Vrijheid van vertrouwen

Vertrouwen hebben in anderen is een uiting van verdraagzaamheid en liefde. We kunnen ons vertrouwen schenken omdat we de vrijheid hebben vertrouwen te schenken aan anderen en bovendien hebben we ook de vrijheid om het beste van onszelf te delen en vice versa. Als we teleurgesteld worden- wat toch onvermijdelijk is- stelt ons vermogen om vertrouwen te hebben ons gerust dat we eroverheen zullen komen en verder gaan. Vertrouwen hebben ondersteunt ook ons verlangen naar het best mogelijke resultaat van onze contacten met anderen; het sust misverstanden en heelt, het overbrugt onze verschillen en geeft ons de kans om van verschillen te genieten. Het vertelt ons tegelijk dat niemand in ons leven ons bezit is!

Het bestaan van andere mensen is een mooie verrijking van ons leven, we geven om elkaar en vertrouwen vraagt van ons dat we de essentiële betekenis ervan in ons leven realiseren. Door dit te doen geven we onszelf de vrijheid andere mensen te zien zoals ze werkelijk zijn; mensen die met ons verbonden zijn maar ook hun eigen bestemming hebben, die hun eigen unieke gaven en tekortkomingen hebben, die ook hun eigen leven leiden dat we nooit volledig met hen kunnen delen.

Waarom niet? Kinderen bijvoorbeeld zijn niet ons bezit, hoeveel moeite het misschien ook kost, we moeten hen niet slechts zien als ‘ ons ‘ kind, maar als een ‘ zelf-standig ‘ mens. We moeten hen doorheen diverse fasen ‘ loslaten ‘, hen zichzelf laten worden. En dat moeten we vooral doen omdat we onvoorwaardelijk van hen houden én in hen vertrouwen.

Werknemers zijn evenmin bezit. Ze hebben het recht buiten hun job andere interesses te hebben…en dit lijkt wel eens vergeten te worden. Kijk maar eens hoeveel werknemers werk mee naar huis nemen om thuis nog dossiers af te werken, nog mails te beantwoorden…de eisen die heel wat bedrijven stellen zijn vaak buiten proporties dat er helemaal geen vrije tijd overblijft. Ik hoor soms wel eens verhalen over discussies rond verlof opnemen…het kan niet omdat er teveel werk is, en dit werk is dringend, de dienst is onderbemand, dus extra taken, extra uren maken….komt er toch een ‘ liever niet, of neen ‘ dan gedraagt een leidinggevende of een werkgever zich bedrogen en reageert diep ontgoocheld: en dit gaat over gezonde grenzen in een werksituatie.

Onze partner is evenmin ons bezit. Soms wordt ‘ liefde ‘ verward met ‘ behoeftigheid, controle, eigenbelang ‘. Voldoet een partner niet aan de eisen, dan wordt een partner een schuldgevoel aangepraat, emotioneel onder druk gezet, gekleineerd en in het slechtste geval: gedumpt.

Vertrouwen is een heel gevoelige kwestie als het om twee seksuele partners gaat ; we voelen ons tegenover een seksuele partner niet alleen fysiek maar ook emotioneel en spiritueel heel naakt, ontdaan van het onkwetsbare masker die we in de loop van de dag ophouden.

Vertrouwen versterkt seksuele intimiteit, net als ‘ trouw ‘ en ‘ verbondenheid ‘. Maar ook dat moeten we heel zorgvuldig losmaken van onze behoefte om te controleren. Vertrouwen is dus een uiting van liefde en liefde die niet wordt gegeven zonder een tegenprestatie te verlangen is kortom géén liefde. Dan is liefde een ruilhandel. Als jij dit doet of laat, dan is dit een teken van liefde en trouw. Hieronder zit meestal een heel diepe angst. Waar bedrog en verraad is tussen twee mensen, helpt het echt niet om de belofte te maken of af te dwingen, nooit meer te bedriegen of vreemd te gaan. Beloftes afdwingen ondermijnt een relatie omdat de oorzaak van verraad en bedrog niet wordt aangepakt. Misschien heeft een relatie geen reden meer om verdergezet te worden…en ook hierin hoor ik wel eens dat men omwille van de kinderen samenblijft, omwille van het huis, omwille van de familie en evengoed omwille van de buitenwereld.

Het kan misschien heel confronterend binnenkomen wat ik hierover te delen heb nl:
Denk jij dat een kind niet voelt of zijn ouders al dan niet van elkaar houden? Denk je dat een kind niet ziet wat er gebeurt of niet gebeurt met de twee mensen van wie hij het meeste houdt? Wat leert een kind over liefde, relaties, verbinding als de mensen van wie hij het meest houdt, elke dag het tegendeel tonen van wat waarachtige liefde is nl afstand, ruzie, onderhuidse dagelijkse spanningen …. Een kind is loyaal en houdt van de beide ouders; als volwassenen in staat zijn die liefde en loyaliteit dat een kind voelt, te respecteren en hierbij hun volledige verantwoordelijkheid nemen om hun kind tot voorbeeld te zijn…dan zal een kind hier geen trauma aan overhouden, ondanks een kind het liefst zijn ouders samenziet…een kind zal uiteindelijk op een gepaste manier leren dat liefde het enige is wat verbindt en niet vanuit schuldgevoel of verplichting.

Als een kind in dit proces met wijsheid en liefde begeleid en ondersteund wordt, vertrouw er dan maar op dat je je niets te verwijten hebt en dat je kind jou later niets zal verwijten, uiteindelijk blijft de liefde en loyaliteit van een kind naar de beide ouders heel groot en vertrouwt het kind er evengoed op dat zijn ouders onvoorwaardelijk van hem blijven houden.

Warme hartegroet
Mieke Box 45
www.miekecoigne.com