Er was eens…

Er was eens heel klein verlegen elfje. Heel lang geleden had ze een plekje gevonden in een bijzonder mooie tuin, omgeven door prachtige bomen, struiken, bloemen en daarnaast een niet al te grote vijver omgeven door sierlijke olmen.
Het elfje was heel gelukkig met haar thuis.
Op een dag hoorde ze zware voetstappen van twee ruziënde mannen. Ze schrok enorm van het kabaal, want dit was nog niet eerder gebeurd. Het was er altijd rustig en vredig. Het elfje was heel nieuwsgierig en sloop heel stilletjes dichterbij.
Ze schrok behoorlijk van wat ze hoorde. Eén van de twee mannen riep bulderend ‘We moeten dringend een manier vinden waarop we het leven veranderen en de natuur, het milieu redden. Het kan zo niet langer.’
De andere nogal breedgeschouderde man riep snauwend ‘Je overdrijft, je bent niet realistisch, het wordt tijd dat je met je twee voeten op de grond blijft staan, je kan de wereld niet veranderen.’
‘De wereld wordt om zeep geholpen! Wat zeg ik? De wereld staat op het puntje van de ondergang en wij zijn lafaards,’ riep de eerste man.
‘Stop eens met schreeuwen, kerel! Ik hoor wel wat je zegt,’ snauwde de tweede man terug.
‘En jij, jij bent echt een domkop en naiëf’, riep de eerste zo hard dat het elfje helemaal trilde.
‘En jij makker, jij ben echt bezeten, jij met de wereld veranderen, de mensen veranderen,’riep de ander terug.
‘Ach man, loop naar de maan’, barstten beide mannen verder ruziënd naar elkaar uit en stampvoetend gingen ze uit elkaar.
Het elfje was helemaal van slag, voelde zich diep verdrietig en zoals je weet zijn kleine wezentjes heel gevoelig voor wat op de aarde gebeurt.
Dagen-en wekenlang trilden de tuin en de vijver nog na van de heftig tekeergaande, ruziënde mannen.
Het elfje zag tot haar grote verdriet dat de kleine knopjes niet open durfden te gaan. Zelfs de grassprietjes waren te bang om heen en weer met de wind mee te wiegen.
Maar het elfje bleef niet bij de pakken neerzitten. Ze zong en danste en prees alle knoppen, takken, bloemen en blaadjes, ze applaudiseerde zachtjes voor elke rimpeling in de vijver. Haar grote hart stroomde over van liefde.
En uiteindelijk na veel heel wat weken, was er opnieuw rust, vrede en harmonie in de tuin.
Het redden van het milieu is natuurlijk een heel mooi initiatief.
Actie ondernemen vraagt in eerste instantie het hart te openen. Want vanuit het verborgen rijk belicht bestaat er niet zoiets als ‘zuivere actie’.
Er zijn alleen acties die voortkomen uit liefde en acties die niet vanuit liefde plaatsvinden.
Als we actie ondernemen vanuit boosheid, woede, frustratie, verbittering, angst, brengt het eigenlijk niet zoveel teweeg op een mooie manier. Elfjes laten ons ervaren dat al die emoties energieën van wanliefde zijn. En die mogen we transformeren met compassie.
We kunnen elk op onszelf elke dag de schoonheid van de aarde waarderen. We kunnen bewust en in dankbaarheid alles teruggeven aan de aarde. Bloemen die ons voor een tijdje lieten genieten van haar kleuren, geuren, kunnen we weggooien als afval, maar we kunnen ook de bloemen bedanken en teruggeven aan de aarde. Zomaar een heel eenvoudige daad van dankbaarheid voor hetgeen de aarde ons schenkt.
Ik eindig dit blogje met een prachtig citaat van Kahlil Gibran
‘Ga naar jullie velden en jullie tuinen,
en jullie zullen leren dat het verzamelen
van de honing van de bloem
het genoegen van de bij is,
maar het is ook het genoegen
van de bloem om haar honing
aan de bij af te staan.
Want voor de bij is een bloem
de bron van leven,
en voor de bloem is een bij
een bode van liefde,
en voor beide, bij en bloem,
zijn het geven en ontvangen van genoegen
een noodzaak en een verrukking…’