Een tsunami van liefde in liefde

Ik wil graag een blogje wijden aan de vragen die me de laatste tijd worden gesteld rond de oorzaak van de veelvuldige en snel op elkaar volgende natuurrampen. Het kan ons als mens niet ontgaan zijn dat er heel wat aan de gang is en dat ons dit als mens raakt is wel duidelijk.
Enige maanden geleden had ik een heftige droom, zal ik het anders schrijven, ik heb de laatste maanden herinneringen aan dromen, intense dromen zelfs, die met verwerking hebben te maken, heel vaak hetzelfde onderwerp: ik weet niet meer in welke klas ik les moet geven, ik ben mijn uurrooster kwijt, ik zoek koortsachtig naar de leerplannen…ik kan die dromen wel plaatsen ondertussen, ware het niet dat er dus plots een heel andere droom zich aankondigde nl een tsunami. Leuk is anders….ik zag mijn partner en jongste dochter gezellig verder kletsen aan tafel, terwijl ik in paniek gilde dat er een tsunami aankwam. Dat ik moest bekomen van die droom, kan je al raden. Mijn huisgenoten vonden dit wel beangstigend enerzijds en vonden het toch maar een heel vreemde droom: een tusnami bij ons? Dat moesten we dan wel weer afwachten, want de natuur heeft haar eigen programma.
Dromen….er is zoveel over te schrijven/ te zeggen…dit droom bleef toch wel een paar dagen in mijn hoofd hangen. Het enige wat ik me kon bedenken was dat ik wellicht zelf in mijn eigen persoonlijke tsunami terecht was gekomen, en mijn huisgenoten gezellig aan tafel bleven zitten zonder hun gesprek te staken en me aankeken alsof ze vuur zagen branden.
Het klopt wél dat ik de afgelopen maanden zoveel gevoeliger ben geworden, kwetsbaarder én tegelijk krachtiger in mijn basis geland ben. Mijn bestaans-recht en te zijn wie ik ben, dankbaar voor alle lessen en leerervaringen, dankbaar voor alle leermeesters die me laten zien hebben en waar ik ook mensen heb losgelaten. Mensen die amper tot geen werkelijke interesse hebben in wie ik ben, in een werkelijke wezenlijke ontmoeting, heb ik losgelaten alsook mensen die het nodig bleven vinden me te wijzen op wat nog beter moest, waar ik nog niet goed in was, zonder het tegenwicht van hetgeen wél ok was. Het was zoeken naar balans in mezelf en mijn drang naar perfectionisme om te buigen: ik ben in voort-durende ontwikkeling en ik heb er vrede mee. Ik ervoer die droom dus eerder als mijn innerlijke tsunami, dus ik nam er vrede mee dat die droom me naar mezelf leidde. De angst overspoeld te worden met krachtige emoties die ik wellicht netjes opgeborgen had. Ik merkte ook bij cliënten een toenemende intensiteit aan dromen, waarvan de meeste verwezen naar verwerking. Nu is het ook zo dat onze Moeder Aarde een reinigingsproces ondergaat. De Aarde is een levend wezen met een bewustzijn en ook zij stijgt op naar het parallelle universum. Door de opstijging verhoogt de trilling van de Aarde. Dat we in een toenemende bijzondere sterke transformatiefase beland zijn is voor heel veel mensen heel voelbaar, en alles wat we ondertussen nu weten én ervaren en ook kunnen aftoetsen aan de gangbare verschuivingen op planetair niveau, maakt het nog duidelijker dat we allen in progressie, vooruitgestuwd worden, en dat het tempo toeneemt, is voor velen ook heel duidelijk. Even op adem komen, even tot rust komen, meer periodes inschakelen om naar binnen te keren, afstand te nemen van de buitenwereld om een diepere duik te maken naar onze binnenwereld. Het is zo nodig lieve lezers. We zijn ons eigenlijk niet zo bewust dat we responderen met de Aarde en omgekeerd. Overstromingen, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen zijn de sterkste meest geweldige innerlijke krachten die naar buiten geduwd worden en te vergelijken zijn met onze innerlijke stemmingen en gemoedsgesteldheid. Door de toenemende trillingsfrequentie merken we op dat seizoenen verschuiven en kan het er ook chaotisch aan toe gaan, net zoals in ons lichaam. Hoeveel mensen herkennen de toenemende afwisselende fysieke ( en ook emotionele) ‘klachten ‘ , die we onder ‘ ascentieverschijnselen ‘ sorteren? Veel mensen worden gevoeliger voor geluid, voor geuren, voor voeding die niet meer verteerd wordt…ik heb dit op een heel korte tijd allemaal op mijn bordje gehad. Ik kan me nu wel door mijn werk heel sterk focussen in mijn binnenwereld zonder me te laten afleiden door de buitenwereld, doch ik merkte dat bij iets te harde stemmen, geluiden…mijn oren spontaan reageerden op het te scherpe geluid, alsook geuren, smaken….niet altijd prettig voor de omgeving maar gelukkig zijn mijn huisgenoten net zo gevoelig, zelfs gevoeliger geworden voor indrukken die er net over zijn.
Merk je ook bij jezelf op dat je emotioneler bent geworden en gemakkelijker in tranen uitBARST? Laat het ajb stromen….laat je emoties de vrije loop , geef je emoties ruimte, laat die tranen maar de vrije loop als dit het is wat je voelt. Hoe sterk je je ook wilt profileren aan de buitenwereld, blijf hoe dan ook trouw aan jouw binnenwereld. Hetgeen vraagt om naar buiten te komen, mag je écht naar buiten laten komen, misschien heb je teveel, te langdurig je emoties naar binnen gehouden, om het sterke beeld dat je vanzelf hebt gecreëerd in tact te houden…je bent heus sterk én ook kwetsbaar. Mag het? Of van wie mag het niet en waarom niet? Het is NU de beste tijd om jezelf die bestaansruimte te geven als volledig geïncarneerd spiritueel wezen. Je bent niet op Aarde gekomen om te bewijzen dat je perfect bent, maar om perfect jezelf te zijn. Weet je nog wel wat je voor incarnatie hebt afgesproken? Her-inner je je levensdoel? Ook jij kan je her-inneren wat jouw bijdrage is om de Aarde te helpen aan haar grote reis!
Het is niet allemaal ellende, want in alles wat nu gebeurt, hoe erg alle rampen er mogen uitzien, het schudt ons massaal wakker en laat ons zien dat samenwerken, elkaar helpen een noodzaak is/ wordt. Het gevoel van samenhorigheid brengt ons dichter bij elkaar. Er is geen onderscheid meer, er zijn geen grenzen meer, er is geen enkele vorm van afgescheidenheid meer te bespeuren er is enkel een SAMEN. Buitenstaanders in nood worden opgenomen, mensen met verdriet worden getroost en dit zijn ervaringen die indringend positief doorwerken op humaan vlak, ondanks alle materiële schade….is het een illusie om dit samenhorigheidsgevoel te ervaren zonder al de rampen?
Als wij als mensen het evenwicht bereiken in onszelf, vanuit ons groeiend Christusbewustzijn elkaar op een diep hartsniveau liefhebben, zal de Aarde responderen met diezelfde rust. Dan zal de tijd rijp zijn om de hemel op Aarde te creëren, waar we allen naar verlangen.

De gedachte dat er te kort is op Aarde is een gedachte vanuit angst. Alles is er, alleen zien we het niet. Elke dag is een dag met nieuwe keuzes die wijzelf maken. Kiezen we voor een miezerige dag, die we voor onszelf voorspellen of kiezen we voor een nieuwe dag en zijn we bereid te ontvangen wat de dag ons schenkt? Elke dag gezond wakker worden, elke dag de dingen doen waar je hart blij van wordt, elke dag elkaar het beste gunnen, elke dag jezelf door de ogen van God zien…. Word je je ook bewust van de kracht en de macht van je gedachten?
Onze Aarde wil zich verder losmaken van de derde dimensie….en zolang we nog zo hard aan het vechten en strijden zijn en vasthouden aan het oude paradigma, geloven in afgescheidenheid, krijgen we het nog hard te verduren. Keer op keer wordt het ons getoond, hoe fel onze Moeder Aarde keer op keer reageert. Niet omdat Zij dé oorzaak is van ons leed, maar omdat wij, als Aardbewoners nog niet zover zijn om iedereen op te tillen naar een hogere trilling. Er is nog teveel last die we meezeulen vanuit ons persoonlijke geschiedenis, er is nog steeds het denken vanuit dader- slachtoffer, er is nog steeds teveel de behoefte aan strijd, concurrentie, afgunst, oordeel….het is duidelijk dat wij het opstijgen van de Aarde tegenwerken…het klimaat raakt verder verstoord door de toenemende chemische manipulaties, gezondheidsbevorderende geneeswijzen worden aan banden gelegd, de Aarde raakt meer en meer vervuild door troep en op dat vlak is het nodig dat WIJ allen SAMEN rechtstaan en onze stem en daden op één lijn brengen. Tot dan zullen stormen, uitbarstingen, aardbevingen, branden een constante zijn….zodra we massaal begrepen hebben hoe wij en onze Moeder Aarde op één lijn afgestemd zijn, komt er rust.
Ik verbind met elke dag met onze Helpers, me te helpen mijn eigen stormen aan te pakken, voor mijn lichaam en geest te zorgen zoals ik voor incarnatie de belofte heb gedaan en mijn deel bij te dragen tot de bijzondere tijd waarin ik en jij en iedereen deel mag van uitmaken. Dit kunnen we niet door de gebeurtenissen vanop een roze wolk te bekijken en te bidden dat het wel eens allemaal beter wordt: het vraagt oprechte inzet , kracht en moed om de handen in elkaar te slaan en eindelijk onze verantwoordelijkheid voor het grote geheel, uit respect en dankbaarheid voor het leven op onze Aarde, te nemen.
Velen zijn op dit moment heel erg uit evenwicht en deze innerlijke spanningen worden uitgestraald naar de atmosfeer. Angsten, twijfels worden door de lucht opgenomen en net zoals het weer zich over de hele wereld verspreidt, gebeurt dit ook met alle spanningen. Om die reden is het zo belangrijk heel bewust toe te werken naar innerlijke balans, vrede en rust en zich niet te laten meeslepen met diegenen die nog in de trage trillingen vastzitten…laat ons een lichtend voorbeeld zijn voor hen. Je kan wel vertellen dat jij in een hogere trilling zit, en dat je je niet laat meeslepen door iemand met een tragere trilling of je niet inlaat met negatieve mensen….dit is prima. Doch, je vergeet één ding: tot zolang we dit blijven denken en ons distantiëren en de ander laten vanuit een misplaatst gevoel dat jij al zover bent gekomen: onze Aarde wacht tot iedereen zover is dat we SAMEN kunnen opstijgen!
Er blijft slechts één woord in mijn hart nazinderen….. SAMEN.

Heel veel liefs
Engelenmedium Mieke Box 45
www.miekecoigne.com