Het beklaagdenbankje

is het bankje waar de verdachte op plaats dient te nemen in de rechtbank. Dat is de officiële betekenis. In de wandelgangen gebruiken we het woord beklaagdenbankje ook op andere manieren.

Ik zit op het beklaagdenbankje. Ik ben de gebeten hond en ik heb niets gedaan. Ja, ik heb alles gedaan, om de ander maar het naar zijn zin te maken. Stom, stom, stom, had ik nooit moeten doen. En nu zit ik de beklaagdenbank. Zijn de rollen omgedraaid. Kun je mij helpen, hoe kom ik hier uit?

Natuurlijk wil ik je helpen hieruit te komen, geef ik aan tijdens het belconsult. De cliënt heeft contact gezocht met een Wicca. Wat ik zie is dat je heel veel van jezelf hebt gegeven en weg hebt gegeven en de ander jou nu overal de schuld van geeft. Je zodanig in de tang heeft dat die je eigenlijk laat voelen op te willen stappen, als er niet iets verandert. Je hebt helemaal gelijk, geeft de cliënt aan en dit is wel zo oneerlijk. Dat begrijp ik heel goed.

Je hebt ook niets verkeerd gedaan, alhoewel dat niet helemaal waar is, je hebt te veel gedaan. Je hebt voor hem alles gedaan en dat had je beter niet kunnen doen. Want te veel doen, wordt een ander ook niet tevreden van. En om die reden staan jullie nu zo tegen over elkaar en voelt het voor jou alsof jij in het beklaagdenbankje terecht bent gekomen en dat voel verre van fijn.

Het voelt gewoon niet eerlijk wat er nu gebeurt. Hij ziet niet wat ik allemaal voor hem over heb en heb gedaan. Hij is geen prater, hij wil alles op zijn manier en dat heb ik allemaal voor hem over gehad, maar nu zijn beklag doen en zeggen dat het allemaal aan mij ligt. Het gaat me te ver. Wat kan ik doen, ik wil hieruit komen. Je hoort ook niet op het beklaagdenbankje te zitten en weet je, het is niet zo moeilijk als het lijkt.

Patronen doorbreken
Het wordt tijd dat er bij jullie patronen doorbroken gaan worden. En de eerste stap die jij moet gaan zetten, is uit het beklaagdenbankje stappen, want zolang als jij daar blijft zitten, zal hij zijn beklag doen, je biedt het hem dan op een presenteerblaadje aan. Je geeft hem alle ruimte zijn beklag te doen. Als jij er af stapt en je ding gaat doen, meer dingen voor jezelf gaat doen, hem dingen gaat laten doen, hem er bij gaat betrekken en vrolijk bent, dan gaan jullie het patroon doorbreken waarin jullie samen terecht zijn gekomen. Dus ik moet het alweer doen, zegt de cliënt?

Moet ik het weer doen?
De reactie van de cliënt dat zij degene is die stappen moet gaan zetten en dat liever niet wilt, is een hele logische reactie. Ze doet immers alles al en nu moet ze ook de relatie nog uit het slob gaan trekken. Dat zou hij eigenlijk moeten doen. Dat klopt ook, echter als hij de noodzaak niet ziet, als jij niet blij bent met de situatie en wel de keuze maakt samen verder te willen gaan, dan zul jij degene zijn die aan de slag moet. Hier hebben veel mensen geen zin meer in, en dat mag, maar dan is het ook einde oefening. Dan ben je de grens al lang voorbij om van de relatie nog een succes te maken en kun je beter nu direct de stekker er uit trekken, want de status quo in stand houden, is tijd rekken en jezelf nog meer pijn doen.

De cliënt zag de noodzaak in en ondanks dat ze het nog niet helemaal ziet zitten, begrijpt ze nu wel dat ze deze stappen van zichzelf moet gaan verwachten. Het mooie van dit alles is, geef ik de cliënt aan, je stapt zelf uit het beklaagdenbankje, dus heeft geen vat meer op jou. Je gaat zelf vrolijker worden, tegengas geven en samen aan iets bouwen. Als je echt van hem houdt, heb je dit voor elkaar over. En als hij echt van jou houdt, heeft hij dit voor jou over.

De cliënt was blij, ze kon iets doen aan die vervelende situatie. Het beklaagdenbankje ging aan de kant en ze zou haar partner wel eens laten zien wat voor een ongelooflijk leuk mens ze is, die hij mag gaan koesteren. Zo gaan patronen die er ingeslopen zijn verdwijnen en krijgt het vuurtje weer kans te gaan branden.