Heb jij nog de goedkeuring van je ouders nodig?

Heb jij nog de goedkeuring van je ouders nodig? Onze ouders brengen ons groot en de manier waarop ze dat doen, daarmee creëren wij ons een beeld van hoe we onze omgeving zien, maar ook hoe we naar onszelf kijken. De manier waarop we groot worden gebracht, maakt van ons een persoon, waarmee we op volwassen leeftijd mee aan de slag gaan.

De manier waarop onze ouders ons dingen hebben bijgebracht, hebben meegegeven vormt ons. Als kind heb je daarnaar te luisteren, als volwassen persoon mag je je eigen keuzes maken. Zodra je de volwassen leeftijd hebt bereikt, zouden de rollen ook een andere vorm moeten aannemen. Meer neigen naar gelijkwaardigheid. Dat vraagt iets van de ouders en van jou.

Ouders die niet meer voor jou beslissen, dat aan jou overlaten en als ze je de juiste tools hebben meegegeven, ben je daar nu ook toe in staat. In de praktijk werkt het niet altijd zo. De overgang gaat veel geleidelijker, heeft ook te maken met de omstandigheden. Woon je op volwassen leeftijd nog thuis, dan houd je je nog aan de regels die altijd er al waren. Je kunt je er tegen verzetten, maar dan kun je beter een plek voor jezelf gaan zoeken, dan kun je het op je eigen manier doen.

Ouders kunnen je op volwassen leeftijd ook nog steeds willen vertellen wat het beste voor je is, dat jij daar niet altijd blij mee bent, is een gegeven.

Wat we meekrijgen, vormt ons. De manier waarop ouders met hun kinderen omgaan, heeft impact. Als ouders vonden dat je als kind geen recht van spreken had, dan hebben ze jou niet zien staan, waardoor jij je klein kunt opstellen. Dat is een gevolg van niet gezien en gehoord zijn geweest in je jeugd.

Als kind ben en blijf je loyaal naar je ouders. Je zoekt ze op, en gaat met ze in gesprek. Je kunt ze zaken voorleggen waarmee jij worstelt. Wordt hier nonchalant mee omgesprongen, raak je teleurgesteld in je ouders. Ze geven jou hier een boodschap bij mee. Nog steeds, zoals ze in je jeugd ook hebben gedaan. Ze pakken helaas de signalen niet op, die jij uitzendt.

Juist diegenen die dit hebben ervaren in hun jeugd, blijven hun ouders om raad vragen. Logisch, ze hebben niet geleerd het op hun manier te mogen doen, ze hebben hun ouders nog steeds nodig en als ze dan hun ouders opzoeken en om raad vragen, stoten ze vaak weer hun neus. Wat een gevoel meegeeft, zie je wel, ik ben het niet waard. Zo blijven we vragen om die goedkeuring.

Zo raken we ons enthousiasme, ons gevoel van trots over de dingen die we bereiken, kwijt. Die willen we delen met diegenen die ons dierbaar zijn. We gaan ongemerkt onze ouders minder opzoeken en ervaren dit als een gemis. We zoeken iets bij onze ouders, dat ze ons schijnbaar niet kunnen geven.

Datgene wat we zoeken, is goedkeuring. En als die goedkeuring uitblijft, komt er teleurstelling. Die goedkeuring hadden ze jou al in je jeugd mee moeten geven. Het ligt niet aan jou, noch aan je ouders.

Je ouders hebben gedaan en gegeven wat ze konden, dat het voor jou niet goed aanvoelt, daar hoef je je niet schuldig over te voelen. En die goedkeuring, laat die voor wat het is, wees trots op jezelf, wat jij hebt bereikt, daar gaat het om.

Velen worstelen hier nog mee, zijn op zoek bij hun ouders, van kijk eens wat ik heb bereikt en ouders die er overheen walsen. Dat wil niet zeggen dat ze niet om je geven, ze komen uit een andere tijd die op een andere manier in het leven stond. Waar de individuele mens nog niet echt meetelde. Kan mij voorstellen dat je hier mee kunt zitten, het jammer vindt, misschien een schuldgevoel ervaart. Boos bent op je ouders. Als dat zo is, praat dan eens met een consulent van de spirituele hulplijn Paragnost Eddie, die laten je zien wat de onderliggende redenen zijn en patronen, waardoor jij het beter kunt begrijpen en er meer vrede mee kunt hebben.

Medium Claire