Vastklampen of loslaten?

Voor de komende tijd gaat het proces zich doorzetten…zoeken we naar wegen om ons steeds sterker vast te klemmen aan datgene waarvan we weten dat het ons geen houvast zal geven, of leren we los te laten?
Loslaten…het is een werk-woord dat we heel snel laten vallen doch het is één van de meest intense uitdagingen waar mensen ooit voor komen te staan.
Er wordt me vaker gevraagd ‘ hoe laat ik los ‘ …ik heb geen pasklaar antwoord, omdat elke situatie weer anders kan zijn, afhankelijk van het thema of onderwerp. Het is niet zoals in de klassieke geneeskunde: een pilletje voor dit, een pilletje voor dat en voor iedereen dezelfde pilletjes, ongeacht hoe het interne mechanisme van elke persoon erop reageert. Het ene kan je makkelijker loslaten dan het andere, afhankelijk van de belangrijkheid die ermee gepaard gaat. Dus, een standaard-antwoord op loslaten? Die heb ik althans niet in voorraad. Ik stel me vaker voor dat loslaten zoiets is als een gesloten vuist openen: als we met open handen tegenover het leven staan, kunnen we vrij zijn van de obstakels die ons pad vervuilen. Maar dit proces vereist de wil om onze maskers af te werpen.
Iedereen komt elke dag wel voor de één of andere keuze te staan. De keuze los te laten maakt ons vrij om het pad naar onze ziel te volgen, bezield.
Ik stel vaker de vraag aan cliënten: ‘ Wat bezielt je werkelijk ‘? ‘ Waardoor wordt jou ziel vervuld ‘?
Bezieling kan worden ervaren door het bekende en veilige los te laten, door het vernieuwen van en expressie geven aan onze aanwezigheid in de wereld en door de aandacht die we van moment tot moment aan het dagelijkse leven geven.
De relatie die we met onze ziel hebben wordt het model voor de relatie die we met onze omgeving hebben. De groeiweg van onze ziel gaat niet om het nog meer verwerven van kennis, het is een proces waarbij we ons herinneren aan die heel kostbare waar-heden die we al zolang kennen. Het is niet het collecteren van genoeg gegevens om uiteindelijk tot het grote ‘aha ‘ te komen.
De ontwikkeling van onze ziel is een proces van ons vrijmaken voor het nieuwe van ieder moment, waarbij we continu gedachten en angsten uit de weg ruimen die de toegang tot onze ziel versperd hebben.
Dat dit jaar onze ego-grenzen, de muren die we hebben opgebouwd in ons hart en onder elkaar, verder afbrokkelen is toe te juichen. Dat dit proces ons diepste wezen raakt, kan niet anders want dit is een proces waarin we onszelf (terug)vinden terwijl we onszelf ‘ verliezen ‘. Nederigheid en onwetendheid zijn twee belangrijke dingen die we meenemen in deze weg; volledig aanwezig zijn met een open hart en een open mind op een zuivere manier.
Die wordt niet door inspanning maar door loslaten bereikt- het opgeven van de behoefte de dingen onder controle te houden en het loslaten van de gedachten over hoe de dingen zouden horen te zijn. Alle ervaringen die onze geest tot alertheid brengen, tot het heden, leiden ons over het pad naar onze ziel.
Door middel van bewust adem-halen word je bewuster van je gedachten, je gevoelens, je emoties. ‘ Negatieve ‘ gedachten en heftige gevoelens die hiermee gepaard gaan, blokkeren het ervaren van heelheid in de weg. Wanneer we uitgaan van negativiteit die op onszelf is gericht, hebben we de neiging sterk te reageren en raken we in een mum van tijd uit evenwicht.
Ken je dit gevoel: het is alsof je één voet op de gaspedaal zet en een voet op de rem?
Heb je de neiging jezelf teveel te bekritiseren dan kan je nu de beslissing nemen je meer te richten op het positieve van jezelf, je krijgt tegelijk meer toegang tot je innerlijke wijsheid, en het is ook voedend voor je ziel. We worden kundiger in het beleven van wat ons geboorterecht is en wat bijdraagt tot een bezield ( er) leven.
Het gebied van onze ziel biedt ons het meeste perspectief, de meeste intelligentie en de meeste liefde. In dat niet- veroordelende gebied kunnen we nieuwe paradigma’s en toekomstvisies naar voren brengen. De ziel is het gebied waar zelfkritiek wordt getransformeerd tot compassie voor jezelf, waar onze diepste zielswonden geheeld kunnen worden.
Ons lichaam is het heiligste wat we tot onze beschikking hebben om bezieling te ervaren, het aanwezig zijn in aandacht in ons lichaam is een essentieel onderdeel van bezield zijn.
Wanneer we afdwalen van onze weg, geef ons lichaam ons signalen in de vorm van bijvoorbeeld misselijkheid, hoofdpijn, vermoeidheid. Als we die stemmen negeren worden ze sterker, luider, dwingender. Herkenbaar?
Denk maar niet dat je hier alleen in bent; we delen collectief onze worstelingen, onze pijnen, ook al staan we hier niet bij stil of zijn we ons hier niet van bewust. Het is eenvoudig zo dat we wel verschillende wegen nemen in de loop van onze zoektocht naar dezelfde bestemming.
Er is dus niet één weg, niet één manier, niet één techniek, niet één mystieke oefening die beter zou zijn dan de praktijk van het loslaten. Wanneer we de kracht van onze aandacht focussen op het heden staat de volledige omvang van onze ziel op elk moment ter beschikking.
Bezieling is dus geen eindbestemming maar wel een groeiproces. Het pad van onze ziel leidt ons naar nieuwe ontdekkingen, door het weten en niet-weten en het bijzondere is dat die tocht ons altijd terugbrengt bij ons ware zelf.
Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com