De fundamentele basis voor volwassenheid

De fundamentele basis voor volwassenheid, ligt in onze eerste kinderjaren

Wel eens bij stilgestaan, dat de eerste levensjaren van een kind, de aller allerbelangrijkste zijn. Dat je ze in die jaren iets kunt meegeven, waar ze de rest van hun leven profijt van zullen houden. En dat als jij leest wat het is, jij denkt, nu begrijp ik waarom ik altijd angstig ben, regelmatig in de put zit, mij veel zorgen maak.

Onze eerste jaren leggen we een fundamentele basis voor onze volwassen jaren. De eerste jaren is er een grote hunkering naar bescherming, veiligheid , je vertrouwt voelen in de omgeving waarin je opgroeit. Is deze niet of onvoldoende aanwezig, zal je volwassen leven er onder moeten lijden. Zijn ouders in de eerste levensjaren emotioneel afwezig, grote kans dat jij later hier last van hebt.

Een ouder moet zowel fysiek als emotioneel beschikbaar zijn. Fysiek, betekent vooral praktisch, zorgen dat de baby, de peuter, de kleuter, het kind onderdak heeft, een fijn bed om in te slapen. Voldoende en op tijd eten en drinken krijgt. Dat is de fysieke kant van opvoeden. Er is nog een kant en die heet emotioneel opvoeden.

Emotioneel beschikbaar betekent, we hebben heel goed nagedacht van te voren, voordat we besloten kinderen op de wereld te zetten, of we dit avontuur samen aankunnen. We hebben nagedacht wat een kind nodig heeft. Een kind heeft vooral de juiste aandacht nodig in het begin. Niet alleen een luier en een fles, maar ook aanraking, lieve zachte woordjes, dat het het gevoel meekrijgt, ik ben gewenst. Beide ouders zijn zich er van doordrongen dat het kind niet gebaat is bij een negatieve sfeer in huis, die wordt opgepikt door het kind. De omgeving waarin het terecht komt moet liefde uitstralen.

Het kind moet voelen dat het er mag zijn, ouders gaan met het kind in gesprek. Laten het in zijn waarde. De woorden die naar het kind worden uitgesproken, zijn niet dwingend. Nu ga je het maar doen, kom op, doe niet zo moeilijk. Dat zijn woorden, die afkeurend zijn, waardoor het kind niet de ruimte krijgt het op zijn manier te mogen doen. Het kind mag zijn angsten laten zien, de ouder heeft dat in de gaten, maakt zich net zo klein als het kind en gaat er mee in gesprek. Dat is emotioneel aanwezig zijn.

Als jij je kind vertelt dat het zich niet moet aanstellen en het gewoon moet gaan doen. Als jij je kind zielig vindt als het de eerste keer naar school gaat, dan voelt het kind dit en zal om die reden niet om kunnen gaan met zijn eigen emoties. Zijn ouders ondersteunen hem hier niet in. Het kind kan niet bij zijn ouders terecht, die wijzen hem alleen maar terecht.

Het kind sluit zich af, stopt met uiten en spontaan delen. Het kind moet zelf zijn emoties leren te reguleren. Dat ontstaat al snel de angst, die in de plaats komt van de onbevangenheid en onbevreesd zijn. Des te meer ouders van hun kind verlangen gewoon mee te doen, waarbij ze voorbijgaan aan het kind zelf, des te banger het zal worden. Des te stiller zal het ene kind worden, des te meer aandacht zal het andere kind vragen.

Je moet als ouder weten wat er leeft in je kind. Ga je daar aan voorbij, voelt het kind niet dat je hem of haar ziet staan. Zie je wat er gebeurt. Jij zegt met je houding, stel je niet aan. Het kind heeft geen idee of het zich aanstelt ja of nee. Het kind voelt iets, neemt waar en moet wennen. Jij als ouder moet dat weten van je kind en hem op de juiste manier begeleiden. Positieve stimulatie, neem je tijd, wat speelt er, ik zie dat je het spannend vindt. Ik blijf bij je. In plaats van, kom op je kan het, maak mama trots, niet zeuren.

Het kind zeurt niet, het kind heeft tijd nodig te wennen aan iets wat nieuws is. Die heeft mama of papa daar bij nodig. Het nieuwe is spannend, als mama nu dat begrijpt, dan is het goed. Met de juiste begeleiding gaat het de drempel over. Als je dan zegt, dat je trots bent, heeft dat effect.
Het kind heeft iets aan gedurfd, en mama was er, als steun en toeverlaat. Niet als de boeman die verwacht dat het kind alles zo maar gaat doen. Er overheen walst met woorden waardoor het kind nog meer ineen krimpt.

Als jij dit hebt gemist in je kinderjaren, dan heb je op volwassen leeftijd, angsten, relaties die niet willen lukken. Weinig lef en durf. Je kunt het aanpakken, met hulp van een medium of paragnost die jou opnieuw aan de hand zal nemen en jou wel begrijpen en steunen.

Medium Claire