Reflectieblog Is er een pad?

Reflectieblog Is er een pad? We hebben het allemaal over ‘ons pad’. Ik sta al een tijdje stil bij het woord ‘pad’. Welk pad? Wiens pad? Wat is dat pad, waarheen leidt een pad of moet een pad naartoe leiden?
We hebben gemakkelijk een oordeel over iemands pad en hoe komt dat? Hoe komt het dat we zo gemakkelijk klaar staan met het oordeel dat iemand zijn pad niet volgt? Wat weten we eigenlijk over iemands ‘zielenweg’?

Als ik nog dieper invoel zijn we in een systeem geboren waarin de paden voor ons worden uitgelijnd. Welk pad hebben we gevolgd? Ons pad? Neen, het pad lag vast. En diegenen die weigerden dat uitgelijnde pad te volgen, werden op het internaat geplaatst. Vast en zeker dat diegenen hun lesje wel zouden leren. Welk lesje. Het lesjes van ‘zo moet het, zo hoort het, amen en uit’. Het padwerk van Eva Pierrakos indachtig, ging over een zoektocht, met hobbels, obstakels, omwegen, een queeste. Een zoektocht naar een diepere zingeving van het aardse spirituele leven. Er is iets in ons denken zo diep-gelaagd ingeprent over het pad, dat we denken ‘vrij’ te zijn; het kan deels zo ervaren worden en deels voelt het heel dubbel. Dubbel omdat we niet altijd gemakkelijk bij die diepere lagen landen.

In mijn gevoel zijn die diepere lagen verweven met overtuigingen hoe een pad zou moeten zijn. En dat moeten zijn is ons ingeprent. Vaak zoeken mensen vanuit die overtuigingen een rechtlijnig pad, zonder hobbels, hindernissen, uitdagingen.
Als ik even terugkijk naar ‘het pad‘ van mijn ouders, zag ik dat mijn moeder haar hele leven hetzelfde pad heeft bewandeld. En dat pad was voor mijn moeder haar passie. Ik zag mijn vader en die bewandelde andere paden, diverse wisselende paden. Mijn vader hield van uitdagingen, grenzen verleggen, onderzoeken en op een of andere manier volgde mijn vader een voor de maatschappij acceptabel pad.

Dat is wat nog leeft bij heel veel mensen: ik wil mijn pad volgen, maar ik kan het pad alleen maar volgen als dit wordt goedgekeurd door mijn partner, mijn kinderen, mijn familie enzovoort. Dit is wat ik ook zeer regelmatig bij klanten hoor vertellen.
Ik schrijf misschien iets zeer controversieel over het pad. Er is geen pad. Het hele concept rond het pad is een idee en leidt ons er vandaan. Het pad leidt ons van hier naar daar, van nu naar dan, van dit naar dat. Vasthouden aan de idee van een pad te moeten volgen leidt ons af. Elk pad is afleiding. Neem een willekeurig pad en je neemt een verkeerd pad. In wezen zijn er geen paden die de juiste zijn.
We zijn voortdurend onderweg als een pelgrim. Met vallen en opstaan zijn we gewoon op de tast naar onszelf. Het kan heel paradoxaal voelen, maar het leven is gewoon paradoxaal. En hoe paradoxaler we zijn, hoe rijker ons leven is. Als we alle tegenstrijdigheden kunnen bevatten, zullen we onze veelzijdigheden ontdekken in alle dimensies. We worden opnieuw geboren.
Dat creëert nu zeer veel onrust, onzekerheid en angst. We voelen dat we nog in de baar-moeder zitten. Symbolisch vertel ik wel eens dat we pas geboren worden als de ‘ont-sluiting’ volledig is. We bereiden ons voor om ons volledig te ont-sluiten, te openen door ons over te geven.

Controle los te laten. Persen we er ons voortijdig uit, dan ontstaat het risico op scheuren en pijn. Ademen we langzaam met zachtheid naar de laatste randjes toe, dan glijden we met gemak en gratie door onze geboorte heen. Een kosmisch-extatische hergeboorte.
Ons oude Ik sterft. Verwelkom IK BEN DIE IK BEN.
Totaal worden wie we werkelijk Zijn is het pad.
Dit is wat ik iedereen en mezelf met liefde toewens.

Inspirerende hartegroet
Mieke Box 45