Onze eerste reactie is doemdenken

Onze eerste reactie is doemdenken. Wat drijft een mens? Geluk. Toch vinden we het maar heel moeilijk om geluk vast te blijven houden. Elke dag en soms wel een paar keer gebeurt er iets, weg goed humeur, weg geluk. Er zijn van die mensen die net alle schulden hebben afgelost en eindelijk adem kunnen halen.

Maar voordat ze er van kunnen genieten, gaat er iets kapot, of ligt er een onvoorziene rekening op de deurmat. Ongelooflijk, alsof je voor het onheil bent geboren. Ben je net lekker op stap, heerlijk een middagje voor jezelf, gaat je mobiele telefoon. Een kind in nood, daar gaat je middag.

Zo kunnen we nog heel veel voorbeelden opnoemen, die allemaal eenzelfde effect hebben, doemdenken. Onze eerste reactie op iets wat ons uit onze comfortzone haalt, wat geluk in de weg staat, is doemdenken.

Doemdenken geeft zwaarte, geeft een naar gevoel. Het zorgt er voor dat je de situatie aanziet met ene blik ban, nee hè, waarom overkomt mij dit nu altijd. Waarom ik weer. Zie dit bij anderen nooit gebeuren, die zijn voor het geluk geboren.

Welnu, troost je met de gedachte. Iedereen staat voor uitdagingen elke dag, net zoals jij. Alleen de een ziet het als problemen, de ander als, hoort bij het leven en weer een ander denkt, los ik even op. Zoveel verschillende mensen, zoveel verschillende manieren.

Maar de meeste mensen hun eerste reactie is een negatieve. Hoe kan dit? Houden we er soms van? Vinden we het soms fijn onszelf te kort te doen? Is dit aangeleerd gedraag? Leeft de mens zo? Dit alles zou heel goed kunnen en weet je hoe dat komt?

Wie krijgt er nou mee dat het leven geen een dag hetzelfde is. Dat elke dag er van alles kan gebeuren, en dat je dat het beste tegemoet kunt zien, met een lach. Zit je jezelf nooit in de weg. He, wacht even.

Zegt een medium van Paragnost Eddie, nu zeg je iets heel moois. Zit je jezelf nooit in de weg, oftewel, de mens kiest er voor zichzelf in de weg te zitten. Inderdaad, het lijkt wel of we er van houden om zo in het leven te staan.

Kijk, zegt het medium van Paragnost Eddie, wat thuis gebeurt als kind zijnde, is dat je voorbeeld. Als daar zuchtend en kreunend een rekening van de deurmat wordt gehaald. Waar het kind bij is een humeur tevoorschijn komt, als een donderwolk. Dan weet dat kind niet beter, dis is slecht.

Dit is niet fijn. Op latere leeftijd associeert het kind een rekening op de deurmat met negatief. Als dit bij alles binnen het gezin gebeurt, dan weet je toch niet beter? Dan is dat wat toch als “normaal” wordt gezien.

Het kind vangt negatieve energie op, hoort op een gegeven moment ook ouders met elkaar negatief over zaken praten. Wat ik nou weer heb meegemaakt? Dacht ik lekker een middagje voor mijzelf te hebben, belt onze oudste zoon op.

Daar ging mijn middag. Oh, denkt het kind, het ligt aan mij. Het is mijn schuld. Want ook dat komt er nog bij. Als een kind het als zijn schuld ziet, raakt die zelfvertrouwen kwijt. Wat weer nodig is om geluk af te kunnen dwingen.

Je ziet, doemdenken geven we vrolijk door. En op de ene of andere manier is dat onze eerste reactie als ons iet overkomt. We kunnen onszelf trainen. Onze gedachten veranderen. De rekening blijft hetzelfde, maar wordt een stuk aangenamer met een lach. Waarmee ik niet zeg, het bestaat niet. Je reactie is fijner voor jezelf. En het vreemde is, maar dat is spirituele magie, ineens gebeuren er niet zoveel nare dingen meer. Jij ziet namelijk datgene wat elke dag gebeurt, niet meer als naar. Je ziet ze als dit hoort nu eenmaal bij het leven.