Als puber zocht ik naar rijkdom

Als puber zocht ik naar rijkdom, als volwassene naar rust. Als puber in het leven staan, ben je bezig met je studie, verliefdheid, feesten, korte nachten, je wilt immers niets missen. Je meet je af aan je omgeving, je vrienden. Je wilt niet onderdoen en de focus ligt geheel op het leven, een relatie, presteren en geld verdienen. Jouw opvoeding is gericht op het worden van een onderdeel, een schakel van de maatschappij. Jouw voorbeeld zijn je ouders, je opvoeders, je leraren. Datgene wat je meekrijgt is, maak een succes van je leven en dat doe je door hard te studeren, er voor te zorgen dat je een goed baan hebt met een leuk prijskaartje.

Je gaat als puber automatisch mee in deze stroom. Niet beter wetend en niet bezig met, bestaan er nog andere zaken in het leven, die misschien belangrijker zijn. Die mij meer vervulling zouden kunnen geven. Het leven is een soort van automatisme, want iedereen doet het zo. Of het voor jou past, of het goed is, of het je gaat brengen waar je van droomt. Je hebt nog geen idee of je als puber je idealen gaat verwezenlijken.

Naarmate je ouder wordt, je hard aan het werk bent, begint er in ieder mens iets te borrelen. Vaak niet door het succes wat we op het materialistische vak bereiken. Het borrelen ontstaat, omdat we onze idealen niet voor ons zien. We voelen ons misleid. Iets in ons, een stem die zegt. Ben je nu wel gelukkig. Is dit wat je voor ogen had. Kijk eens wat je jezelf aandoet? Elke dag weer als een soort van sleur, de weken die voorbij gaan. De tijd die je voor jezelf hebt is bijna nihil. Is dit nu het leven? Is dit nu wat ik echt zelf wil?

Die stem die opborrelt begint zo rond je dertigste levensjaar. Je hoort hem wel, maar negeert hem nog, te vastgeroest in wat er is en waarvan je denkt dat het normaal is. Er begint in jou iets te veranderen, je hebt het vaak zelf niet eens in de gaten. Je ervaart wel van alles, je bent moe, je hebt vaak geen zin meer, maar er iets mee doen. Je buitenwereld ervaart het ook, maar ook bij hun gaan niet direct alarmbellen af. Ook die zitten in het stramien van het leven. In vastgeroeste overtuigingen.

En dan, is er iets, wat je wakker schudt, je vermoeidheid is zo heftig geworden, dat je de stekker er wel uit moet trekken, de manier van leven die je al lange tijd volhoudt, is niet de manier voor jou. Welke dan wel? Daar ben je nog niet mee bezig, je bent aan het overleven geslagen.

Er volgt een zware periode waarin je moet kiezen voor rust, voor heling. Maar voordat je daar bent, vecht je er tegen. Staat je lijf in een grote weerstand. Je valt immers uit. Je leven verandert hierdoor compleet. Je kunt jezelf een slappeling vinden, maar er rest je niets anders dan er aan toe te gaan geven. Zo kunnen jaren voorbij gaan en aan je voorbij gaan. Deze jaren zijn er niet voor niets. Je bent niet voor niets uitgevallen. De manier van het leven zoals we het zelf bedenken, is niet goed voor jou.

Je praat er over met anderen, zoekt lotgenoten en je ziet dat je niet de enige bent. Dat heel veel mensen er mee worstelen en allemaal erachter komen dat het leven wat ze is voorgeschoteld, een grote leugen is. Dan het leven geen voldoening geeft door je blind te staren op je carrière, een grote pot geld. Het brengt je niets, sterker nog, het maakt je ziek.

Die diepe put waarin je terecht bent geklommen, klim je met vallen en opstaan uit. En ondanks dat je het loodzwaar hebt gehad, heeft het je iets gebracht. Je ziet in dat leven zoals je het tot op heden hebt gedaan, de hectiek van alledag, de druk voelen, ongezond is en rijkdom iets heel anders is, dan het hebben van geld.

Niemand zal je dit meer afnemen, waar jij nu achter gekomen bent. Je boosheid die je ervoer, omdat je je bedrogen voelde, heb je losgelaten. Je ziet in dat je niemand hier de schuld voor kunt geven, je ouders niet, de leraren niet. Maar je handen jeuken wel om de maatschappij dingen in te willen laten zien. Dat datgene wat ons wordt voorgespiegeld in onze jeugd, ver weg ligt van een gelukkig en een leven met voldoening.

Het lichtpuntje dat je had in deze donkere tijd was een Magie Wicca. En wat ben je blij geweest dat je tegen een Wicca bent aangelopen. Die is jouw buddy, jouw maatje geworden. Die heeft je zo ongelooflijk veel mooie inzichten meegegeven. Die heeft je letterlijk uit die diepe put gesleurd.