Waar strijd eindigt

, nestelt zich de kiem van VREDE

Vrede….hoe voel je je op dit moment? Jawel op dit moment, terwijl jij, lieve lezer, deze vraag leest?
Gewoon even voelen….en laat het maar zijn, al zit je nu te knarsetanden, heb je de pest in iets, heb je ruzie met iemand, of maakt je je zorgen of ben je gewoon Zen….
Heel wat synoniemen die we gebruiken voor vrede: vreedzaam, harmonisch, sereen, te-vreden….
Allen willen we vrede zien in de wereld, vrede in ons eigen leven. We mogen heel blij zijn als we dagelijks bewust momenten ervaren in vrede, in harmonie, echt te-vreden….maar laat ons eens eerlijk met onszelf zijn.
Ben jij elke dag van ‘ s morgens tot je je bed induikt in vrede, in harmonie, te-vreden….?
Door te hard te streven naar altijd durende vrede, denk ik dat dit verlangen wel eens een obsessief verlangen kan worden, waardoor het gevoel van innerlijke vrede moeilijk wordt om te ervaren.

Dat er nu massaal wordt gezocht naar innerlijke rust, vrede, zie ik , hoor ik , voel ik , om te beginnen in mezelf.
Rust en vrede vinden door te kappen met het verleden, met situaties die niet bijdragen tot een vredig, vreedzaam leven, de strijd los te laten , met de stroom mee te gaan….de ene zoekt troost in gezelschap en ontspannen samen zijn bij gelijkgestemden, de ander zoekt troost en vrede in voeding, in drank, in drugs, in medicatie, weer een ander zoekt de rust, de vrede in zich afzonderen, zich terugtrekken…er zijn -tig manieren, alleen zijn we onszelf uit het oog verloren.

Welke middelen we ook zoeken, vrede en rust vinden we in eerste instantie enkel in onszelf.
Ondanks dat we bewuster zijn geworden, worden we ook geconfronteerd met een wereld van ‘ moeten ‘. Kijk eens nuchter naar alle regeltjes waaraan we ons toch maar netjes ‘moeten ‘ aan aanpassen. Kijk maar eens hoe op gezondheidsvlak alternatieve therapievormen worden gesaboteerd….om maar één voorbeeld te noemen.
Mensen die zich niet aan die regels van ‘ moeten ‘ houden riskeren boetes op te lopen, gesanctioneerd te worden, als een buitenbeentje te worden behandeld. En dit ondanks de Nieuwe Tijd ….is het toch belangrijk om met de twee voeten in de aardse leven te staan.
De mensen die voor zichzelf kiezen, zich bezinnen over de vele ‘moetens ‘ in het leven, worden al snel voor egoïstisch, asociaal gelabeld….maar is dat werkelijk zo? Moet je los van zovele moetens in het leven, werkelijk op alles ingaan waarop een ‘ moeten ‘ zou horen?
Is het niet zo, dat diegene die trouw is aan zichzelf, niet wenst te beantwoorden aan de zovele morele moetens, het gelukkigst is, het meest in pais en vrede met zichzelf leeft….iemand die zichzelf van de zovele morele moetens ontdoet heeft respect voor zichzelf, stelt gezonde grenzen, én dwingt ook respect af.

Diegene die echt respect heeft voor eigen gevoelens, heeft ook respect voor andermans gevoelens. En in het midden van dit gegeven is er vrede, acceptatie en aanvaarding….er moet helemaal niets wat niet is gebaseerd op een eigen keuze.

Herkenbaar : er is een familiefeest, en in jouw geval is er helaas niet echt dat familiegevoel, een feest omdat het hoort, omdat het nu eenmaal moet, iedereen komt samen, en elk jaar word je geconfronteerd met het gevoel je niet meer thuis te voelen in de nabijheid van je familie en toch…je moet er naartoe, want…..
Je voelt je eigen het slachtoffer van het moeten….en begrijpelijk dat dit niet gemakkelijk uiteindelijk te kiezen om de volgende keer eerlijk met jezelf te zijn .

Je moet als moeder altijd klaarstaan voor je kinderen, je moet lief en zorgzaam zijn, je moet geld verdienen, je moet dit en je moet dat….Iemand die als moetend persoon in het leven staat , staat vaak heel ver af van zichzelf, van eigen behoeften, als de ander het maar goed heeft…..tot het een keertje genoeg is omdat hij zich bewust is geworden van de rol die hij levenslang heeft gespeeld en zijn leven heeft opgeofferd en zich boos, verongelijkt en gefrustreerd terug te trekken, depressief te worden….want kinderen vlieden uit…..kleinkinderen worden groot….en heus zijn er mensen die hier ook heel gelukkig om zijn, absoluut zeker weten dat er ook mensen zijn hier vanuit hun blauwdruk naar geleefd hebben, alleen iedereen heeft een andere blauwdruk met andere levensdoelen….en dat mag echt ook gerespecteerd worden.

Als je elke keuze vanuit je hart, in vrede neemt, kan je niets worden kwalijk genomen. Je leeft dan in vrede en overeenstemming met je ziel en hier heeft het ‘moeten ‘ niets mee te maken….
Ik heb een zus die nog steeds voor haar volwassen zoon de was doet, strijkt, eten maakt…ook al is hij ruim over de 30…onder het excuus dat de jongen heel hard moet werken. En anderzijds is er de stress, toch wat het gejammer….Een schat van een vrouw en nog steeds hunkerend naar perfectie: de perfecte moeder, de perfecte vrouw….Hierin heb ik een stap opzij gezet omdat ik ik ben en een heel ander zielspad heb en dat ook in vrede aanvaard heb, na jaren onvrede in en met mezelf, tot de therapeutische opleidingen en familie-opstellingen me duidelijk hebben gemaakt waar ik stond in het systeem.
Ben je nou een betere moeder dan? Omdat het zo moet? Voor wie? Wie zegt dat? Ik ben dan toch blij dat ik zelf-standige kinderen heb die zelfredzaam zijn en die ondanks op mij kunnen rekenen als de situatie zich voordoet, dat ik ruimte maak met hen te praten, hen emotioneel te steunen, al ben ik niet perfect omdat ik vrede heb genomen dat ik niet perfect ben. Ben ik slechtere moeder omdat ik niet het geld heb hen te overladen met materie terwijl het in mijn familie het visitekaartje is van geslaagd zijn? Neen, ik heb vrede met mezelf dat ik het beste van mezelf kan geven, als mens , met af en toe iets leuk ….en voel me niet slechter dan moeders die dit allemaal doen, ten koste misschien van zichzelf en ergens anders moeten aankloppen om de rekeningen te kunnen betalen….

Ik weet dat hier veel lezers zich zullen herkennen….het moeten beantwoorden aan…dus vrede, waar vinden we dit? Enkel in onszelf én door te reflecteren in ons hart wat voor ons van wezenlijk belang is, wat er echt toe doet, zonder onszelf in een dwangbuis te stoppen om toch niet uit de boot te vallen.
Uit de rol van slachtoffer stappen, want die rol is best een grote verslaving….en afkicken van die verslaving, vraagt echt de bereidheid te ont-wennen van misschien het geweeklaag van de buitenwereld, het heb- medelijden- met -mij syndroom. Afkicken van de zovele vermeende moetens om geliefd te zijn.
Ik geloof dat een mens die afkickt van de overbodige moetens een zacht en mild mens wordt naar zichzelf én naar de ander, net vanuit het accepteren dat het goed is zoals het is.

Ontwennen van de zovele overtuigingen is be-vrij-dend, creëert innerlijke vrede in het hart en zorgt ervoor dat angsten verdwijnen, omdat er enkel nog jij bent in je pure eenvoudige Zijn.

Vrede ligt dus nooit buiten bereik, omdat het gewoon IN jou zit, in iedereen die het wil vinden….balans en evenwicht vind je in jezelf door datgene te doen voor het allerhoogste welzijn van jezelf en de ander en diegene te zijn wie je werkelijk bent. Op die manier is iedereen op een oprechte manier een toegevoegde waarde op aarde; ik geloof dat het pas op die manier is dat we gezamenlijk kunnen groeien vanuit innerlijke vrede naar een samenleving waarin vrede, in vrede zijn, kan ontstaan. Als we onszelf in die mate ont-hechten van rollen en valse verwachtingen, het beste uit onszelf halen, onze schaduwkanten omarmen en integreren, empoweren we elkaar verder het beste uit anderen te halen, omdat we elkaar hierin echt nodig hebben.

Voor we zover zijn….hebben we allen nog een weg af te leggen, mogen we stoppen met te hunkeren naar goedkeuring, status, macht….als dé enige maatstaf van het leven, althans als we toch graag deel willen uitmaken van de Gouden Tijd…..

Vredevolle warme groet
Engelenmedium Mieke

www.miekecoigne.com