dat we door de buitenwereld zo hard vervormd zijn, dat we denken perfect te moeten zijn.
In wezen zijn we perfect vanuit onze goddelijkheid. Als mens is het een heel ander verhaal geworden. We zijn uit onze goddelijke essentie gehaald.
En naarmate we geleerd hebben dat we ons moeten schamen als we niet het perfecte kind waren, dragen we diepe littekens mee. Sommigen levenslang, anderen zijn in staat om er anders mee om te gaan.
Ik herinner me zoveel situaties in mijn persoonlijke leven: de perfecte moeder, de perfecte partner, de perfecte collega, de perfecte leerkracht. En elke keer dat ik boos werd, gilde ik zelf uit: ik ben verdomme niet perfect, anderen maken ook fouten, vergissen zich ook, begaan stommiteiten, waarom moet ik verdomme dan perfect zijn.
Ik had toen nog niet het inzicht dat ikzelf het patroon in stand hield. Ik droeg zelf die energie uit en mijn omgeving liet me zien waar mijn pijn en frustratie zat. Ik schaamde me heel diep en ik voelde me erbovenop nog eens schuldig dat ik tekeer ging. De strijd tegen mezelf en tegen de buitenwereld.
Het leek of iedereen om me heen wél perfect was, behalve ikzelf. Tot op het moment dat ik zo diep ging en me realiseerde dat ik de enige persoon was die dit hardnekkige patroon uit mijn kindertijd kon veranderen.
Het is een heel intensieve en intense weg geweest om de drang naar perfectie te overwinnen. Ik ben milder, zachter geworden naar mezelf toe en ik kijk met meer compassie naar mezelf. Gemakkelijk is het nog steeds niet, want dat monster komt nog wel af en toe om de hoek loeren.
Ik voel me niet meer verlamd als ik iets doe, omdat ik weet dat ik mijn best doe. Valt het niet mee, dan weet ik dat ik dit kan veranderen.
Waardeert de buitenwereld niet wat ik doe en wie ik ben, dan is het jammer. Ik sta open voor opbouwende kritiek en weet waar mijn gevoeligheden zitten. Mensen die weten waar mijn gevoeligheid ligt en respecteren, benaderen me op een manier waardoor ik me ook kwetsbaar kan opstellen.
Mijn eigenwaarde hangt niet af van wat de buitenwereld denkt of zegt. Ik bepaal wie ik in mijn wereld binnenlaat. Zeker in de wereld die toch maar doordendert in het willen afleveren van het perfecte kind, de perfecte leerling, de perfecte puber en ga zo maar door.
Je moet niet perfect zijn, maar perfect jezelf zijn. En dat is genoeg.
Leonard Cohen heeft in één van zijn nummers ‘Anthem’ een regeltje dat kan helpen om wakker te blijven: ‘ There’s a crack in everything. That’s how the light gets in’.
Stoppen met alles perfect te willen laten zijn of te laten uitschijnen, geeft zoveel ruimte…