Je bent welkom
Je bent welkom met alles wat je voelt. Communiceren vanuit je hart. Met hoeveel onverwerkte pijn communiceren we dagelijks met elkaar? Anders gezegd: is het wel mogelijk op elk moment in ieder gesprek dat we hebben, zelfs met mensen van wie we houden, te communiceren vanuit ons hart?
Hoe snel schieten we niet in de verdediging vanuit een niet-verwerkt verdriet of boosheid en reageren we bits, misnoegd, verwijtend of sluiten we ons af. We voelen ons door een woord of zelfs een blik geraakt en aangeraakt. De ander weet soms niet waar bij jou nog pijn verborgen zit.
Je zegt dat je van me houdt en toch kwets je me. Waarom kwets je me, waarom doe je me dit aan?
Dat is hoe je soms reageert. Gekwetst, verbolgen, niet-begrijpend. Want mensen die van elkaar houden doen dit niet, kwetsen elkaar niet, en zouden zelfs moeten weten waar bij jou nog onverwerkte pijn zit.
We doen vaak beroep op de glazen bol. De ander zou moeten weten. Is dat zo? Kan de ander weten waar jij lang geleden een traumatische ervaring hebt gehad wat je nog niet hebt verwerkt, maar als een tikkende tijdbom wacht om tot ontploffing te komen?
Er komt weliswaar hét moment dat die bom tot ontploffing komt. En dan gebeurt het. Soms helemaal uit het niets en soms door net die ene druppel die de emmer deed overlopen.
We zijn niet in staat om bij ons hart te komen. We hebben niet geleerd om onze pijn te delen op een manier dat de ander jouw pijn kan voelen. De woorden snijden als scherpe messen in jouw hart, want jij, als toehoorder, hebt ook jouw eigen nog niet verwerkte pijn.
Communiceren vanuit pijn kan maar zelden het hart bereiken omdat we meestal niet hebben geleerd om ons hart te voelen. We zitten in het verhaal uit een soms heel ver verleden, ze komen als spoken en demonen terug aan de oppervlakte. Ze worden heel levend en staan klaar om met man en macht alles wat gevoeld werd en wordt eruit te knallen.
Daarna komt een scherpe ongemakkelijke stilte. Want geen van beiden hadden de intentie om elkaar te kwetsen. Vele sorry’s volgen maar elke keer snijdt het mes dieper en dieper. De wonden worden nog groter, de pijn nog intenser, het verleden blijft zich herhalen. Ieder ervaart zijn pijn als heftiger, intenser, verdrietiger.
We kunnen ook leren om te luisteren naar wat in het hart van de ander leeft, in stilte te voelen en waar te nemen en er gewoon te zijn zonder meteen de behoefte om onze eigen pijn erbij te halen. En dat is wat meestal gebeurt.
Het vraagt heel bewust aanwezig en betrokken te zijn bij de ander en te luisteren met ons hart en daar te voelen wat de ander nodig heeft. Meestal is het voldoende te luisteren, aanwezig te zijn, met mededogen, niet-oordelend, met een open hart. De ander hierin op deze manier van binnenuit te raken en zachtjes de woorden uit te spreken: ‘Je bent welkom met alles wat je voelt’.
De meest zinnige woorden die het hart van de ander raken. Je bent welkom met alles wat je voelt.