Observeren en waarnemen

Observeren en waarnemen. We naderen het einde van de maand November. Er is was wederom in deze maand heel wat innerlijke en uiterlijke beroering. Niemand ervaart die innerlijke beroering als prettig, maar dit draagt verder bij tot ieders verdere toekomst. Velen hebben de weg helemaal naar binnen gemaakt om bewust te voelen, meer met aandacht in het eigen leven te staan. Heel veel oude lagen uit het verleden zijn aan de oppervlakte gekomen. Ieder heeft kunnen kijken waar het schoentje wringt. Leven in een eigen gecreëerde wereld van onwaarheid en bijbehorende oude patronen of kiezen voor een leven vanuit waarachtigheid.
Er wordt me soms gevraagd wat ik van een situatie vind. Ik heb in de laatste paar maanden geleerd om niets te hoeven vinden, want vinden raakt de snaar van een oordeel aan. Ik ben er zelf nog niet vrij van, maar ik voel in de onderstroom waar het vinden vandaan komt of wat er wordt verwacht van mij. We zijn sociale wezens en we willen ons verbonden voelen met anderen. Er zijn ook momenten waarin het goed is om alleen te zijn, zodat we ons niet verliezen in de verbinding met anderen.
Het ervaren hoe we soms afgedwaald zijn van onszelf kan heel confronterend zijn. We hebben ons misschien laten beïnvloeden door wat anderen denken en ons aangepast om ons geliefd en gewaardeerd te voelen.
De tijd en ruimte nemen om te weten wie je bent. Wanneer er niets tussen je ziel en jou komt, laat zien we van binnenuit zijn. Er is inderdaad heel veel om over te reflecteren. Ik heb in een vorig blog geschreven rond de drie-eenheid ‘denken, voelen en handelen’ om meer en meer af te stemmen op je zielskleur. Hoe kan je die drie-eenheid integreren in je dagelijks leven? Niemand kan hierop het antwoord geven omdat dit de weg is die iedereen voor zichzelf mag bewandelen. Niemand kan hierover een mening geven, omdat we niet weten wat iemands zielskleur en -inhoud is.
Dit wordt soms als heel vervelend ervaren, omdat iedereen zelf in die ervaring eigen verantwoordelijkheid mag aangaan. Sommigen hebben hierin geen zin en hopen de antwoorden via externe wegen te vinden. De antwoorden vind je altijd in je Ziel. Om die antwoorden te ontsluiten, is rust en afstand nemen van de buitenwereld belangrijk. Geen tijd hebben is een uitvlucht en een verzinsel. Door te onderzoeken waar je je tijd aan spendeert en of het bijdraagt aan de antwoorden die je zoekt, kom je dichter bij een volgehouden onwaarheid of jouw waarheid.
Door een poosje alleen zijn, jezelf terug te trekken, kan je echt ervaren waar je nog niet van jezelf houdt, nog bezig bent met het herhalen van de geschiedenis. Echt alleen zijn is de plek waarin je enkel jezelf ontmoet. Jaren geleden had ik een boeiend gesprek met een jonge vrouw. Een week lang was ze met medecursisten in volstrekte stilte.
Ik beluisterde haar ervaringen en ik voelde me heel diep aangeraakt. Alleen zijn met haarzelf, geen verbinding met de buitenwereld, geen boeken, niets, totaal niets. Enkel zij met zichzelf. In STILTE. Dit was in haar ervaring afkicken van alles wat ons schijnbaar verbindt en in leven houdt. Dit gesprek liet me iets wezenlijk zien over mezelf. Ik kon enkel maar bewondering en verwondering ervaren voor deze toch nog heel jonge, bewuste vrouw. In volstrekte stilte met jezelf ontmoet je je diepste meest waarachtige zelf.
Om die reden lopen velen tegen de stilte in zichzelf aan, moet de ruimte voortdurend gevuld worden met woorden, de stilte tussen mensen voelt onbehaaglijk en onwennig. Het hoofd zit vol gedachten klaar om met woorden te vullen. Stilte en voelen gaan hand in hand samen. We hebben anderzijds iets anders geleerd. Om gezellig te zijn moet je praten en woorden gebruiken, verhalen vertellen, stilte maakt onrustig omdat het denken overheerst. We zijn wandelende hoofden geworden.
We worden verondersteld de tijd die we met elkaar doorpraten vol te praten. Hoe zou het voelen om in stilte samen te Zijn, waar je samenvloeit met elkaars hart en ademhaling en toch bewust bent van de JIJ die JIJ BENT en de ander in wie HIJ/ZIJ IS.