Is de liefde echt zo romantisch als we willen geloven?

Is de liefde echt zo romantisch als we willen geloven? Al decennia lang kijken we op een bepaalde manier naar de liefde. We hebben er een romantisch beeld bij. Elk beeld creëren we zelf, dat we de liefde romantiseren is dus het beeld wat we er zelf bij vormen.

Het wordt ook flink uitgemeten en we ontkomen er bijna niet aan om de liefde op een meer realistische manier te zien. Het begint al in onze jeugd, alle films van Disney waarmee iedereen wordt groot gebracht, hebben het thema liefde in zich en kennen allen een happy end. Ons brein reageert op wat we zien. De films zijn zo in elkaar gezet dat we gaan geloven in een ideaalbeeld. De liefde wordt neergezet als iets magisch en iets geweldigs, wat in ons leven niet mag ontbreken en ons aan alle kanten gelukkig zal maken.

Een film kent een bepaalde tendens, de man is de held en de vrouw is de beloning. Hierdoor ontstaan stigma’s. Films doen ons ook geloven dat de liefde en met name samen, alles kan overwinnen.

Als we ons leven lang, totdat we toe zijn aan een verbintenis, dit voorgespiegeld krijgen, hebben we bij onszelf een beeld gevormd over de liefde, die ver buiten de realiteit staat, waardoor we voor nare verrassingen kunnen komen te staan.

Je kunt gaan geloven in een sprookje, je kunt zo naar de liefde gaan kijken en als de liefde van een ander om de hoek komt, en jouw beeld gestigmatiseerd is, de romantiek wil ervaren zoals je denkt dat het moet zijn, maar die niet voelt, kan dit leiden tot teleurstellingen.

Een relatie aangaan is op zich zelf niets romantisch aan. Het zijn twee mensen die zich tot elkaar aangetrokken voelen en samen elkaar vaker willen zien, omdat er een bepaald gevoel is voor de ander. Het zijn onze eigen beelden die we er bij hebben hoe of je de liefde van een ander toelaat.

De romantiek zul je zelf moeten gaan maken, maar ja, dat is best lastig. Want wat je in de film ziet, is niet echt. We denken dat het zo is en zal zijn. We geloven er heilig in, maar niets is minder waar.

We denken ook dat het allemaal als vanzelf gaat, als de liefde er is, dan hebben we alles. Ook dat is een grote misvatting, alleen met liefde voelen voor elkaar ga je het niet redden. Om samen een relatie op een goede manier neer te zetten, moet er hard worden gewerkt. Nog harder dan de invulling van je baan.

Maar dat wordt ons niet verteld en komen we al heel snel weer voor nare verrassingen te staan. Door de verliefdheid zien we de ander eerst als de meest perfecte persoon die rondloopt. Er is niets mis met deze persoon. Totdat we zo’n half jaar verder zijn, het samenzijn vorm begint te krijgen, het nieuwtje er van af is en ja, wat dan.

Dan zie je dat de ander bijvoorbeeld best wel lui is. Dat de ander in jouw ogen veel te veel op zichzelf is gericht. Dat de ander in jouw ogen te weinig voor je over heeft. Het romantische beeld dat je altijd had over de liefde, is nergens meer te vinden. Je begint je te irriteren aan de ander, je begint naar de ander aan te geven, niet blij te zijn met zijn gedrag. Je wilt de ander corrigeren, zo gaan vormen en kneden dat hij wel in jouw ideaalbeeld past. Wederom een teleurstelling.

Je kunt een ander niet kneden en vormen naar jouw ideaalbeeld. Je kunt een ander wel eerst leren kennen, vanuit een reële blik. Dan zie je door met elkaar om te gaan welke eigenschappen de ander bezit en of jij daar mee kunt leven ja of nee. De liefde is dus helemaal niet zo romantisch als het ons wordt voorgeschoteld, integendeel, het is harde realiteit, die we onder ogen moeten gaan zien, om je te verbinden met iemand die qua karakter en gedrag het beste bij je past.

Medium Claire