Fouten maken mag

Allergisch kunnen we zijn als we iets verkeerd doen en er door een ander nog even heel fijntjes op worden gewezen dat we iets fout doen. Dat is koren op de molen van die ander. En vaak is die ander dan ook degene waarmee het contact toch al niet zo soepeltjes verloopt, dus ja waarom moet nou net die ander die fout, die we hebben gemaakt, ontdekken. Had het niet een ander kunnen zijn? We voelen ons er toch al zo ellendig over, dat we een fout hebben gemaakt.

We zijn mens en om die reden mogen we fouten maken. Alleen de mens, vindt het van zichzelf verschrikkelijk als die iets fout doet. Dagen van zelfkwelling kunnen volgen, vol met verwijten naar onszelf toe gericht. We maken ons klein, onzichtbaar en het liefst zouden we een paar dagen van de aardbol willen verdwijnen, net zolang totdat we weer het lef hebben om ons leven weer op te pakken.

Het is gek dat de mens zo allergisch reageert op een fout. Dat een mens zichzelf zo’n pijn doet als hij met een fout wordt geconfronteerd. Waarbij je jezelf nog terdege moet afvragen of er wel sprake is van een fout. Want wat is nu fout? Heb je het bewust gedaan? Nee, zegt de ander dan ferm, natuurlijk niet. Laat het dan los, lach er om, waardoor je ontlaadt, de negatieve emoties uit je lijf voelt stromen en je geen behoefte voelt, weg te duiken.

Pas belde er nog een cliënt, die zichzelf wel om de oren kon slaan, ze had zo’n grote fout gemaakt en ja de gevolgen waren desastreus en nu, nu wilde ze van mij weten of het allemaal wel weer goed zou komen. Ze had vanuit frustratie een punt gezet achter een relatie. Ze had haar ongezouten mening gegeven naar de ander, wat er allemaal wel niet aan de ander in haar ogen mankeerde en een reactie daarop bleef uit. Ze zat nu helemaal in zak en as, want ja, ze wilde hem eigenlijk helemaal niet de bons geven en heeft er zo’n spijt van en gaat hij nu nog wel iets van zich laten horen? Gaat hij terugkomen? Komt het weer goed?

Ik gaf aan, ze belde mij op, laat ik met je laatste vraag beginnen. Komt het nog goed. Als ik heel eerlijk ben, is het tot op heden nog nooit goed geweest. Oh nee, zei de cliënt geschrokken. Nee, gaf ik aan, want als het wel goed was geweest, had je deze fout niet gemaakt, had je nooit jezelf dit laten doen. Ergens diep in jou was er die behoefte en als alles goed geweest zou zijn, had je die behoefte niet gehad. Ze begreep mijn uitleg, alleen, gerustgesteld was ze uiteraard nog niet, want ze wist nog steeds niet of hij wel weer terug zou komen. Daar kon ik haar in geruststellen. Dat gaat wel weer gebeuren, maar begrijp ook wat het bij hem te weeg heeft gebracht, jouw ongezouten mening. Hoe zou jij dat vinden en hoe zou jij je voelen als je aan de kant werd gezet? Ja, daar heb je gelijk in, zei de cliënt.

Ik gaf aan dat ik geen gelijk hoef te hebben, maar haar wil helpen inzicht te krijgen in haar eigen gedrag en handelen en dat het heel logisch is, dat hij nog niets van zich heeft laten horen, want dat heeft tijd nodig. Op de een of andere manier verandert de mens als hij een fout maakt, dan is alle ratio verdwenen, zien we alleen nog maar het negatieve en het slechte en een doemscenario. Terwijl het juist zo mooi is wat ze heeft gedaan. Dat ze het niet op de juiste manier heeft gedaan en weliswaar veel te laat, dat klopt. Maar een mens is een mens en mag fouten maken, want van fouten maken, leren we. Maken we geen fouten, staan we stil en worden we ontevreden.

Ze begreep de boodschap heel goed, ze zag in dat ze haar grieven veel eerder had moeten ventileren en dat ze ze dan anders had gebracht, veel luchtiger. Dat zij het zelf is, die niet durft uit te spreken naar de ander toe wat wel en niet fijn is en goed voelt voor haar en dat ze als een klein angstig meisje in de relatie heeft gestaan, maar hopende dat hij haar leuk zou vinden en zou blijven.

Ze was superblij met de antwoorden en de inzichten, ze voelde de spijt uit haar lijf vloeien en met opgeheven hoofd en rechte rug, ging ze de tijd tegemoet zien en als hij niets meer van zich zou laten horen, dan wist ze nu. Mooie testcase, als hij echt om mij geeft, vergeeft hij mij deze fout en zo niet, dan weet ik dat het toch nooit iets geworden was, want de liefde was onvoldoende. Wederom een cliënt blij gemakt en in de kracht gezet, die voortaan haar fouten accepteert en zichzelf er voor vergeeft. Ze begrijpt nu dat ze fouten maken mag.