Zelfdoding belicht vanuit de hemel

‘ Mijn partner heeft een einde aan zijn leven gemaakt. Ik heb het helemaal niet zien of voelen aankomen…ik ben boos op hem, ik voel me schuldig. Onze familie begrijpt er niets van…en het lijkt wel of het mijn fout is. Waar is hij nu, want ik heb gehoord dat hij nooit naar het Licht zal kunnen gaan en we elkaar nooit meer terug zullen zien. ‘
De laatste weken krijg ik frequenter cliënten aan de lijn en op de chat met heel veel vragen omtrent zelfmoord. Er zijn rond zelfmoord heel veel oordelen die gebaseerd zijn op geloofsovertuigingen die met name hun oorsprong vinden in religieuze achtergrond en de menselijke gedachten en visies die meer te maken hebben met onbegrip, machteloosheid, angst en alles wat maar zo menselijk kan zijn.

Het is makkelijk te oordelen over iemand die zich van het eigen leven berooft, dan dieper te onderzoeken waarin we ons aangeraakt voelen. Ik heb jaren geleden een hele tijd met een collega-psychologe mensen begeleid in rouwverwerking en onder die mensen waren er ook mannen/ vrouwen die hun partner door zelfdoding verloren waren. Ik heb in mijn opleiding tot onder meer rouwtherapeut en mijn ervaringen met mensen vanuit een dieper spiritueel proces een heel andere kijk ontwikkeld en ben uiteraard heel veel gaan lezen met als basis de werken van Dr Elisabeth Kübler- Ross en op spiritueel vlak alles wat ik maar kon lezen rond thema’s die mensen bezighoudt en niet vaak luidop vragen…er leeft nog heel wat ‘ schroom ‘ rond zelfdoding. We zijn er niet mee geboren, maar veel van belastende gevoelens en emoties is ons goed ingepeperd nl schuld- en schaamtegevoel.

In eerste instantie maak ik graag onmiddellijk duidelijk dat aan Gene Zijde geen strafkamp is voor mensen die uit het leven stappen. Het is nooit de keuze van de ziel maar wel het ego die het aardse leven niet langer meer aankan en wilt ontsnappen. Ik hoor vaak vrij drastische en kortzichtige uitspraken als: ‘ Wat een lafaard ‘ . Ik heb hierover een heel ander gevoel…ik heb altijd zoiets als ‘ Wat een lef ‘ . Merk je het verschil tussen het woord laf en lef.
Ik spreek dit ook eerlijk uit, omdat dit is hoe ik het voel en dat stuit vaker op boosheid en weerstand om vanuit mede-dogen in te voelen welke weg iemand die beslist om uit het leven te stappen, heeft afgelegd om het stoffelijk lichaam te verlaten. Lefhartig of lafhartig? Ik hou het bij bewust bij het thema zelfdoding waarin het effectief het einde van iemands leven inhoudt en niet op zelfmoordpoging (en ).

Een zelfmoordpoging kan ook fataal eindigen, al was het niet de bedoeling om een definitief einde aan het leven te maken.

Zielen zijn zich bij de overgang van het aardse naar het geestelijk leven volledig gewaar in een hogere bewustzijnstoestand als het stoffelijk omhulsel verlaten is. Onmiddellijk verdwijnt alle pijn en bijhorende emoties, gevoelens door de aanwezigheid van onder meer engelen en wordt wel weer even voelbaar bij het ‘ zien ‘ van de pijn en het verdriet van de aardse familie, vrienden enz…. Meestal ‘ hoor ‘ en ‘ voel ‘ ik bij een overgegane ziel heel veel spijt en verdriet en vraagt deze om ‘ vergeving ‘ en heel snel hierop volgend mag ik soms korte en krachtige liefdevolle boodschappen aanreiken, en als teken van ‘ ik ben het ‘ via herinneringen op aarde, voorwerpen, voorkeuren, hobby ‘s , die dingen vertellen die mensen in vrede en rust brengen. Ik vertel slechts wat ik mag doorgeven en dit is elke keer weer anders.

Het is voor nabestaanden en voor de ziel van de overledene heel belangrijk angst, schuldgevoelens, boosheid omtrent de gebeurtenis los te laten en vanuit compassion, liefde en aanvaarding te praten. Dat dit ook voor nabestaanden een moeilijke weg kan zijn, is heel menselijk. Zeker als er zoveel onbeantwoorde vragen zijn vanuit een aardse kijk. Dit is nu eenmaal niet te voorspellen, niet te vermijden. Dit is ook vaker een afspraak op zielsniveau, voor incarnatie. Net zoals het ervarings-en leerpakket die we in overleg met Gidsen hebben afgesproken en bij indaling op aarde ‘ vergeten’ zijn.

Maak je geen zorgen over je dierbaar overledene en breng begrip en healing voor jezelf in je hart. Je helpt de ziel niet door te blijven hangen in wat misschien had kunnen zijn en je helpt jezelf evenmin je leven terug beetje bij beetje weer op te nemen. Geef elkaar de kracht en de moed om door het rouwproces te gaan en als je zelf vanuit een diepere spirituele kijk wilt helpen, omgeef jezelf en je omgeving met een aura van puur wit licht.

Weet dat er vanuit Gene Zijde heel veel begrip is voor de moeilijkheden die het aardse incarnatie proces teweeg kan brengen; elke keer wanneer een ziel uit het aardse leven stapt, worden en heel veel engelen naar de nabestaanden gestuurd.

‘Kunnen engelen, gidsen, reeds overleden dierbaren dan niet voorkomen of verhinderen dat iemand uit het leven stappen…wat voor zin heeft dit en waarom wordt niet ingegrepen? ‘

Er wordt niet ingegrepen zoals wij in ons aardse denken ingrijpen in een situatie die bedreigend is. We hebben allen een ‘ vrije ‘ wil en die vrije wil wordt door engelen gerespecteerd. Er zijn zeker heel wat andere opties die voorgehouden worden, alleen wilt niet iedereen die met zelfmoordplannen bezig is hiervan weten…en hebben voor zichzelf de overtuiging vastgezet dat het beter is om een einde te maken, om zoveel redenen die soms enkel diegene in het hart draagt. Om die reden vragen engelen een houding van diepe invoeling, al hoef je het niet eens te zijn met deze beslissing en kan je het niet be-grijpen, neem je hebt hier geen ‘ grip ‘ op. Soms is dit de enige – voor hen- weg om te vluchten uit het leven. En als we het over ‘ vluchten ‘ hebben…ach…zovelen zoeken ontsnappingsroutes en vluchtwegen om uit de al dan niet tijdelijke zwaarte van het leven te ontsnappen, zij het op een andere manier, maar misschien zelfs even ‘ erg ‘ maar wel ‘ slepend langzaam ‘. Maar dit is hoort thuis onder een ander thema.

Hoe vreemd je dit kan vinden…soms ontnemen mensen zich van hun leven, om geen last te berokkenen, of anders geschreven, niet méér last en nemen dan uiteindelijk die beslissin g. Eigenlijk is het zover gekomen dat ze zich geen liefde een aandacht meer waard vinden en deze zielen willen zich dan totaal verwijderen en dan nog openstaan voor andere oplossingen, komt bij hen niet meer op.

Soms wordt die beslissing in een opwelling genomen, overhaast en anderzijds heel goed gepland, zelfs zonder medeweten van de omgeving, zelfs de partner. Ik kan me dus heel goed inbeelden dat dit voor een partner heel verdrietig is te moeten horen of hij/ zij dan niets vermoedde, aanvoelde of zelfs kon verhinderen. Het is dus zeker niet gepast om hierover een oordeel te vellen, laat staan nabestaanden met schuld- en/ of schaamtegevoelens te belasten. Het is onze taak de situatie te helen door begrip en liefde.
Engelen staan ons altijd terzijde bij het overlijden van een dierbare, ongeacht op welke manier iemands leven eindigt. Het is dus evenmin de fout van de engelen dat iemands leven eindigt door zelfdoding.
Bidden voor de ziel van een dierbare overledene werkt helend en met bidden bedoel ik niet gebedjes prevelen omdat je denkt dat de ziel geketend ligt in de hel…je dierbare wordt omringd in liefde en kijkt na een soort van rustperiode naar zijn/ haar leven en krijgt inzichten in de misschien niet geziene oplossingen en kansen om de moeilijkheden te overwinnen. Liefde is altijd het antwoord.
Verblijf in liefde in jezelf en degene( n) die je mist in je aardse leven, en weet dat er altijd heel goed voor jou en voor hem/ haar/ hen wordt gezorgd.
Geef je zelf de rust die je nodig hebt om afscheid te verwerken, rouwen is hoe dan ook werken en voor velen die zich nog niet bewust zijn dat de dood slechts een overgangsfase is naar een ander ‘ leven ‘ hard werken. Omring je met mensen die onvoorwaardelijk aanwezig zijn zonder te oordelen, die jou de ruimte geven je diepere emoties, gevoelens, gedachten te delen zonder meteen klaar te staan met adviezen. Ik herinner me heel levendig de momenten van in stilte aanwezig zijn in de groep van nabestaande, zonder woorden, elkaars harten raken, elkaars handen in tedere aanraking vasthouden, waar langzaam weer ruimte kwam om het leven te vieren, vreugdemomenten te delen, een lichtpuntje te zijn voor elkaar. Alles wat menselijk is kreeg voluit ruimte en dat dit voor mezelf als beginnend rouwtherapeut bijzonder raakte, geef ik eerlijk toe. En toch heeft het mijn leven een diepere dimensie gegeven, samen op weg naar heling, acceptatie en een nieuwe zingeving. Ik heb heel veel geleerd van Elisabeth Kübler -Ross, Dr Manu Keirse…en vaker afscheid genomen van mensen die me heel dierbaar waren/ zijn….de inzichten, handvatten die ik verinnerlijkt heb in mijn persoonlijk leven zijn voor mezelf de grootste bezielde rijkdom. Het is een manier van dieper en verder uit-rijpen in een dimensie die ons op existentieel en spiritueel vlak alles laten ervaren waar we slechts met het cognitieve niet bijkunnen.
We schuiven dit thema heel gemakkelijk voor ons uit, omdat elk afscheid ons confronteert met ons persoonlijk einde…het gaat niet over de angst, maar het accepteren van onze fysieke aardse eindigheid.
Wil je hierover praten, aarzel niet om mij of mijn collega ’s die vertrouwd zijn met dit gevoelig liggend levensthema te praten.

In liefde en licht
Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com