Stilte en tijd

Stilte en tijd zijn enkele van de meest begeerde ‘ luxegoederen ‘, net zoals gelijkmoedigheid, tevredenheid, opgewektheid enz….ze geven ons iets wat materiële dingen zoals dure snelle auto’s, een kast van een huis niet permanent kunnen geven en dat is innerlijke tevredenheid en rust. De angst om materie te verliezen leeft bij veel mensen, de scenario’s waarop er gedacht / gevreesd wordt hun materiële zaken te kunnen verliezen is heel uitgebreid, ook onrealistisch soms.

In onze samenleving is stilte bijzonder zeldzaam geworden of je moet je wel helemaal terugtrekken op een plek in de natuur waar je hoopt nog enige rust te vinden. Voor ‘ gevorderden ‘ in het stil maken in zichzelf midden de drukte en het lawaai er gekomen door zichzelf hierin te trainen. Je kan je hierin wel oefenen, maar door het toenemende kabaal is dit een grote uitdaging.

Wanneer heb jij voor het laatst de stilte kunnen ervaren? Of hoelang is het geleden dat je jezelf hoorde zeggen: ‘ Wat is het hier zalig stil en rustig ‘ of ‘ Wat is het hier akelig stil ‘ . Ook dat kan. Velen kunnen maar moeilijk omgaan met de stilte. Stilte – momenten tussen geliefden, tussen vrienden, tussen mensen…ik hoor vaak dat mensen zich niet zo prettig voelen bij een stilte- moment. Stilte kan anderzijds ook akelig ervaren worden, als er spanning is tussen mensen, dit is een soort van ‘ dreigende ‘ spanning. Ik heb het in dit blog ronduit over werkelijke stilte als mogelijkheid om tot zichzelf te komen, om te herbronnen, te her-ademen, te vernieuwen.

Het is een verschil voor mensen die op het platteland wonen en in de stad. Overwegend is er meer rust op het platteland, in de stad heb je meer te dealen met het drukke verkeer, gehaaste mensen die van hun huis naar het werk crossen, kinderen naar de school brengen enz…

Er wordt niet echt stilgestaan bij het effect van chronische geluidsoverlast, er treedt gewenning op en ach, ja, dat is het leven. Het voelt alsof ‘ stilte ‘ aan het uitsterven is.

Ik merk het verschil bij mezelf; ik ben een stadskind en toch ben ik negen jaar geleden verhuisd naar het platteland en ik heb me nog geen seconde beklaagd dat ik die stap heb gezet…ik werd er door omstandigheden naartoe geleid. Ik zie nog steeds de vele gefronste wenkbrauwen, ik verhuizen naar het platteland? Mijn moeder was er alleszins van overtuigd dat ik nooit zou wennen aan deze manier van leven…. En toch ben ik daar pas echt tot rust gekomen. Wil ik naar de stad, dan neem ik de trein en sta binnen 9 minuten in mijn geboortestad. Hoe dichtbij én toch een totaal andere energie in mijn beleving.

Wijzelf voegen er nog eens extra ‘ drukte ‘ aan toe, eveneens door gewoonte, we staan ermee op, we gaan ermee naar bed : gsm, smartphone en voor sommigen ook nog de laptop, want ook in de slaapkamer krijgt de laptop een plekje om nog even dit en dat te doen….we onderschatten de impact van het voortdurende zoemen, trillen, rinkelen van deze apparaten en toch, hoe vreemd het moge zijn, we vinden het heel normaal en we zouden niet meer zonder die dingen kunnen. Het is niet zozeer de vraag of we zonder moeten kunnen, de vraag is eerder…hoe verslaafd zijn we aan die dingen. Kunnen we wel nog een paar uurtjes zonder mobieltje? Ons hoofd draait op volle toeren en ons zenuwstelsel draait al even heftig mee….niet alleen van volwassenen, want kinderen draaien al vroeg mee op dezelfde volle toeren.
Het is heel zinvol om je toch regelmatig terug te trekken uit de luidruchtige wereld en er zijn gelukkig nog plekken waar je terecht kan om tot rust te komen. De vraag is ook wel…als je zodanig gewend bent in de lawaai- druk- modus te leven, zal je niet snel geneigd zijn om hierbij stil te staan, tot er wellicht een moment komt waarop je zelf ervaart dat je overprikkeld bent en dan pas de stilte en rust gaat opzoeken of veronderstelt dat het door de druk van het werk is. Druk van het werk op zich is zelden de oorzaak van overprikkeling, we voegen er zelf heel vaak extra druk en gejaagdheid aan toe.

Dat het om je heen stil is, maakt het gemakkelijker om ook innerlijke stilte te bereiken. Pas wanneer je leert innerlijk stil te worden, zal je ook rust en balans ervaren.

Na verloop van tijd wordt het gemakkelijker om het lawaai in de wereld te vergeten omdat je ondertussen geleerd hebt , gebruik te maken van alles wat je mogelijkheid geeft, de tijd te nemen om te verstillen.

Ik hoor in gesprekken dat veel mensen gevoeliger worden voor lawaai onder welke vorm dan ook, anderen hebben geen problemen met lawaai en kunnen best gedijen in een schreeuwerige omgeving en voegen er zelf nog wat extra’ s aan toe.

Ik merk door de jaren heen dat ik zelf meer de stilte nodig heb en mijn gevoeligheid voor druk, lawaai, geuren, voeding gigantisch verhoogd is. Ik merkte twee jaar geleden dat het geven van opleidingen aan grote groepen me meer en meer uitputten, terwijl ik mijn leven lang les heb gegeven en spoorde over heel België. Ondanks dat ik met heel veel passie en liefde van de ene naar de andere groep spoorde, merkte ik dat de uren onderweg en 7 uur opleiding geven zwaar begonnen door te wegen, ik voelde dat ik meer tijd nodig had om mijn batterijen op te laden. Ik combineerde toen dit werk met het mediumwerk omdat mijn passie in het werken met mensen een rode draad vormt. En toch kreeg ik meer en meer signalen op fysiek vlak dat ik dringend een keuze diende te maken. De overlast in de trein nam toe, ondanks dat ik me afsloot en met mijn neus in een boek dook, voelde ik toch dat ik me niet helemaal kon afsluiten van de drukte, het lawaai. Maar ik denk dan bij mezelf, ik word binnenkort 60, heb mijn passie als kind helemaal neergezet en ben verder gegroeid en doe verder op een manier dat goed voor me voelt. Soms vragen mensen me wel eens of ik het lesgeven of trainen van mensen niet mis? Missen is een groot woord, op heel occasionele basis zou ik nog wel een paar opdrachten aanvaarden, maar elke dag de trajecten afleggen die ik heb afgelegd met dezelfde intensiteit…? Ik ben een blij en tevreden mens en heb mijn leven lang datgene gedaan waarvoor ik in de wieg ben gelegd,, heb vier prachtige volwassen kinderen en vier kleinkinderen en een fantastische partner en een mega superlieve kater, ik hou van nieuwe uitdagingen, ik ben een leesbeest, volg heel regelmatig nieuwe cursussen die mijn geest scherp houden en als het nog even zou kunnen wil ik mijn oude passie met muziek nieuw leven geven.

Gelukkig zijn zit in vele kleine dingen en wat mij betreft niet in het overschreeuwen en overroepen, maar in een leven in evenwicht, waarin de beide polen van opwinding, spanning en rust de nodige aandacht mogen krijgen.

Tot de volgende.
Liefs
Mieke Moon Box 45
www.miekecoigne.com