Eerst ik dan jij…echt?

Eerst ik dan jij…echt? De titel van dit blog zal bij velen vraagtekens oproepen. Dit is namelijk niet wat we hebben geleerd.
Niet van huis uit, niet van school uit, niet uit de boeken, en zeker niet vanuit het geloof.
Eerst altijd de ander zo hebben we het geleerd.
Het gaat niet om jou hoor je vaak genoeg als je het over jezelf hebt, maar deze overtuiging is door de jaren heen wel uit zijn verband getrokken.
Hebben we het namelijk over beleefdheidsvormen dan is het inderdaad eerst de ander dan jij. Ik benoem hier dan het gelijktijdig aankomen bij de ingang van bv een gebouw.
Je laat de ander voorgaan dan volg jij.
Dat is wel zo beleefd, en dat zijn omgangsvormen waar we in mijn gevoel tegenwoordig wel een beetje meer rekening mogen houden met elkaar.

Maar het gaat in dit blog niet over beleefdheidsvormen maar over voor jezelf zorgen.
Eerst eigenzorg dan pas kun je er zijn voor een ander als dat nodig mocht zijn.
Bij zorgzame mensen hoor je vaak de klacht dat ze moe zijn van het zorgen voor anderen en dat er nu nooit eens iemand naar hun omkijkt.
Het probleem bij zorgzame mensen is dat ze te veel met anderen bezig zijn en dus de aandacht van het zelf verleggen.
Is er dan eens een moment van vermoeidheid of van nood aan aandacht dan lopen deze mensen tegen zichzelf aan en komen ze in conflict met zichzelf en hun omgeving.

De eerste persoon in je leven ben jijzelf, en hoe lastig het ook is om daarmee aan de slag te gaan, want je hebt je gezin, je partner, je ouders etc , en we hebben geleerd om eerst aan anderen te denken ‘’omdat dit zo hoort’’!?
Nu is het niet zo dat je de rol van egoïst moet aannemen maar toch is het zo dat jij de belangrijkste persoon bent in je eigen leven, zonder jou is er niets.
Dat mag je gerust onthouden. Voor jezelf zorgen en dat je goed in je kracht staat en dat je je leven op orde hebt is prioriteit in deze wereld.

We leven niet meer in de vorige eeuw waarin het Vissentijdperk ons voorhield dat we onszelf moesten wegcijferen voor de ander.
We zijn in het Aquariustijdperk aangekomen waar de weg meer naar ons zelf wijst en waar we meer in samenwerking met elkaar onze weg mogen gaan volgen.

Eerst voelen dan denken dan handelen.
Dus hoef je ook niet te antwoorden op een vraag als je niet voelt dat het je even niet past. Je kan dan zeggen dat je er even over na wilt denken en dat je het laat weten zodra het duidelijk is voor jou. Op deze manier leg je jezelf ook niet zoveel beperkingen op.

Waarom zeg ik dat nu? Juist de zorgzame mensen lopen vast op hun eigen gedrag.
Alles moet kunnen alles mag er zijn zegt men dan.
Maar mag jij er ook zijn, mag jij ook even op adem komen?
En dat is nu voor jou het issue.
Geef op tijd je grenzen aan zodat je niet vastloopt in die oude gedragspatronen.
En mocht men gaan ageren tegen de vernieuwde jij, dan mag je de aandacht terug leggen naar de ander.

Je bent niet verantwoordelijk voor de ander.
De ander is verantwoordelijk voor zichzelf, en daar bedoel ik uiteraard niet de uitzonderingen mee die echt hulpbehoevend zijn.
Onthoudt dat je maar één lichaam hebt en dat je zuinig mag zijn op jezelf. Dus eerst jij dan de ander en hoe lastig dat ook lijkt je zal merken dat het je je op de lange duur goed gaat doen en dat je beter in je eigen leven komt te staan.

Zit je zelf in zo een situatie en heb je vragen stel ze gerust aan mij of één van de collega’s.

Hartegroet,
Lis