Leiden versus lijden

Waar de éne cliënt het heeft over: Er is een reden waarvoor ‘zij mij laten lijden’ zegt een andere cliënt of beter vraagt: Waarom ‘doen zij mij dit aan?’. De andere cliënt ontvangt in liefde want dat mag nu toch wel na al dat lijden/leiden? Waar de andere cliënt doorlopend vraagt waarom overkomt mij dit, wat is hiervoor de reden? In tegenstelling tot de cliënt die zegt ik moet lijden.

De grote diversiteit van interpretatie blijft verbazingwekkend.

Elke situatie is weer anders! Iedereen krijgt zijn eigen ‘rondje’ in de malle molen van het leven. Vaak willen cliënten uitleg waarom ‘juist hun’ iets overkomt. Het leven loopt niet altijd even prettig. Soms overkomen onprettige of zelf nare gebeurtenissen iemand. Zonder dat degene daar iets aan kan doen. Soms is inderdaad uit te leggen waarom iemand iets overkomt. Bijvoorbeeld iemand die letterlijk fysiek stil gelegd wordt. Het is dan mogelijk dat deze persoon een heel andere richting in het leven mag inslaan. Ja, soms is het zelfs voorbestemd. MMMMMMMAAAARRRR dat is niet altijd zo! Soms is er simpel geen uitleg. Het gebeurt of is gebeurd zonder een duidelijke reden. Het gebeurt ook wel dat jaren later de reden pas duidelijk wordt. Net zoals het gebeurt dat het nooit duidelijk wordt.

Wat de situatie ook is zolang men de strijd aangaat zal men de situatie die is ontstaan niet accepteren. Zonder acceptie is er geen transformatie mogelijk. Transformatie is alleen mogelijk als herkenning, erkenning en acceptatie zijn doorlopen.

Of de één zich schikt in het lot dat vaak een ‘lijden’ wordt, of de ander die blijft zoeken en vragen naar het waarom … beiden begeven zich in de slachtofferrol.

Ongeacht of een gebeurtenis wel of niet duidelijk wordt. Ieder persoon heeft een eigen wil. Zodra duidelijk is wat een persoon wil is het makkelijker om een weg in te slaan en uit de slachtofferrol te stappen. Zelf het heft in handen nemen, de juiste weg in te slaan.

Daarmee zijn de teleurstellingen en de pijn niet zomaar weg. Het verdriet verzacht en soms zal er terug gekeken worden naar een tijd die anders was.

Soms is het verdriet zo groot dat men even niet anders kan dan er midden inzitten. Uit het verdriet stappen is dan bijna onmogelijk. Natuurlijk is daar ook begrip voor. Wel wordt het begrip minder indien men daar lang in blijft zitten, of een ander daar bijna dagelijks mee gaat belasten. Natuurlijk is het logisch dat het verdriet geuit mag worden, het doet pijn. Bedenk echter wel dat diep in die pijn duiken niet voor altijd is. Het is een momentopname, en het leven gaat verder. Welke richting dan ook ingeslagen wordt.

Door verlies maakt men een rouwperiode door. Men mag rouwen, om de verloren baan, de verloren fysieke conditie, de verloren familieleden, de overgegane personen en ja ook over de liefdesrelatie die voorbij is. Echter besef dat niemand in staat is zaken naar de eigen hand te zetten. Het leven is geven en nemen zonder te controleren over alles.

Controle hebben over alles? Zou dat het leven eigenlijk niet ontzettend saai maken?

Medium Esther