Voorbij SLACHTOFFER- en DADERSCHAP

Naar aanleiding van een persoonlijk stukje ervaring wil ik graag even de energie belichten, in het licht plaatsen rond de energie van het slachtofferschap. Ik wil het blog niet ver- engen naar één of ander levensthema, maar de energie tout court.
Het is een energie die we sinds tijden in ons energieveld meedragen…en doordat we nu gedreven worden bewuster verantwoordelijkheid te nemen voor ons leven, is die energie van binnenuit geleidelijk aan aan het veranderen.
Dat er nog weerstand is maakt deel uit van de weg naar verandering…verandering maakt heel veel los op een diepere laag, en botst onvermijdelijk op onderliggende gevoelens.
Het oude denken dat gebaseerd is op dualiteit en polariteit bindt ons in het massa-denken vast zodat een groot deel van onze samenleving toch nog liever vasthoudt aan die dualiteit…in eerste instantie gaat het denken in het voeren van een proces richting: slacht-offer/ dader, goed / fout , zwart/ wit, oorlog/ vrede , licht/ duisternis en ga zo maar door…
Het is best een confronterende oefening om ons denken om te buigen , we kunnen wél ergens diep van binnen wéten dat onze denkpatronen, die niet meer van deze tijd zijn, ons niet vooruit helpen , ons niet het geluk geven waarnaar we verlangen, en toch merken we op dat we het nieuwe denken nog niet echt verinnerlijkt hebben. We hebben nergens een knopje ‘ ombuigen ‘ zitten, helaas denk ik soms wel eens, zou toch wel gemakkelijker zijn…alleen het is onze eigen verantwoordelijkheid hierin onze stapjes te zetten en onderzoeken waar en op welk vlak we tegen onszelf aanbotsen.
Vandaag had ik zelf een inzicht moment …naar aanleiding van het gebeuren in België met een gekend populair persoon.

Ik “ denk “ al jaren niet meer in termen van “ dader “ en “ slachtoffer “ mede door onder meer mijn opleiding tot vertrouwenspersoon en hulpverlening binnen de context van slachtoffer- dader. Het is gemakkelijk voor iedereen duidelijk te maken en te krijgen wie de dader (s) is ( zijn) van feiten en wie het slachtoffer en wie de slachtoffers zijn.
Al jaren is er een toenemende verandering in de hulpverlening inzake de aanpak én het streven naar ‘ herstel ‘. Herstel die ook uiteraard een proces en een beweging is en die langs beide kanten gewenst moeten worden.
Dit is nu net ook het stuk in verwerking en healing die veel mensen nog niet in zich dragen….de zaak wordt beslecht via de rechtbank, het is duidelijk dat de dader een handeling heeft gesteld wat onacceptabel is en het slachtoffer lijdt onder de daden van de dader.

Ik kijk even naar de media….en hoe de media verhalen brengt, verhalen die gesausd worden met veel onjuistheden, hypotheses, veronderstellingen, mogelijkheden…waardoor lezers / luisteraars vanuit emoties ( en mogelijks herkenbare situatie ) op reageren…zonder te weten wat er werkelijk speelt.
Zijn we als mensen wel in staat neutraal te zijn, onze eigen geschiedenis, ervaringen erbuiten te laten….kijk maar eens op alle openbare kanalen en zeker op FB waar een artikel wordt geplaatst en waar bijna onmiddellijk reacties op volgen, rauw, kwetsend, scheldend…back to the Middle- Ages?!
Ik ben nu ook eenmaal iemand die mijn ogen niet kan sluiten voor hetgeen ik zie en lees en blijf ook oefenen in het formuleren van mijn visie zonder deze op te dringen aan anderen. Wat iemand anders hiermee doet, of iemand dit nu goedkeurt of afkeurt of het afdoet als complete non-sens, is niet mijn zaak.
Als ik vanuit mijn diepere aanvoelen, kennis, ervaring deel dat het oude denken niet meer werkt in situaties waar we het hebben over daders en slachtoffers, dan weet ik dat mijn visie gefundeerd en gebaseerd is op mijn jarenlange werken in de hulpverlening en dit in samenwerking met organisaties die deze visie ook uitdragen. Als ik uitdrukkingen als ‘ kijken naar eigen aandeel ‘ ‘ waar zit ons deel van onze verantwoordelijkheid ‘ in een situatie als bovenstaande, voelt het voor mensen die zich slachtoffer voelen ( en soms na -tig jaar) als een aanval en beschuldiging. Als ik deel dat deze reactie naar mijn invoelen komt vanuit een diepere laag van het niet verwerkte verleden als zogenaamd ‘ slachtoffer ‘ wordt het ronduit afgedaan als “ quatch “ ( onzin en zever).
Wat is het dan dat de behoefte er toch ergens blijft in hangen zich toch slachtoffer te blijven voelen…en hierdoor vrij ongenuanceerd de lading van het onverwerkte verleden projecteert op de medemens, op een hulpverlener die een steentje bijdraagt om de ervaringen uit het verleden, ongeacht hoe lang geleden, te verwerken, te healen, en de verantwoordelijkheid te nemen om het slachtofferschap om te buigen naar daderschap van het eigen leven?
Dit was vandaag een bijzondere oefening in het toch formuleren van mijn visie op verandering qua machtsverhoudingen, perceptie rond dader- en slachtofferschap, het proces van herstel, verwerking en integreren als een opstap naar een bewuster leven in de verantwoordelijkheid nemen van gemaakte keuzes, ervaringen niet meer te blijven zien als ‘ ik ben een slachtoffer ‘ dan wel als ‘ wat heb ik in die situatie geleerd over ….en wat kan ik nu veranderen in mezelf ‘ . Niet als garantie dat situaties niet meer op je weg komen, want dit is niet de insteek. Garanties kan niemand geven. Het leven is wat het is, met uitdagingen en leermomenten.

Dat ik in die oefening blijkbaar gevoelige snaren heb geraakt, liet niet aan de verbeelding over….het thema intimidatie, ridiculiseren en het overschrijden van ethische persoonlijke grenzen kan ik vanuit zogenaamde ‘ slachtoffers ‘ enigszins begrijpen, maar laat het nu net die mensen zijn, die er net voor hebben gezorgd dat het leven van weer andere mensen op persoonlijk en professioneel vlak voorbij is. En dat dit soort aantijgingen ook nog eens ruimte krijgen bij iemand die professor in de ethiek is en een mooie bijdrage levert via openbare kanalen…ik heb dit gelukkig met mijn lieve collega Laura kunnen ventileren…en door haar rake vragen kwam ik tot de conclusie het helemaal los te laten en te waken over mijn grenzen….want hoe liefdevol wij ook zijn, we leven nog steeds op de Aarde, waarin we niet moeten vergeten dat niet alles licht en liefde is….
Ik kan me voorstellen hoe het is om de mond te worden gesnoerd, ik kan me ook voorstellen dat mensen toch nog steeds opkijken naar titels en media-figuren en een heel gewoon iemand zomaar eventjes ‘ de les komt spellen ‘.
Alles is perceptie…vanuit eigen invulling en interpretatie…en verandering creëren stuit op weerstand…langs de ene kant uitroepen ‘ ik bén geen slachtoffer, ik weiger een slachtoffer te zijn ‘ en anderzijds onthutst en verontwaardigd reageren over wat je allemaal is ‘ overkomen ‘ en woedend reageert op de simpele eerlijke in vraag stelling, wat we toch in ons métier wél doen om tot zelfreflectie te komen… ‘ Is er mogelijks een aandeel in die situatie’?

Ik wil nog eens hierbij duidelijk mijn visie meegeven…een retorische vraag:
‘ Als al ontelbare jaren een werkomgeving wéét heeft van grensoverschrijdend gedrag….er is wel eens een tik op de vingers gegeven, maar het gaat maar door en door….de meesten van die collega ’s weten en zwijgen erover tot er dan plots de METOO aankomt…na jarenlange stilzwijgen van het onacceptabel gedrag, breekt de zweer open…iedereen die zich enigszins na zoveel jaren een slachtoffer heeft gevoeld, springt op de kar, met één boegbeeld op kop…die zich geroepen heeft gevoeld om de klokkenluider te spelen ( ja, ook dat is een ‘ rol ‘) de redder…zie je de driehoek: dader- slachtoffer en redder?

Is dit nu een situatie van ‘ gedeelde verantwoordelijkheid ‘ of blijven we toch maar liever zeggen ‘ gedeelde schuld ‘?
Ik wou dit blog graag even delen, omdat de verandering ( gelukkig) niet meer tegen te houden is…alleen zie ik wél een verandering waarin we de verantwoordelijkheid voor onszelf opnemen, ons eigen aandeel ( en dat is niet hetzelfde als: eigen schuld dikke bult…wat ook anderzijds wél zou kunnen natuurlijk) durven erkennen, onze eigen schaduwkanten willen zien, want we hebben allemaal heus wel een hoekje af, als het hierop aankomt!
Eén ding is wel: haal eruit wat bijdraagt voor jouw persoonlijke groei, neem me niet kwalijk dat ik misschien op tere zielen of langere tenen heb getrapt, we blijven door elkaar zien wie we echt zijn. Is het nu een rol die we willen blijven spelen en blijven we ons verbergen achter titels of bekende figuren, whatever….niemand is minder, niemand is méér.
Voorbij het slachtofferschap is een uitnodiging om gewoon even stil te staan bij – waar voel ik me nog een slachtoffer van….en wat heb ik nodig ( zo ik dit gevoel wil veranderen ) om dader te worden van mijn leven.

– Waar ben ik zelf over de grenzen gegaan van de ander en op welke manier?
– Wat heb ik zelf toegestaan om welke reden dan ook? En ben ik bereid hiernaar te kijken zonder excuses te verzinnen?
– Kan ik patronen ontdekken in mezelf die gebaseerd zijn op de oude patriarchale overtuigingen?
– Draagt het denken in slachtoffer – dader- en redder bij voor een veranderende samenleving?

Heel veel liefs
Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com