Ken je dat gevoel

Ken je dat gevoel, dat je niet gehoord en gezien wordt?

Je bent niet de enige die rondloopt als volwassen persoon met een gevoel dat je niet gehoord en gezien wordt. Je bent dan wel op de aarde gekomen en diegenen die jou hebben verwekt hebben je dan wel opgevoed, maar wat hebben ze je meegegeven? Waar stond jij in deze familie?

Je plek binnen het gezin of de familie, die neem je in op het moment dat jij binnen het gezin wordt geboren. Als het goed is waren je ouders blij toen je op de wereld kwam. Maar de manier waarop jouw ouders liefde hebben meegekregen, is bepalend hoe of ze jou liefde gaan meegeven. Kom je terecht bij ouders die ook leven met een gevoel van, ik tel niet mee, ik word niet gezien of gehoord, geven ze jou dit mee. Dat gaat onbewust en vanzelf.

Als baby heb je dit direct in de gaten, je ervaart je ouders als emotioneel afwezig. De verbinding ontbreekt. Hoe goed ze ook hun best doen, door je alles te geven wat je nodig hebt, een dak boven je hoofd, een schone luier, een knuffel, lieve woordjes in je oor. Je beschermen tegen het kwaad, het beste met je voor hebben, als ouders emotioneel afwezig zijn, dan ontbreekt de verbinding.

Allemaal hebben we onze zorgen, allemaal zijn we wel eens afwezig, er kan van alles spelen in ons leven. Ook in die van je ouders als je geboren wordt. Maar om die afwezigheid gaat het niet. Het gaat om emotionele afwezigheid die er voor zorgt op latere leeftijd dat je je niet gehoord en gezien voelt. Als kind voel je het ook al, direct als je er bent, maar dan valt het je nog niet zo op. Dan ben je je er nog niet zo van bewust. Dat komt later, als je moeite hebt je op de juiste manier te verbinden, relaties aan te gaan, welke dat ook zijn.

We noemen het ook wel emotionele verwaarlozing, het is niet zichtbaar, het is voelbaar. Dit in tegenstelling tot fysieke verwaarlozing, die is wel zichtbaar. Dat zijn de klappen die je krijgt, de harde stekende woorden waar je voor wegduikt als kind. Emotionele verwaarlozing ontstaat als ouders autoritair zijn, perfectionistisch, of juist te tolerant. Ze geven het kind dan geen emotionele ondersteuning. Het kind moet daar zelf maar achter komen en voedt zo eigenlijk zichzelf op. Het moet zijn eigen weg zoeken in de wir war van emoties waar we mee te maken krijgen.

Als dit zo is, dan zoek je als kind naar een weg, die kan zijn, je overal voor verantwoordelijk voelen, voor de andere kinderen en zelfs voor je ouders. Op jonge leeftijd staat je leven al bol van piekeren en je zorgen maken. Je creëert zo allemaal angsten. Je vraagt je ook af, wat is er mis met mij? Doe ik het niet goed, moet ik het anders doen? Je ouders kijken niet naar jouw emoties, gaan daar volledig aan voorbij.

Ze zijn vaak hard en meedogenloos in jouw kindogen. Als je ze het hardst nodig hebt, je verschrikkelijk verdrietig voelt, je bent gepest, je bent gevallen, dan pakken je ouders je niet op schoot, gaan niet met je in gesprek. Ze wijzen je dan af, nou stop met dat huilen, het is nergens voor nodig. Recht je rug als dat kind je weer pest, bijt van je af, je bent sterker. Aan al die boodschappen heb je als kind niets, je krijgt geen liefdevolle steun, en zo modder je maar wat aan met je emoties. En verstop je ze maar, verdring je ze.

En dan ben je volwassen, nergens van bewust en ga je relaties aan, vriendschappen die niet willen lukken, liefdesrelaties die geen stand houden. Op je werk wegduiken en maar hopen dat ze je willen houden. Je voelt je door niemand gezien of gehoord en staat voor een enorme grote uitdaging met jezelf.

Helen van wat in je kindertijd heeft ontbroken. Helen door niet meer naar anderen te kijken en aan te voelen wat ze nodig hebben. Helen na emotionele verwaarlozing is kijken wat je zelf nodig hebt en gaan leren luisteren naar je eigen behoeftes in plaats van wat anderen nodig hebben. Doe dit samen met een medium of paragnost van Paragnost Eddie. Zij zijn kanjers in het helpen bij heling van jou.

Medium Claire